Εκεί που σκέφτομαι ότι παίζει και να τα έχω δει όλα (σιγά ρε βετεράνε), πάντα έρχεται κάτι να με διαψεύσει. Αυτή τη φορά, η διάψευση ήταν ευγενική χορηγία των The Wise Man’s Fear. Η εξάδα από την Ιντιάνα, λοιπόν, παίζει fantasycore. Πολλές πληροφορίες δεν κατάφερα να βρω για την αφεντιά τους, αλλά αν κατάλαβα καλά πρόκειται για μια αρκετά νέα μπάντα, η οποία όμως μετρά ήδη έναν κάποιο αριθμό κυκλοφοριών στο ενεργητικό της.
Δεν ξέρω αν γενικά υφίσταται ο όρος fantasycore. Έχω ξαναπεί ότι δεν είμαι τόσο λάτρης του core, είμαι όμως της λογοτεχνίας, και όχι μόνο, του φανταστικού, οπότε μπορώ να πω πως τα παιδιά μας με εξίταραν πριν καν ακούσω τον δίσκο. Έτσι, ξεκίνησα την ακρόαση με αρκετά θετική προδιάθεση. Πράγματι, ο ήχος ήταν αρκετά εμπνευσμένος από το φανταστικό, καθώς πολλές φορές απέπνεε μια soundtrack-ική θριαμβευτικότητα που προσδίδει την ανάλογη ατμόσφαιρα, ενώ το core μέρος του δεν ήταν καθόλου άσχημο. Υπήρχαν πολλές όμορφες μελωδιούλες, αλλά και σημεία όπου ο ήχος βάραινε ευχάριστα.
Η μεγαλύτερή μου ένσταση, η οποία διαμόρφωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη γνώμη μου για τον δίσκο, είναι τα φωνητικά. Αυτά που υποδέχονται τον ακροατή στην αρχή είναι τα αναμενόμενα core φωνητικά που θα ταίριαζαν σε μία τέτοια κυκλοφορία, με τα οποία δεν είχα κανένα πρόβλημα. Ώσπου κάνουν την εμφάνισή τους και τα καθαρά. Τα οποία θύμιζαν boy band που ξέμεινε από το 2012. Ούτε τότε δεν άκουγα τέτοια και δεν σκοπεύω να αρχίσω τώρα. Θα μπορούσα απλώς να το παραβλέψω, αυτό προσπάθησα να κάνω στην αρχή, αλλά βρίσκονταν σε τέτοια αφθονία που σε κάποια φάση έγινε εκνευριστικό.
Παρ’ όλα αυτά, το “Valley Of Kings” διαρκεί μόνο τριάντα έξι λεπτά χάρη στα αρκετά σύντομα κομμάτια του και, η αλήθεια είναι, ότι πρόκειται για έναν πολύ πιασάρικο δίσκο. Δεν ξέρω πώς θα ήθελα τα καθαρά του φωνητικά να είναι, αλλά σίγουρα θα ήθελα να μην είναι έτσι. Χωρίς αυτά, θα μπορούσε να ήταν ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα – για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον.
5,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
