Τον Nergal των Behemoth τον γνωρίζετε όλοι. Κατά κόσμον Adam Darski, ο Πολωνός μουσικός έχει γράψει εδώ και χρόνια την δική του ιστορία στον σκληρό ήχο. Η συνεισφορά του είναι διόλου αμελητέα, παραδοχή κατά γενική ομολογία δεκτή ακόμη και για εκείνους που δεν συγκαταλέγουν την εν λόγω extreme metal μπάντα στις προτιμήσεις τους. Και οι μεν και οι δε, ήρθε η ώρα να ξανασυστηθούν μαζί του εδώ.
Ο Nergal συναντιέται με τον Άγγλο μουσικό και παραγωγό John Porter το 2017 και σχηματίζουν τους Me And That Man. Παρέα με τους Wojciech Mazolewski και Łukasz Kumański κυκλοφορούν την ίδια χρονιά το ντεμπούτο album τους “Songs Of Love And Death”. Ακολουθεί το “New Man, New Songs, Same Shit, Vol. 1” το 2020. Το φετινό “New Man, New Songs, Same Shit, Vol. 2” δεν είναι απλά η συνέχεια της διλογίας αλλά πηγαίνει το ζήτημα ένα βήμα παραπάνω.
Το κουαρτέτο από την Πολωνία καλεί ορισμένους φίλους και εκλεκτούς συντελεστές του σκληρού ήχου: Gary Holt (Exodus), Alissa White–Gluz (Arch Enemy), Randy Blythe (Lamb Of God), Myrkur, Devin Townsend, David Vincent (ex-Morbid Angel), Doug Blair (W.A.S.P.), Hank Von Hell (Turbonegro) και Abbath. Η πρώτη έκπληξη είναι ότι παρά τα ονόματα που διαβάσατε στην προηγούμενη γραμμή, δεν πρόκειται για metal δίσκο.
Αλλά για δώδεκα πανέμορφα, καλογραμμένα κομμάτια με μουσικό άξονα που ακροβατεί μεταξύ dark folk, blues και americana. Φέρνει στο νου από Nick Cave, Woven Hand και Delta Rae μέχρι την σύγχρονη απόδοση κλασικών blues κομματιών που μας χάρισε ο Hugh Laurie (ναι, ο γνωστός) στον δίσκο “Let Them Talk”. Η δεύτερη έκπληξη είναι ότι αυτόν τον δίσκο θα έπρεπε να τον ακούσετε ακόμα κι αν δεν συμμετείχε η μισή enfant gateaux του σκληρού ήχου. Ή ακόμα κι αν τα μουσικά ήδη που προαναφέραμε δεν σας συγκίνησαν ποτέ. Ναι, είναι τόσο καλός.
Η βαθμολογία που θα δείτε στο τέλος, δεν θα άλλαζε ακόμα κι αν αυτό που άκουσα ήταν δουλειά άσημων μουσικών. Αν και το να ακούς την Alissa White Gluz να μετατρέπεται ξαφνικά από death metal οχετό σε dark blues πλανεύτρα επιπέδου Lois Winstone είναι από μόνο του αξιοσημείωτο. Όχι τόσο για το απρόσμενο του όλου πράγματος αλλά για το πόσο επιτυχής και πειστική είναι η εν λόγω μετάβαση.
Σαν να μην έφτανε αυτό, έχεις και έναν Olve Eikemo να αφήνει την ούτως ή άλλως πολυσχιδή μουσική προσωπικότητα του Abbath και να γίνεται ξαφνικά χαμένο μέλος των Those Poor Bastards. Με τόση φυσικότητα και βάθος, σαν να το έκανε από πάντα. Το “Losing My Blues” που συμμετέχει είναι μουσικά το χαμένο αδελφάκι του “Crooked Man” των τελευταίων. Αλλά ανεξάρτητα από αυτό, είναι ένα σκοτεινό folk παραμύθι που το refrain του θα σε κάνει να πατήσεις την επανάληψη πολλές φορές. Και ποτέ δεν θα είναι αρκετές.
Το “New Man, New Songs, Same Shit: Vol. 2” δεν είναι απλά η Justice League ή οι Avengers του σκληρού ήχου που κατάφερε να ανταποκριθεί απρόσμενα εντυπωσιακά σε ρόλους φαινομενικά ξένους με την ως τώρα γνώριμη μουσική της προσωπικότητα. Είναι ίσως μια πιθανή απάντηση στο αιώνιο, ρητορικό ερώτημα τι είναι τελικά «καλή μουσική»: ένα φάντασμα, κάτι που δεν υπάρχει πραγματικά, αλλά στοιχειώνει το μυαλό μας και το διαμορφώνει. Για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Κάτι σαν αυτό που θα σας προκαλέσει η γέφυρα του “Witches Don’t Fall In Love”.
9/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
