Οι Anthea είναι μια symphonic metal μπάντα από το Los Angeles η οποία ιδρύθηκε το 2015. Αυτός ο δίσκος είναι και ο πρώτος τους. Κλασική περίπτωση βλάβης έχουμε λοιπόν εδώ. Αυτό που εννοώ δηλαδή είναι το σύνδρομο έλλειψης από riffs από το οποίο πάσχουν οι περισσότερες μπάντες αυτού του είδους σήμερα.
Κιθάρες έχουν προφανώς χρησιμοποιηθεί στην ηχογράφηση, τι να το κάνω όμως όταν είναι θαμμένες πίσω από δέκα στρώματα synthesizers και πλήκτρων; Ναι εντάξει να το καταλάβω ότι παίζουν symphonic metal και δε χρειάζεται οι κιθάρες να λυσσομανάνε λες και ακούμε το “Beneath The Remains” ξέρω ‘γω.
Αλλά την ίδια στιγμή δε γίνεται να μου λες ότι παίζεις metal και η μουσική σου να μην έχει riffs να παρουσιάσει. Δεν υφίσταται, είναι παράδοξο, πως το λένε. Είναι σαν να λες ότι παίζεις τρομερή κιθάρα…στον αέρα. Απλά δε γίνεται. Καλώς ή κακώς, οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, από τις κιθαριστικές μελωδίες μπήκαμε σε αυτή τη μουσική και με αυτές συνεχίζουμε να πορευόμαστε. Όταν μια μπάντα λοιπόν τις θυσιάζει, και μάλιστα όταν παίζει και ένα είδος όπως το power/symphonic metal που ειδικεύεται στη μελωδία, ε υπάρχει πρόβλημα.
Δυστυχώς, με αυτόν τον τρόπο τα τραγούδια ακούγονται το ίδιο το ένα με το άλλο, δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει μια πνοή ποικιλίας στο δίσκο, ακριβώς επειδή οι κιθάρες είναι χαμένες στο διάστημα. Δε μπορούν να δώσουν κάτι διαφορετικό με το παίξιμο τους επειδή είναι στο βάθος υποστηρίζοντας τα υπόλοιπα όργανα αντί να παίρνουν ρόλο αρχηγού.
Κάπου εδώ έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν έχω τι να γράψω μπας και γεμίσει το κείμενο και ο λόγος για αυτό είναι επειδή βλέπω Μπουκιά Και Συχώριο η μπάντα δε μου δίνει τίποτα πάνω στο οποίο να μπορώ να βασιστώ για να γράψω ένα καλό λόγο. Αλλά τι καλό λόγο να πω εδώ πέρα που κοντεύω να αρχίσω να μετράω πρόβατα από τη βαρεμάρα;
Δώστε περισσότερη προσοχή στα κομμάτια σας, μην τα τιγκάρετε στο πλήκτρο, (λέτε ότι) παίζετε metal κι όχι pop, και πάνω από όλα, βάλτε μέσα επιτέλους αυτό το πραγματάκι που λέγεται riff. Ήρεμα το λέω.
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
