Η υπερβολική επιτήδευση στη μουσική συχνά κουράζει. Η προχειρότητα, όμως, στην παραγωγή και τη σύνθεσή της δε συγχωρείται. Ο λόγος για το ντεμπούτο (καλά αρχίσαμε, δηλαδή) άλμπουμ των Γερμανών Doctor Speed, οι οποίοι επιχείρησαν να αναπαράγουν το old school ύφος heavy metal θρύλων, όπως Judas Priest, Helloween και Iron Savior με παταγώδη αποτυχία. Αν και πολλά μέλη της μπάντας συμμετείχαν παλιότερα σε άλλα -όχι τόσο γνωστά- σχήματα, δε φαίνεται να χρησιμοποίησαν την εμπειρία τους προς όφελος της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Κατ’ αρχάς η παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από άθλια, με τον Johnny Fox να αγωνίζεται ν’ ακουστεί πάνω απ’ τα υπερβολικά heavy (κυρίως μιλάω για τις κιθάρες) όργανα που υπερκαλύπτουν τη φωνή του, δημιουργώντας ένα τραχύ, μέχρι και αποκρουστικό τολμώ να πω, ηχητικό αποτέλεσμα. Επίσης πρώτη φορά ακούω τόσο ενοχλητικά έντονα το μπάσο (και να πεις ότι έχουν μπασίστα τον Tony Levin, να το δεχτώ, αλλά…)! Από συνθετικής άποψης, το “Face to Face” δεν πάει καλύτερα. Ασήμαντες μελωδικές γραμμές στα φωνητικά, αδιάφορα heavy ριφάκια που επαναλαμβάνονται διαρκώς, guitar solos που δίνουν την εντύπωση πως γράφτηκαν ‘στο πόδι’, και ένας αργούτσικος ρυθμός να σε κάνει να νομίζεις πως ξαφνικά πατήθηκε κάποιου είδους ‘slow motion’ κουμπί, είναι τα στοιχεία αυτά που ‘προσφέρθηκαν’ (απλόχερα) στο αυτί μου. Το ‘We Destroy’ πιστεύω πως είναι το πιο αξιοπρεπές του άλμπουμ, σε αντιδιαστολή με την καταστροφική/ παιδαριώδη μπαλάντα ‘Frozen Tears’. Πάντως μέχρι αύριο θα έχω ξεχάσει πως το άκουσα. Ευτυχώς…
3/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
