Πρόκειται για το 17ο (!) άλμπουμ των αγαπημένων progressive rockers, Marillion, που επέλεξαν μια μοντέρνα παραλλαγή για τον ήχο τους, φροντίζοντας, βέβαια, να διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά progressive στοιχεία του. Το ‘Sounds That Can’t Be Made’ περιλαμβάνει την υπογραφή της μπάντας συνθετικά, με έναν πιο μοντέρνο και ambient προσανατολισμό. Η μελωδία παίζει σημαίνοντα ρόλο σε όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, πολλά από τα οποία έχουν αρκετά μεγάλη διάρκεια (γύρω στο 10λεπτο ή και παραπάνω), και συντείνει στη διαμόρφωση μιας συναισθηματικής χροιάς, που κατακλύζει τις περισσότερες συνθέσεις. Σχετικά με την παραγωγή, τη βρήκα αρκετά ‘light’, πράγμα που έγινε, πιστεύω, σκόπιμα, ώστε να συμφωνεί με το –κάπως- poprock ύφος του άλμπουμ, και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου κακό. Η φωνή του κυρίου ‘h’ (Steve Hogarth) φαίνεται να περνάει την καλύτερή της φάση (αν και οι μελωδικές γραμμές των φωνητικών δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικές), καθιστώντας ευκολότερη την –ήδη ομαλή- ακρόαση του άλμπουμ. Στιχουργικά προκαλεί αίσθηση το πολιτικά τοποθετημένο εναρκτήριο, ‘Gaza’, περιγράφοντας την κατάσταση στην περιοχή μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, ενώ μουσικά αποτελεί μια επική αρχή, καθώς χαρακτηρίζεται από μεγάλη υφολογική εμβέλεια και εναλλαγή ήρεμων και πιο heavy σημείων. Τα guitar solos κινούνται σε πολύ μελωδικά επίπεδα, αφού, όπως προείπα, κυριαρχεί ένας συναισθηματισμός που δεν αφήνει περιθώρια για επιδείξεις δεξιοτεχνίας (όχι ότι υπάρχει έτσι κι αλλιώς διάθεση για τέτοιες…). Μου άρεσε πολύ το ‘Lucky Man’ με το jazz touch του, και ‘έλιωσα’ με την ατμοσφαιρική μπαλάντα ‘Pour my Love’. Αν κάτι με δυσαρέστησε λίγο ήταν το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο βρήκα μετριότατο και μονότονο συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Ως γενική παρατήρηση, πάντως, έχω να πω πως εντόπισα μια λανθάνουσα πολυπλοκότητα και διάφορα άλλα ‘κρυμμένα’ που δεν είναι δυνατόν ν’ αντιληφθεί κανείς μια την πρώτη ακρόαση. Το ‘Sounds That Can’t Be Made’ είναι ένα πολυεπίπεδο άλμπουμ με την έννοια ότι αποτελείται από πολλά ‘στρώματα’ που αποκαλύπτονται με τον καιρό (χωρίς να χάνουν, όμως, το μυστήριο τους). Είτε εξοικειωμένοι, είτε όχι με τον ήχο των Marillion, πιστεύω πως δεν θα σας αφήσει αδιάφορους, και ούτε, φυσικά, απογοητευμένους.
8/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
