Το όνομα Haken όλο και κάπου θα το έχεις ακούσει. Το σεστέτο από το Λονδίνο είναι ένα από τα πλέον ανερχόμενα και γνωστά σύγχρονα σχήματα στο χώρο του progressive metal, με τις κυκλοφορίες τους να παίρνουν συνεχώς αποθεωτικές κριτικές.
Οι Άγγλοι λοιπόν δεν ήθελαν να περιμένουν πολύ για να επιστρέψουν στα δισκογραφικά δρώμενα και δύο χρόνια μετά το “Vector”, κυκλοφορούν το έκτο full-length album τους. Κάτι που κάνουν έτσι κι αλλιώς, αφού η ίδρυσή τους έγινε το 2007, άρα τα χρονικά διαστήματα μεταξύ των κυκλοφοριών τους ήταν πάντα μικρά.
Τώρα, σχετικά με το “Virus”. Δεν μπορώ να μιλήσω ούτε για την εξέλιξή τους ανά τα χρόνια, ούτε για τι διαφορές υπάρχουν σχετικά με τους προκατόχους τους. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με τη μπάντα επειδή ποτέ στο παρελθόν δε μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Το ίδιο φαίνεται να γίνεται κι εδώ.
Το prog metal των Άγγλων είναι δυστυχώς σύγχρονης κοπής κι εκεί είναι που αυτομάτως χάνει το ενδιαφέρον του για εμένα. Τόσο οι δομές του όσο και ο γενικότερος ήχος του. Οι κιθάρες έχουν αυτήν την χαρακτηριστική μοντέρνα χροιά και για να πω την αλήθεια, δεν παίζουν και κάτι το τρομερό. Μόνο απλά heavy riffs για να κρατάνε το ρυθμό, χωρίς μελωδία, χωρίς συναίσθημα.
Τα φωνητικά επίσης δε με ενθουσίασαν αφού προσπαθούν να οδηγήσουν τα τραγούδια με μελωδικές γραμμές τις οποίες δεν φαίνονται να ακολουθούν τα υπόλοιπα όργανα. Το μόνο το οποίο θεωρώ ότι κάνει τη διαφορά εδώ παικτικά είναι το drumming του Ray Hearne.
Κατά τα λοιπά, αν εξαιρέσουμε ένα δεκάλεπτο τραγούδι, τα υπόλοιπα έχουν πολύ πιο μικρές διάρκειες, κάτι λιγότερο από τέσσερα λεπτά κατά μέσο όρο. Διάφορες εναλλαγές σε ρυθμούς και διαθέσεις, από πιο επιθετικά σημεία σε πιο ήρεμα και ατμοσφαιρικά. Κοφτά riffs, χωρίς μεγάλες επιδείξεις τεχνικής, με ένα μοντέρνο και σύγχρονο αέρα τόσο σε φιλοσοφία συνθέσεων όσο και σε παραγωγή.
Αν λοιπόν είστε οπαδοί σύγχρονων prog συγκροτημάτων όπως οι Leprous, τότε θα βρείτε το συγκεκριμένο album άκρως ενδιαφέρον. Όσοι από την άλλη προτιμάτε ένα παραδοσιακό ήχο, απομακρυνθείτε. Εγώ έντεκα τραγούδια και πενήντα δύο λεπτά μετά, ακόμα απορώ πώς γίνεται να μην έχω ακούσει έστω μία κιθαριστική μελωδία αλλά μόνο άψυχα djent riffs.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
