Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια από το πολύ καλό “Motherblood” των Grave Pleasures, ένα από τα καλύτερα εναλλακτικά ακούσματα ενός μεταλλά που φτιάχτηκε από μεταλλάδες. Το post-punk με gothic μίξεις είναι ίσως από τα καλύτερα του είδους, κι ας ισχυρίζονται κάποιοι ότι δεν έφτασαν ποτέ τους Beastmilk, από τη διάλυση των οποίων και προήλθαν.
Μετά λοιπόν από ένα σερί πολύ καλών δίσκων, τι έχει να προσφέρει το καινούργιο “Plagueboys”; Λοιπόν, για αρχή είναι κάπως διαφορετικό από τους προκατόχους του. Ναι μεν διατηρεί τη βάση και το ύφος του, ωστόσο εδώ διακρίνουμε μια κάπως πιο ανάλαφρη pop κατεύθυνση, χωρίς ωστόσο αυτή να επιτελείται εις βάρος της χορευτικής τους διάστασης. Απλά το σκοτεινό ύφος έχει μειωθεί αρκετά.
Κι ενώ αυτό δουλεύει εξαιρετικά και προς όφελος του δίσκου, εμένα προσωπικά κάτι με χαλάει εδώ. Αυτή η πιο pop αλλαγή δεν είναι του γούστου μου, κι ας αναγνωρίζω ότι αντικειμενικά αυτό επιτελείται εξαιρετικά και με πλήρη ανεξαρτητοποίηση. Ξαναλέω ότι δεν απαρνιούνται τις βάσεις τους, με αποτέλεσμα να έχουμε μια μετάβαση προς μια νέα εποχή χωρίς να προσφέρεται κάτι ολοκληρωτικά καινούργιο.
Απλά εδώ έχει να κάνει καθαρά με προσωπικές επιλογές. Ναι μεν λατρεύω το post-punk, αλλά κυρίως προτιμώ τις σκοτεινές προσφορές του. Όταν μπλέκονται στη μέση pop και disco vibes, κρατάω μεγάλη απόσταση, όσο καλό κι αν είναι. Και ο συγκεκριμένος δίσκος είναι όντως πολύ καλός, αλλά είναι διαφορετικός από αυτό που μας έχουν συνηθίσει και είναι μακριά από τα γούστα μου.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω δεδομένα, ο νέος δίσκος αποτελεί τον πιο αδύναμο της καριέρας τους και όχι κάτι αντιπροσωπευτικό αν θέλει να τους γνωρίσει κάποιος. Οι οπαδοί θα χωριστούν σίγουρα σε δύο στρατόπεδα για το αν αξίζει ο δίσκος ή όχι και έχει να κάνει καθαρά με τα προσωπικά γούστα του καθενός. Στα δικά μου γούστα είναι όχι, αλλά αντικειμενικά είναι ναι. Κρίνετε μόνοι σας καλύτερα.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
