Και η ώρα ήρθε να κάτσουμε να γράψουμε κάποια λόγια για το 10ο πόνημα των Metallica, “Hardwired… to Self-Destruct”. Δεν θα κάτσω να αναλύσω το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Metallica, ούτε καν να ασχοληθώ με το χαμό που γίνεται στα social media για την επιστροφή τους στο thrash metal. Το μόνο το οποίο θα σχολιάσω είναι ότι 8 χρόνια είναι πάρα πολύς καιρός για να περιμένουμε καινούργια μουσική από τους Metallica. Βέβαια θα μου πείτε ότι μας ανταμείβουν με ένα διπλό δίσκο με σχεδόν 80 λεπτά διάρκεια για αυτή την καθυστέρηση, αλλά αξίζει όλη αυτή η αναμονή;
Θα είμαι ειλικρινής και θα πω ότι δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός της μπάντας τα τελευταία 20 χρόνια. Αν και το “Death Magnetic” ήταν μια τεράστια έκπληξη στα αυτιά μου, αφού τραγούδια σαν τα “The Day That Never Comes”, “Suicide & Redemption”, “This Was Just Your Life” και “Broken, Beat & Scarred”, ήταν στιγμές που μου θύμισαν τη μπάντα που είχα αγαπήσει τόσο πολύ μέχρι το “Black Album”. Θα το ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ τα “Load” και “Reload” πολύ μέτριους δίσκους και σίγουρα όχι δίσκους των Metallica. Για το “St. Anger” δεν θα γράψω απολύτως τίποτε.
Όταν λοιπόν το “Hardwired” έκανε τη εμφάνισή του στο youtube, πολλοί άρχισαν πάλι να θριαμβολογούν για την επιστροφή των Metallica στο thrash παρελθόν τους. Δεν είχαν άδικο, το κομμάτι είναι ένας γρήγορος δυναμίτης, με πορωτικό riff και σε καλεί για headbanging. Είναι ο ιδανικός τρόπος για να ξεκινήσουν το δίσκο. Ιδανικός τρόπος για να συνεχίζουν είναι και το “Atlas Rise”, το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, ήταν και το δεύτερο δείγμα που ακούσαμε από τους Metallica. Πολύ ωραίο ρεφρέν, με τον Hetfield να πηγαίνει φωνητικά πιο ψηλά από ότι τον έχω συνηθίσει, ωραία riff και ρυθμοί και παρ’ όλη τη μεγάλη του διάρκεια, το κομμάτι στέκεται πολύ καλά.
Από εκεί και πέρα τι γίνεται όμως; Δυστυχώς για εμένα, ευτυχώς για άλλους, οι Metallica ουσιαστικά αναλώνονται σε μια μίξη του “Load / Reload” και του “Death Magnetic”, με τα πρώτα δύο να κερδίζουν τη μάχη σε αρκετές περιπτώσεις. Εκτός από κάποιες περιπτώσεις όπου τα πράγματα γέρνουν προς την πλευρά του παρελθόντος τους, στα “Moth Into Flame” και στο καταιγιστικό “Spit Out The Bone” – με την “Dyer’s Eve” αισθητική του, τα κομμάτια είναι γεμάτα με stonerάδικα riff της “Load / Reload” περιόδου και με ένα Hammet που έχει καταντήσει πολύ βαρετός με τα blues και wah wah solo του.
Εκτός λοιπόν αυτών των τεσσάρων κομματιών, μπορώ με ευκολία να πω ότι βαρέθηκα οικτρά κατά τις ακροάσεις του “Hardwired… to Self-Destruct”. Κομμάτια άνευρα, τα οποία όσες φορές και να τα ακούσεις δεν σου μένουν στο κεφάλι, ενώ όποια καλή προσπάθεια σαν το “Dream No More” ή το “Confusion” που έχουν αρκετά καλές μελωδικές γραμμές, χάνεται σε ένα λαβύρινθο από riff και μέρη, που θα μπορούσαν να λείπουν και να κάνουν τα κομμάτια πιο ενδιαφέροντα. Μια prog αισθητική που έχει καταλάβει τους Metallica τα τελευταία χρόνια, απλά δεν λειτουργεί. Μεγάλα κομμάτια, χωρίς νόημα ορισμένες φορές, κουραστικά… ακούστε το 8-λεπτο “Halo On Fire” για παράδειγμα.
Θα προτιμήσω χίλιες φορές να ακούσω πάλι το “Death Magnetic”, από το να ακούσω επί 80 λεπτά το “Hardwired… to Self-Destruct”. Ίσως τα 4 αυτά κομμάτια που ξεχωρίζουν να τα ακούσω κάποιες φορές ακόμη (ειδικά το “Spit Out The Bone”), αλλά μέχρι εκεί. Σαν σύνολο, το “Hardwired… to Self-Destruct” είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, κάτω του μετρίου. Σίγουρα οι λάτρεις της “Load / Reload” περιόδου θα βρουν περισσότερα θετικά από εμένα, ίσως να χαρακτηρίσουν και το δίσκο ως τον καλύτερο μετά το “Black Album”… Για τους πιο παραδοσιακούς οπαδούς πάντως, νομίζω ότι οι ημέρες του “Master Of Puppets, “Ride The Lighting” ή ακόμη και του “Black Album”, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Κρίμα, γιατί κομμάτια σαν τα “Spit Out The Bone” και “Moth Into Flame” δείχνουν ότι οι Metallica το έχουν ακόμη…
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
Oι Metallica είναι εδώ λοιπόν και επιστρέφουν, παραπάνω από δυναμικά με το “Hardwired… To Self–Destruct”, ένα δίσκο πολυαναμενόμενο. Που σίγουρα περίμενε πάρα πολύς κόσμος. Καιρό είχα να δω ένα συγκρότημα-καλλιτέχνη να κυκλοφορεί video clips για όλα τα κομμάτια του δίσκου. Ο τελευταίος που θυμάμαι να είχε κάνει κάτι αντίστοιχο ήταν ο Serj Tankian (System Of a Down) με εκείνο τον καταπληκτικό δίσκο του 2007, το “Elect The Dead”. Όχι βέβαια ότι οι Metallica είχαν καμία ανάγκη να το κάνουν αυτό, οι Metallica είναι έτσι κι αλλιώς, αλλά οπωσδήποτε η συγκεκριμένη ενέργεια βάζει τον ακροατή στη διαδικασία να ακούσει και να ξανακούσει, να προσέξει περισσότερο το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, δίνοντάς του βαρύτητα από την αρχή και φυσικά να ασχοληθεί περισσότερο με το άλμπουμ και τα τραγούδια του, να τα κατανοήσει. Επίσης με αυτή την κίνηση, οι Metallica δείχνουν πόσο πιστεύουν το υλικό του νέου δίσκου. Πάμε να δούμε τι γίνεται και στα του άλμπουμ.
Αρκετά πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου, το πρώτο κομμάτι που είχε βγει προς τα έξω και ακούσαμε, ήταν το “Hardwired”, που ανοίγει και το άλμπουμ, θυμίζοντας ολίγον κάτι από “…And Justice For All”. Όσες φορές και να το άκουσα, δε με ενθουσίασε καθόλου, ούτε μου έκανε καμία εντύπωση, το βρήκα αδιάφορο. Απλά περίμενα τα υπόλοιπα κομμάτια να μην είναι σαν και αυτό και να έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω. Τελικά, καλώς περίμενα, μόλις βγήκαν και ακούστηκαν τα εξαιρετικά “Moth Into Flame” και “Atlas, Rise!” δικαιώθηκαν οι προσδοκίες και επικράτησε μπόλικος ενθουσιασμός! Ειδικά για το δεύτερο, μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς και ως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Τσαμπουκάς, δύναμη και αυθορμητισμός. Εμπνευσμένα riffs, εμπνευσμένοι ρυθμοί και το κυριότερο, που ισχύει για τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, εμπνευσμένα bridge/refrain. Η δομή των περισσότερων κομματιών είναι τέτοια, που δε σου αφήνει πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση. Εάν ακούσετε (που σίγουρα θα το έχετε κάνει) το “Νοw That We’re Dead”, σίγουρα θα σας θυμίσει κομμάτια όπως το “Eye Of The Beholder”. Μετά από αρκετές ακροάσεις, κατάλαβα ότι κομματάρα είναι και το σκοτεινό “Dream No More”. Φοβερά και κολλητικά riffs, φοβερό refrain! Στο μυαλό σου έρχεται και ο ήχος του “Black Album”. Κάπου εδώ να αναφέρω το πόσο καλή εντύπωση αφήνουν τα φωνητικά του James Hetfield, σε πάρα πολύ καλό επίπεδο, εννοείται πως παίζει μεγάλο ρόλο στην εκτόξευση του άλμπουμ. Το κομμάτι έκπληξη, με το οποίο έχω πάθει ζημιά και το θεωρώ από τα κορυφαία του δίσκου, είναι το “Halo On Fire” που κλείνει την «πρώτη πλευρά» του δίσκου. Για κάποιο λόγο δε περίμενα από τους Metallica να βγάλουν τέτοιο κομμάτι. Μέσα στα οκτώ λεπτά του, τα έχει όλα, είναι αργό, πιο μελωδικό, λίγο πιο γρήγορο και με αρκετές αλλαγές τόσο στις κιθάρες όσο και στα φωνητικά. Τα τελευταία δυο λεπτά δε γίνεται να μη σου κολλήσουν. Άψογο!
Με το επίσης πολύ καλό “Confusion” μας δείχνουν για άλλη μια φορά την αγάπη τους στο N.W.O.B.H.M. και φυσικά στους Diamond Head, από τους οποίους επηρεάστηκαν αρκετά στο ξεκίνημα της καριέρας τους και τους κάνανε πιο γνωστούς! Το εισαγωγικό drumming στην αρχή (αλλά και στο τέλος), φυσικά και θυμίζει το “Am I Evil?”. Λόγω τίτλου, αυτό ισχύει και για το “Am I Savage?”, που όμως μαζί με το “Here Comes Revenge” είναι τα λιγότερο καλά και λιγότερο δυνατά κομμάτια του άλμπουμ. Το “ManUNkind” είναι ένα πανέξυπνο mid–tempo κομμάτι, το μόνο που γράφτηκε από τον μπασίστα Robert Trujillo και είναι αφιερωμένο στους πατέρες του black metal, λίγο πιο συγκεκριμένα, στους Mayhem (από την επερχόμενη σχετική ταινία “Lords Of Chaos”) και στον τραγουδιστή “Dead”, σε αυτούς είναι μεταμφιεσμένοι οι Metallica στο video clip. Το χεράκι του στο video clip έχει βάλει και ο Åkerlund, ο original ντράμερ των Bathory, ο οποίος επίσης είχε κάνει videos για τα “Turn The Page” και “Whiskey In The Jar” . Φόρο τιμής αποτίουν επίσης, με το “Murder One” στο μεγάλο Lemmy αυτή τη φορά, σε άλλο ένα πανέξυπνο κομμάτι, που είμαι σίγουρος ότι πολλοί έχουν λατρέψει. Οι συσχετισμοί των στίχων με αυτούς των Motorhead υπάρχουν σε όλο το τραγούδι, με τους πιο χαρακτηριστικούς φυσικά να λένε: «Born To Lose, Live To Win» στο refrain. Το “Spit Out The Bone” που κλείνει και το δίσκο, είναι η περισσότερο thrash στιγμή εδώ. Μου πήρε καιρό να το συνηθίσω και η αλήθεια είναι ότι δε μου έκατσε τόσο καλά στα αυτιά, όσο τα περισσότερα κομμάτια του Hardwired… To Self–Destruct”. Σίγουρα πάντως πρόκειται για κομμάτι που είναι ότι πρέπει για να το ακούσεις live.
Αυτοί που περιμένετε να ακούσετε ένα άλμπουμ κλασικού thrash metal, τότε συγγνώμη, είστε σε λάθος δίσκο! Κάτι κοντινό σε αυτό, μπορείτε να ακούσετε στον καινούριο δίσκο των Testament, “Brotherhood Of The Snake”. Εξάλλου, νομίζω δε χρειάζεται μετά από τόσα χρόνια και δίσκους των Metallica, να πηγαίνει κάποιος με αυτή την προσέγγιση ακούγοντας ένα τέτοιο άλμπουμ. Ο δίσκος βέβαια, φυσικά και έχει στοιχεία από το thrash metal, αλλά δεν είναι αυτό που επικρατεί, ούτε χαρακτηρίζεται έτσι. Μπορεί να πει κανείς ότι έχει στοιχεία και από το προηγούμενο άλμπουμ αλλά π.χ. και από το “Load”. Αρκετά σημαντικό ότι το υλικό που υπάρχει στο άλμπουμ δε γίνεται να «ξεχαστεί», καθώς υπάρχουν πολλά κομμάτια που μπορούν να γίνουν ακόμη και κλασικά (για την πιο πρόσφατη περίοδο τον Metallica κυρίως) που θα ακούγονται μετά από χρόνια, ο κόσμος θα τα θυμάται και θα θέλει να τα ξανακούσει. Τα τελευταία τρία άλμπουμ δε το είχαν αυτό, εν πάσει περιπτώση, το είχανε πολύ λιγότερο. Οπωσδήποτε, δε μιλάμε για ένα κακό άλμπουμ (“St.Anger”), για μέτριο άλμπουμ (“Re–load”) ή για μέτριο-καλούστικο (“Death Magnetic”), μιλάμε για πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Ομολογώ ότι δε περίμενα ότι θα άκουγα κάτι που θα με ενθουσίαζε τόσο και θα ταρακουνούσε τόσο πολύ τα νερά. Σε αυτό πιθανόν ευθύνεται και η εντύπωση του πρώτου κομματιού (“Hardwired”). Με λίγα λόγια ακόμα, είναι ο σύγχρονος, πολύ καλός και ποιοτικός δίσκος που περιμένανε τόσο οι πιο νέοι όσο και οι πιο παλιοί φίλοι των Metallica τα τελευταία πολλά χρόνια. Πιστεύω ότι μετά από αυτό, το συγκρότημα πλέον δεν έχει να αποδείξει κάτι άλλο σε κανέναν. Μακάρι ο επόμενος δίσκος, που ήδη έχουν πει ότι δουλεύουν, να είναι έτσι και με τέτοια τραγούδια. Δε ξέρω πότε θα βγει, αν θα περάσουν πάλι οκτώ χρόνια για την κυκλοφορία του, αλλά, αν είναι σαν το “Hardwired… To Self–Destruct”, ας κάνουν και τόσο.
Υ.Γ. 1 Στη bonus εκδοχή του δίσκου θα βρείτε τόσο το “Lords Of Summer” που υπάρχει από το 2014, όσο και τις πολύ ενδιαφέρουσες διασκευές στο “When A Blind Man Cries” των Deep Purple και στο “Remember Tomorrow” των Ιron Maiden καθώς και το “Ronnie Rising Medley”, tribute στον Τεράστιο Dio και στις ένδοξες πρώτες στιγμές των Rainbow.
Υ.Γ.2 Στις ακροάσεις κάθε δίσκου, ένα από τα σημαντικά είναι το τι ακριβώς σου άφησε το κάθε κομμάτι, τι θυμάσαι μετά από αυτό και γενικώς τι κρατάς από το σύνολό του. Εκεί φαίνεται και το τι «κομμάτια», συνθέσεις έχει ένας δίσκος. Αυτό το άλμπουμ δεν αφήνει απλά ένα, δυο ή τρία μεγάλα κομμάτια στον ακροατή, όπως τα προηγούμενα άλμπουμ. Αφήνει και έχει πολλά παραπάνω.
8/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
