Οι Καναδοί υπάρχουν στα σκαριά από το 2016 και έχουν κυκλοφορήσει δύο EP. Το στυλ τους; Death metal με αρκετά ωστόσο μοντέρνα στοιχεία. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τη σήμερον ημέρα δεν υπάρχουν πολλές κυκλοφορίες που μπορούν να συναρπάσουν και αυτή εδώ δεν είναι εξαίρεση.
Βασικά αυτό που με προβλημάτισε με τη συγκεκριμένη δουλειά είναι σε πρώτη φάση τα φωνητικά του frontman Jessy Leduc, όποιος προσπαθεί να κάνει τη χροιά του να ακουστεί ιδιαίτερη αλλά αυτό που γίνεται προφανές, τουλάχιστον εδώ, είναι ότι τα φωνητικά του είναι σε ένα πολύ πρώιμο ακόμα στάδιο και δεν μπορεί να πετύχει αυτό που θέλει. Πιστεύω πως αυτό μπορεί να του βγει καλύτερα σε μεταγενέστερες κυκλοφορίες, αν φυσικά το δουλέψει.
Σε δεύτερη φάση, το riffing του EP προσπαθεί να ακουστεί μοντέρνο, εισάγοντας djent στοιχεία αλλά αυτό, επειδή ακόμα η μπάντα συνθετικά είναι σε αρκετά πρώιμα στάδια, χαντακώνει αρκετά το όλο αποτέλεσμα γιατί η μπάντα δεν ξέρει ακόμα πως να εκμεταλλευτεί τις μοντέρνες επιρροές της και έτσι έχουμε ένα EP το οποίο κουράζει αρκετά, όχι όμως γιατί είναι κακό μουσικά αλλά επειδή η μπάντα είναι ακόμα άγουρη στον τρόπο που συνδυάζει τις επιρροές της. Αυτό καλώς ή κακώς είναι ένα στάδιο που οι περισσότερες μπάντες περνάνε, ακόμα και όταν έχουν ψηθεί συνθετικά. Οπότε δεν θεωρώ κακό το γεγονός πως αυτό που περιέγραψα παραπάνω συμβαίνει κι εδώ.
Αυτό που πιστεύω πως θα βοηθήσει τη μπάντα είναι σε πρώτη φάση η δουλειά στον τομέα των φωνητικών, γιατί αν δεν τα δουλέψουν, μπορούν να τους χαντακώσουν άδικα και δεύτερον ο επαναπροσδιορισμός των επιρροών τους και το καλύτερο φιλτράρισμα αυτών μέσα στις συνθέσεις τους. Ευελπιστώ σε κάτι πιο ώριμο μελλοντικά γιατί πιστεύω πως είναι ένα συγκρότημα με δυνατότητες που όμως θέλουν δουλειά ακόμα προκειμένου να εντυπωσιάσουν πραγματικά.
5,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
