[Option A]
Χρειάστηκαν 35 και πλέον χρόνια για να φτάσουμε μόλις στη δεύτερη (και πρώτη καθαρά προσωπική) εξωσχολική δραστηριότητα του αρχηγού από το περιβάλλον των Maiden, αν συμπεριλάβουμε και τη συμμετοχή του στο ντεμπούτο της κόρης του πριν από τέσσερα χρόνια. Μετά το τέλος των υποχρεώσεων των Βρετανών θρύλων για το επιτυχημένο όπως αποδείχτηκε “The Final Frontier”, o Steve δεν επαναπαύτηκε καθώς υπήρχαν κάποια κομμάτια που εδώ και πολλά χρόνια τριγυρνούσαν στο μυαλό του και ήθελε να δουν το φως της δημοσιότητας, όπως δήλωσε. Οι British Lion σχηματίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 και ηχογράφησαν ένα demo υπό την εποπτεία του Steve ο οποίος είχε αναλάβει καθήκοντα manager εκείνη τη περίοδο, παρ’ όλα αυτά για ανεξιχνίαστους λόγους τα κομμάτια αυτά δεν βγήκαν στην επιφάνεια και ύστερα από λίγες ζωντανές εμφανίσεις η μπάντα διέλυσε. Ο Harris ποτέ δεν ξέχασε τα κομμάτια αυτά απ’ ότι φάνηκε, αλλά το εξοντωτικό πρόγραμμα των Maiden δεν τον άφηνε να ολοκληρώσει το όραμά του για την ολοκλήρωσή τους. Έτσι μετά από 20 σχεδόν χρόνια μετά το κάλεσμα του κιθαρίστα Graham Leslie μέσω μιας παλιάς κασέτας που περιείχε αυτά τα κομμάτια, συναντήθηκε με τα υπόλοιπα μέλη των British Lion και σχηματίστηκε η μπάντα με τον Steve σε ρόλο πλέον μόνιμου μέλους. Στο “British Lion” ακούμε mainstream/progressive rock της βρετανικής σχολής με τις UFO και The Who επιρροές να είναι διάχυτες στο άλμπουμ και το μπάσο του αρχηγού επιβλητικό όπως πάντα. Όσοι περιμένατε να ακούσετε ένα ακόμα Maiden άλμπουμ καλύτερα να πατήσετε το “stop” και να γυρίσετε σελίδα. Οι συνθέσεις είναι γραμμένες από όλη την μπάντα με τον Kevin Shirley να έχει βάλει για μια ακόμη φορά το χεράκι του σε δουλειά του Harris. Το αποτέλεσμα κατά την ταπεινή μου άποψη δεν δικαιώνει τον Harris και τις προσδοκίες του από αυτό το άλμπουμ καθώς περιέχει μια σειρά μετρίων συνθέσεων με έναν ακόμα πιο μέτριο τραγουδιστή να τις ερμηνεύει. Οι καλές στιγμές που θα ακούσετε είναι ελάχιστες, προσωπικά δύο τραγούδια μου τράβηξαν την προσοχή, τα “Us Against the World” και “A World without Heaven” και αυτά επειδή είναι λίγο καλύτερα από τα υπόλοιπα. Τι να την κάνεις την καλή παραγωγή και τον τέλειο ήχο όταν οι συνθέσεις σου είναι κάτω του μετρίου; Ειλικρινά τέτοια μετριότητα δεν περίμενα ποτέ να κυκλοφορήσει κάτω από το βαρύ όνομα του Steve Harris, τον άνθρωπο που με τους αναρίθμητους ύμνους του γαλούχησε γενιές και γενιές χεβιμεταλάδων. Δεν περίμενα ένα άλμπουμ που θα ξεπερνούσε κάποιο από αυτά των Maiden και γενικότερα δεν περίμενα κάτι που μουσικά θα είχε σχέση με Maiden (μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησής του με την ίδια μπάντα είναι λογικό να θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό)αλλά περίμενα τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές και τίμιο άλμπουμ από ένα άνθρωπο που όλοι ξέρουμε ότι είναι δουλευταράς και τελειομανής. Διαψεύστηκα δυστυχώς σε όλα. Το βρετανικό λιοντάρι στα αυτιά μου ηχεί σαν σιαμαίο γατάκι. Απογοήτευση της χρονιάς για μένα…
4/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
[Option B]
Και να λοιπόν και το solo album του Steve Harris! Το νέο είχε σκάσει ξαφνικά πριν λίγο καιρό και κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει από αυτή την δουλειά. Ο ίδιος ο Steve Harris σε συνεντεύξεις του, είχε πει ότι το British Lion θα είναι αρκετά 70’s και θα τείνει πολύ προς το prog/rock. Εδώ βέβαια αρχίζεις και αναρωτιέσαι διάφορα πράγματα, καθώς το “βρετανικό λιοντάρι” δεν ηχεί καθόλου progressive, φέρνει σε πάρα πάρα πολύ λίγα πράγματα σε 70’s ήχο, με τις ενστάσεις να μην σταματούν εδώ. Πιάνοντας λιγάκι τα πράγματα από την αρχή, να πούμε ότι το British Lion δεν είναι ακριβώς 100% προσωπική δουλειά του Harris όπως πλασαρίστηκε. British Lion, ήταν το όνομα μιας μπάντας που κάπου στις αρχές των 90’s είχε προσεγγίσει και συμφώνησε στην τελική με τον αρχηγό ως παραγωγό του album τους. Το συγκρότημα όμως μετά βάρεσε διάλυση και έτσι φθάσαμε στο σήμερα όπου πολύ γρήγορα η μπάντα επανενώθηκε και ο αρχηγός ενεπλάκη στις ηχογραφήσεις και στην παραγωγή (κατά ένα μικρό μέρος) και έτσι έχουμε το συγκεκριμένο album. Άρα τι έχουμε εδώ? Μην αποπροσανατολίζεστε από τον μεταλλικό λέοντα στο artwork… Το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέτριο μοντέρνο rock με ελάχιστες καλές εκλάμψεις σε θέμα κιθαριστικών ιδεών. Αρκετοί έχουν ξεχωρίσει το “Us Against the World” λόγω μιας καλής maiden-ικής δισολίας που έχει, κάτι που όμως δεν σώζει την κατάσταση. Ο τραγουδιστής Richard Taylor είναι παράγοντας που ρίχνει το ήδη κακό πακέτο και όντας άχρωμος τελείως, ακούγεται σαν ένας mainstream pop τραγουδιάρης της σειράς. Από το υπόλοιπο musicianship δεν ξεχωρίζει κάποιος και δυστυχώς ούτε καν ο αρχηγός δεν έχει βάλει καθόλου από την μαγεία του στα κομμάτια. Από θέμα παραγωγής να πούμε πως ο Harris ασχολήθηκε μόνο στα κομμάτια “The Chosen Ones”, “A World Without Heaven” και “Eyes of the Young” ενώ τα υπόλοιπα επιμελήθηκαν οι Richard Taylor και David Hawkins (κιθάρα, πλήκτρα), με την μίξη να αναλαμβάνει ο Kevin Shirley. Το αποτέλεσμα απογοητευτικό συνολικά, αφού ο ήχος δεν βοηθάει καθόλου. Επίπεδος, εντελώς άνευρος, χωρίς κανένα δυναμισμό. Το θέμα είναι πόσο σούσουρο θα είχε προκαλέσει η συγκεκριμένη δουλειά αν δεν είχε την επωνυμία Steve Harris? Προφανώς θα είχαν ασχοληθεί απειροελάχιστα άτομα και ίσως και να είχε πάρει και μερικές καλές κριτικές στους πιο εναλλακτικούς κύκλους… Σαφώς και δεν περιμέναμε μια δουλειά αυστηρά σε χνάρια Iron Maiden αλλά από την στιγμή που ο αρχηγός είναι μέσα περιμένεις κάτι σίγουρα ποιοτικό! Ο δίσκος είναι η ευκαιρία σε lovers και haters των Iron.. γκουχ-γκουχ, του Steve Harris να κάνουν μια –δικαιολογημένα- άσχημη κριτική για αυτό που παρουσίασε κάτω από το όνομα του.
4/10
Παναγιώτης Αποστολόπουλος
