Από το ηλιόλουστο Los Angeles παίρνουμε μια δόση παγωμένου σκανδιναβικού αέρα χάρη στους Cultus Profano. Πράγματι, καμία trve (ούτε καν true) νορβηγική black metal μπάντα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτούς. Η δυάδα από τις Η.Π.Α. δραστηριοποιείται από το 2016, με τον υπό εξέταση δίσκο να είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά.
Κοιτώντας απλώς το εξώφυλλο, πέρα από το ίδιο τους το όνομα προφανώς, πιστεύω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία στην θεματολογία του δίσκου. Κακία, Σατανάς, βλασφημία, Σατανάς, αμαρτία, Σατανάς. Ανέφερα τον Σατανά; Βέβαια την έχουν δει και λίγο Chopin, αφού σε κάθε τραγούδι κοτσάρουν κι ένα Op. νούμερο 666, αλλά αυτό είναι πταίσμα μπροστά σε κάτι άλλα που έχουμε δει.
Η καμπάνα που χτυπάει στην εισαγωγή, τα ανάποδα λόγια και οι ψαλμοί προϊδεάζουν πολύ καλά τον ακροατή για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ακόμη κι αν κάποιος δεν πείθεται από τέτοιες φανφάρες, τότε τουλάχιστον τα ψιλά και δαιμονισμένα φωνητικά που ακολουθούν, σε συνδυασμό με την ωμότητα και μανία του ήχου δεν αφήνει περαιτέρω όριο αμφισβήτησης.
Η ψύχρα που απλώνεται στην ατμόσφαιρα με το που μπαίνει η κιθάρα και αναλαμβάνουν τα riffs είναι χαρακτηριστική του σκανδιναβικού ήχου. Το ίδιο πρότυπο ακολουθούν και τα drums. Ποτέ, ωστόσο, δεν σημειώνεται φρενήρης καταιγισμός, αφού σε όλη τη διάρκεια του δίσκου διατηρείται ένας αρκετά σταθερός ρυθμός που προσδίδει ένα μυσταγωγικό συναίσθημα.
Διατηρώ, πάντως, κάποιες ενστάσεις για την παραγωγή, καθώς τα όργανα ακούγονται αρκετά στο βάθος σε σχέση με τα φωνητικά. Για παραδοσιακό νορβηγικό ήχο μιλάμε, όμως, θα έπρεπε να λέω και ευχαριστώ που δεν ηχογραφήθηκαν με πατάτα. Συγγνώμη, παραφέρθηκα.
Τελικά, αναμφίβολα οι Cultus Profano χρησιμοποιούν πολύ σωστά τις επιρροές τους χωρίς φυσικά να τις αντιγράφουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν ευχάριστο στο άκουσμα δίσκο που θα ικανοποιούσε τις προσδοκίες των οπαδών αυτού του είδους. Ωστόσο, δεν θα με χαλούσε να τους άκουγα και σε κάτι πιο πρωτότυπο.
6/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
