Τέταρτη δισκογραφική δουλειά για τους Eternal Flame του πολυτάλαντου Michael Schinkel. Όσο και αν άθελά του παραπέμπει το όνομα του σε άλλον, επίσης Γερμανό θρύλο της εξάχορδης, μουσικά κινείται σε διαφορετικά μονοπάτια, με μια έντονη παρουσία από Malmsteen τόσο στο παικτικό μέρος όσο και στο συνθετικό. Τουλάχιστον στο “Gravitation” το οποίο αποτελεί και την πρώτη μου επαφή μαζί του.
Αρχικά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, θεωρώ πως είναι εμφανές από το πρώτο άκουσμα ότι ο προαναφερθέντας Yngwie Malmsteen έχει αποτελέσει αδιαμφισβήτητα επιρροή στο στυλ και ήχο της μπάντας αλλά και του ιθύνοντα νου της, κάτι διόλου κακό, ιδιαίτερα από την στιγμή που ηλικιακά δικαιολογείται απόλυτα. Από την άλλη, όποιος και αν κάνει το «λάθος» να κινηθεί σε νεοκλασικές φόρμες με Stratocaster, ο συσχετισμός γίνεται σχεδόν αναπόφευκτος, καθώς αυτός ο ήχος – καλώς ή κακώς – ταυτίστηκε με τον Σουηδό. Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτά, μπορώ να μπω με καθαρή συνείδηση στο κυρίως θέμα.
Κάποιες φορές δεν συνειδητοποιούμε πόσο μπορεί να μας λείπει κάτι, παρά μόνο όταν «σκοντάψουμε» πάνω του. Προσωπικά, μόνο κάπως έτσι μπορώ να περιγράψω την αίσθηση που μου έδωσε το “Gravitation” από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Περισσότερο hard rock με λίγα κάποια AOR στοιχεία θα το περιέγραφα και σε λιγότερα σημεία heavy metal αλλά βγαλμένο από εκείνη την χρυσή εποχή του όχι και τόσο πρόσφατου πλέον παρελθόντος. Καταπληκτικά και τα έντεκα κομμάτια του δίσκου, έντεκα καθώς το εναρκτήριο αποτελεί μη μουσική εισαγωγή του άλμπουμ. Συνθέσεις που υπό διαφορετικές συνθήκες θα έπρεπε να μνημονεύονται ή να αποτελούν μέρος της λίστας των κλασικών του είδους κομματιών. Με ποικιλία χρωματικά, καθώς το κάθε κομμάτι παρουσιάζει μια διαφορετική πρόταση, μέσα όμως στο ύφος και πνεύμα των 80s. Από πιο heavy στιγμές με το “Damien”, στις πιο AOR καταβολές του “No Way To Hide” και από εκεί στις ρυθμικές, groove εκφάνσεις του “Strange Game Called Love”.
Καταπληκτική απόδοση, εκτέλεση από όλη την μπάντα. Οι Tom Keller, Helmut Kohlpaintner, Tommy Wagner στο μπάσο/φωνή (φωνάρα για την ακρίβεια), πλήκτρα και τύμπανα αντίστοιχα είναι τουλάχιστον απολαυστικοί. Ειλικρινά, όσο περνάνε τα χρόνια, η άποψή μου πως κάποια πράγματα δεν είναι θέμα καλού ή λιγότερο καλού μουσικού, γνώστη ή μη του είδους, αλλά καθαρά θέμα γενιάς και ηλικίας, αρχίζει να γίνεται όλο και ισχυρότερη. Δεν ακούς αυτό το χρώμα, δεν παίρνεις αυτή την αίσθηση από άλλους, νεότερους παικταράδες που υπάρχουν εκεί έξω. Κάτι που μου είναι τρομακτικά πιο έντονο στον τομέα της φωνής. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Υπάρχει κάτι σε αυτές τις ηλικίες που κάπου στην πορεία άλλαξε. Αυτό φυσικά ισχύει και για τα φωνητικά του Michael Schinkel που πραγματικά δεν ξέρω αν τον προτιμώ σαν κιθαρίστα ή τραγουδιστή. Πάρα πολύ καλές ερμηνείες, κλασικές γραμμές, ρεφρέν που σου σφηνώνονται στο μυαλό με την πρώτη και τόσο μα τόσο καταραμένα απλές και λίτες. Με χρώμα όμως, όπως και στο παικτικό κομμάτι της υπόλοιπης μπάντας που προανέφερα, που δεν συναντάς πλέον εύκολα.
Θα ήμουν άδικος αν δεν ανέφερα την συμμετοχή δύο ακόμα τεράστιων φωνών, αυτήν του αγαπημένου μου Mark Boals στα “Love Returns” και “Stay In The Middle Of The Night”, όπως επίσης και του Goran Edman στο “No Way To Hide”. Εξίσου άδικος θα ήμουν αν δεν τόνιζα πως σε πολλούς τομείς η παραγωγή είναι που ταυτίζει και παρέχει ομοιότητες με άλλους παραπλήσιους καλλιτέχνες, παρά τα ίδια τα κομμάτια από μόνα τους. Κλείνοντας, πραγματικά το “Gravitation” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ ατόφιου 80s hard rock/heavy metal που μου θύμισε πόσο πολύ μου λείπει αυτός ο ήχος και που με παρακίνησε να ανατρέξω στις παλαιότερες κυκλοφορίες της μπάντας. Εύγε κύριοι.
8,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
