Αυτό και αν είναι ένα blast from the past. Μια από τις μπάντες που είχαν ξεφύγει εντελώς από τα μεταλλικά μου (ή καλύτερα από τα hard rock) radar μου, σίγουρα είναι οι House Of Lords. Μια μπάντα που συντρόφευε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αρκετές από τις στιγμές μου με καλό μελωδικό hard rock, με τα τρία της πρώτα album “House of Lords”, “Sahara” και “Demons Down”. Κάπου εκεί τους έχασα, αφού η μπάντα από το 1992 μέχρι το 2006, ουσιαστικά δεν υπήρχε, με συνεχής αλλαγές στην σύνθεση της και καμία δισκογραφική παρουσία.
Κανείς πάντως δεν μπορεί να αρνηθεί το μεγάλο ταλέντο του τραγουδιστή James Christian, ο οποίος από ότι φαίνεται βρήκε μια σταθερή (επιτέλους) σύνθεση για την μπάντα και για 10 χρόνια τώρα έχει μια σταθερή παρουσία, με την βοήθεια των Jimi Bell (κιθάρες), Chris McCarvill (μπάσο), BJ Zampa (τύμπανα) και μιας δισκογραφικής εταιρείας, που μας χαρίζει απλόχερα πολύ καλές κυκλοφορίες, της Frontiers. To “Indestructible” δεν έχει να προσθέσει τίποτα καινούργιο στην μουσική σκηνή ή στην μουσική πορεία των House Of Lords.
Μην περιμένετε τίποτε διαφορετικό εκτός από καλό hard rock, όπως παιζόταν την χρυσή δεκαετία για το είδος, αυτή του ’90, με μια αρκετά σύγχρονη παραγωγή, που κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Άκουσα το δίσκο αρκετές φορές και μπορώ να πω ότι όσο περισσότερο τον άκουγα, τόσο περισσότερο μου άρεσε. Δεν μπορώ σίγουρα να πω ότι το “Indestructible” είναι η καλύτερη δουλειά των House Of Lords ή ότι θα τους κάνει την μεγάλη μπάντα, αλλά σίγουρα εδώ μέσα υπάρχουν αρκετά καλά τραγούδια, που βασίζονται κυρίως στις μελωδικές γραμμές των ρεφρέν και στα πολύ όμορφα φωνητικά του Christian. Όπου οι House Of Lords παίζουν σε πιο γκαζάτους ρυθμούς, φαίνεται να τα καταφέρνουν καλύτερα, όπως στα κομμάτια “Go To Hell”, “Indestructible”, “Die To Tell”, “Ain’t Suicidal” (με το καταπληκτικό solo στην κιθάρα) και ίσως το καλύτερο του δίσκου “100MPH”. Στις πιο ελαφρές φόρμες, δεν μπορώ παρά να συγκρίνω τους House Of Lords με τους Def Leppard, αφού και η φωνή του Christian μοιάζει εκπληκτικά με αυτή του Joe Elliot αλλά και η μουσική είναι πολύ κοντά στους Leppard. Τα “Call My Bluff”, η μπαλάντα “We Will Always Be One” και το ατμοσφαιρικό “Pillar Of Salt”, θα μπορούσαν άνετα να είναι σε οποιοδήποτε δίσκο των Leppard.
Οι House Of Lords προσφέρουν αρκετά καλές και μελωδικές στιγμές με το “Indestructible”, κάνοντάς με σίγουρο ότι οι οπαδοί του Hard Rock, θα ευχαριστηθούν το δίσκο. Σίγουρα τα κουπλέ δεν έχουν και πολλά πράγματα να προσφέρουν και ακούγονται πολύ συνηθισμένα, αλλά οι μελωδίες στα ρεφρέν και ο τρόπος που ο Christian τα αποδίδει, σε κάνουν να θες να πας πίσω και να τα ακούσεις ξανά. Η μπάντα έχει πολύ καλή τεχνική απόδοση, ειδικά ο Bell, ο οποίος βάζει σε πολλά solo του μια νεοκλασική υφή κάνοντας τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Να λοιπόν ένας δίσκος που από το πουθενά μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Έχω μεγάλη απορία για το που θα το πάνε από εδώ και πέρα οι House Of Lords, αφού το μεράκι και το ταλέντο σίγουρα υπάρχει. Για τους λάτρεις του μελωδικού hard rock.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
email:[email protected]
