Για κάποιο λόγο το όνομα των Atavist ήμουν σίγουρος ότι το ήξερα, χωρίς όμως ποτέ να έχω ακούσει κάποια δουλειά της μπάντας. Να πω την αλήθεια, μετά την ακρόαση του συγκεκριμένου album μπορώ να πω ότι δεν έχασα και τίποτα.
Οι Atavist έχουν σαν έδρα το μισητό (λόγω ποδοσφαιρικής ομάδας) Manchester της Αγγλίας και μετράνε μια πορεία από το 2004. Έχουν κυκλοφορήσει άλλα δύο full-length albums, ένα demo, ένα EP, ένα split καθώς και δύο συνεργασίες με το ζευγάρι (στη μουσική και στη…ζωή) Nadja. Μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής απουσίας, το τρίτο τους ολοκληρωμένο album είναι γεγονός.
Ίσως ο λόγος της τόσο μεγάλης απουσίας τους είναι ότι ο ιδρυτής, κιθαρίστας και μοναδικό σταθερό μέλος από το 2004 Chris Naughton είχε πολλές υποχρεώσεις με τους Winterfylleth, άλλο ένα από τα σχήματα με τα οποία ασχολείται. Ίσως επειδή τα υπόλοιπα τρία μέλη έφυγαν το 2007 και επέστρεψαν πριν τέσσερα χρόνια. Δεν ξέρω.
Οι Atavist λοιπόν επιδίδονται σε ένα σκοτεινό και ψυχοφθόρο sludge/drone/doom metal. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν μόνο τέσσερα τραγούδια εδώ, αλλά κρατάνε συνολικά μία ώρα. Πένθιμα riffs, φωνητικά γεμάτα πόνο, σκοτεινές μελωδίες, ρυθμοί αργοί σαν τον θάνατο, στίχοι που μιλάνε για απόγνωση και κατάθλιψη. Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρα τα πράγματα με τη μπάντα.
Κάτι τέτοιο φαίνεται και από τους τίτλους των τραγουδιών. “Loss”, “Struggle”, “Self-Realisation” και “Absolution”. Μην ψάχνετε κάτι χαρούμενο εδώ πέρα, αυτό που ήθελαν να κάνουν το πέτυχαν και με το παραπάνω. Βοηθάει φυσικά και η παραγωγή, η οποία είναι όσο μουντή και σκοτεινή χρειάζεται ώστε να μεταδώσει πλήρως τα συναισθήματα που θέλουν να περάσουν οι Atavist.
Καλά όλα αυτά λοιπόν, αλλά εγώ κουράστηκα. Το album είναι αρκετά μονότονο και η διάρκειά του δε βοηθάει σε αυτό. Το να ακούς τον ίδιο ρυθμό για ένα τέταρτο χωρίς καμία διάθεση για εναλλαγή, είναι κάτι που προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Πιστεύω πάντως ότι ένας οπαδός του συγκεκριμένου ύφους θα βρει κάτι εξαιρετικό εδώ πέρα.
5,5/10
Γιώργος Τερζάκης
[email protected]
