Από τη χώρα της σοκολάτας μας έρχονται οι Captain Naysayer και το ομώνυμο ντεμπούτο EP τους. Το οποίο είναι χορταστικότατο, καθώς περιέχει έξι κομμάτια, καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει τις διαφορετικές εκφάνσεις του ήχου τους. Το κουϊντέτο έχει ως βάση το AOR και το hard rock, όπως ορίστηκε από τη χρυσή περίοδο συγκροτημάτων όπως οι Aerosmith και οι Whitesnake.
Όπως καταλαβαίνετε από τα ονόματα που προαναφέραμε, οι Βέλγοι βάζουν σε πρώτο πλάνο το AOR (“I See Danger”) αλλά δεν περιορίζονται αποκλειστικά εκεί. Υπάρχουν στιγμές που οι κιθάρες ταλαντεύονται μεταξύ μαγκιόρικου blues (“Blue–Eyed Mask”) και γκαζιάρικου southern rock (“Changes”). Και στις δύο περιπτώσεις το πνεύμα της μουσικής και των συνθέσεων αποπνέει μια κολλητικά ευχάριστη διάθεση. Μπορεί ο πληκτράς τους Tom Keerbergen να είναι μόλις είκοσι ενός Μαΐων αλλά το στυλ παιξίματός του παραπέμπει ταιριαστά για τη μουσική σε άλλες δεκαετίες.
Ο Keerbergen που ήρθε σε επαφή με την υπόλοιπη μπάντα, όντας μαθητής του κιθαρίστα Daan Haacht, είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένος από τη δουλειά του Axel Rudi Pell, κάτι που μόνο κακό δεν το λες. Όμως, την παράσταση κλέβουν τα φωνητικά του Βραζιλιάνου Arthur Elsene. Χωρίς υπερβολές, η υπερατλαντική απάντηση του στο κάλεσμα της μπάντας για την εύρεση τραγουδιστή μπορεί να θεωρηθεί από τις φορές που η τεχνολογία και η ελαχιστοποίηση αποστάσεων που επιφέρει, λειτουργεί υπέρ της μουσικής. Πολύ ωραία χροιά και στόφα κλασικού hard rock τραγουδιστή. Στο εναρκτήριο “Black Silhouette”, που είναι μαζί με το “Blue–Eyed Mask” οι δύο πιο δυνατές στιγμές του δίσκου, δίνει ρέστα.
Είναι το EP των Captain Naysayer ο δίσκος που θα αποτελέσει τομή στα μουσικά πράγματα; Σαφώς και όχι. Αλλά δε νομίζω κάτι τέτοιο να αποτελεί πρόθεση ούτε των ακροατών τους, ούτε καν των ίδιων. Είναι όμως ένας καλής ποιότητας δίσκος κλασικού hard rock παλιάς σχολής με blues επιρροές και αρκετά καλοστημένα τραγούδια. Είναι μάλλον βέβαιο ότι δύσκολα θα βρεθεί φίλος του ιδιώματος που θα πει ότι ο δίσκος του άλλαξε τη ζωή αλλά είναι εξίσου βέβαιο ότι δύσκολα θα βρεθεί φίλος του ιδιώματος που θα πει ότι το άκουσε και δεν του έφτιαξε τη διάθεση.
Από τις φορές που παρότι ξέρεις ότι δεν ακούς κάτι το ρηξικέλευθο, η θετική ενέργεια των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτό και η καλή τους διάθεση περνάει με κάποιο τρόπο στη μουσική και μεταδίδεται τελικά στον ακροατή. Κι αυτό είναι μάλλον το μεγαλύτερο προσόν των Βέλγων.
6,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
