Πίσω από τους Dark Matter κρύβονται δυο μουσικοί και το όραμα τους για μια διεθνή συνεργασία και με άλλους καλλιτέχνες. Το 2018 κυκλοφόρησαν τα δυο πρώτα τους EPs, γνωστοποιώντας το σκοτεινό ατμοσφαιρικό doom ύφος τους και τώρα παρουσιάζουν το πρώτο τους album. Τα φωνητικά και η όλη σύνθεση απογειώνουν αυτή την προσπάθεια και μου γαληνεύουν την ψυχή. Τα λόγια μου για αυτό το album δεν μπορούν να αποδώσουν όσα αυτό μου προσέφερε. Οι στίχοι ήταν αφοπλιστικοί με κάθε δυνατή έννοια της λέξης και οι συνθέσεις απέδιδαν το ενοποιητικό όραμα των δυο μουσικών εξαίρετα.
Από την πρώτη συχνότητα που άκουσα στο “Except Love”, απλά δε πίστευα ότι υπήρχε αυτό το υλικό στο φάκελο μου. Το κομμάτι ξεκινά με ατμοσφαιρικό αρμόνιο και εισαγωγή με ανδρική φωνή, που θέτει ανθρωποκεντρικά ερωτήματα, καταλήγοντας στο υπέρτατο αγαθό της αγάπης και οδηγούν τα υπόλοιπα όργανα να συμμετέχουν το ίδιο γαλήνια, συνοδεύοντας τον. Με το πέρας της εισαγωγής, έρχονται γυναικεία συνοδευτικά φωνητικά, προσφέροντας την τέλεια μετάβαση για ένα μελωδικό κιθαριστικό solo. Η όλη υπόκρουση δεν ήταν metal και ό,τι γινόταν αναδεικνυόταν εξίσου. Δεν θα είμαι ποτέ ικανός να κρίνω το “Earthless Child”. Το όλο εγχείρημα ήταν τόσο καθηλωτικό, που δεν θεωρώ τον εαυτό μου άξιο μουσικό να γράψω κάτι για αυτό το αριστούργημα.
Στο “Theory Of X” θα προτιμούσα το χαλαρότερο μέρος του κομματιού σε doom metal μοτίβο να υπήρχε και στην αρχή, για να μην προκύπτει από το πουθενά ένα έντονο death ξεκίνημα, αλλά να χτιζόταν σταδιακά. Το “Funeral Pt2” είχε την απόλυτη ευστοχία στην καταγραφή του οράματος των Dark Matter. Διαθέτει εισαγωγή, μελωδικότητα, solo στην κιθάρα, ανδρικά αλλά και γυναικεία καθαρά κύρια φωνητικά, αλλά και brutal. Κάθε τραγουδιστής έδινε τη θέση του σε έναν άλλο και το κομμάτι έπαιρνε την αντίστοιχη υπόσταση. Τι να πω;… Ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι. Το τελευταίο “Black Hole” ξεκινά με την πιο δραματική εισαγωγή που άκουσα. Ένας διάλογος μεταξύ μιας γυναίκας και ενός άντρα, που μεταδίδουν την δραματικότητα περί θανατικής αβεβαιότητας. Ο ήχος εξελίσσεται από σκοτεινό doom σε πιανιστική σύνθεση και όλα τελειώνουν γλυκά σαν τον πιο ευτυχισμένο θάνατο.
Όντας εξοικειωμένος με το trip hop και γενικότερα με τον ατμοσφαιρικό ήχο, απλά υποκλίνομαι στο όραμα και την προσπάθεια αυτών των καλλιτεχνών. Δε μιλάω καν για τις ικανότητες τους και το τελικό αποτέλεσμα. Δε με νοιάζει αν δε ξαναγράψω λέξη σε metal περιοδικό, δε με νοιάζει αν εναντιωθεί όλη η metal κοινότητα μαζί μου από αύριο, δε με νοιάζει καν αν θα ξαναπαίξω metal, αλλά αυτό το album είναι έπος. Στο “Nebula To Black Hole” έχουν συμβάλλει δεκαεπτά καλλιτέχνες και αυτό αποτυπώνεται στην επαγγελματικότητα και την πιστότητα του τελικού αποτελέσματος. Αν η μίξη ήταν καλύτερη σε κάποια σημεία θα έβαζα μεγαλύτερη βαθμολογία. Αν θα μπορούσα να παρομοιάσω με κάτι αυτή την μουσική θα ήταν με νέκταρ που δίνεται στο τελευταίο γεύμα του πιο άθλια τιμωρημένου από τη μοίρα ετοιμοθάνατου ανθρώπου, προκειμένου να αναπαυθεί μετά θάνατον. Ευχαριστώ που κατάφερα να το ακούσω.
8,5/10
Νίκος Καρβουνόπουλος
[email protected]
