Στον έκτο τους δίσκο βρίσκονται οι Darzamat από την Πολωνία οι οποίοι μετράνε πλέον είκοσι πέντε χρόνια στο χώρο (ιδρυθέντες το 1995 παρακαλώ) και παίζουν symphonic black metal. Θα την πω την αλήθεια μου. Δυστυχώς, οπαδό του symphonic black metal δε με λες. Μου ακούγεται πολύ «αιθέριο» για αυτό που έχω εγώ σαν ακροατής στο μυαλό μου ως black metal και νιώθω ότι δεν έχει το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα που θα έπρεπε να έχει το είδος.
Όπως και να ‘χει πάντως, άκουσα το δίσκο χωρίς κολλήματα και χωρίς να με απασχολούν πράγματα όπως τα παραπάνω. Δυστυχώς όμως, ο δίσκος τέτοια συναισθήματα μου έβγαλε, καλώς ή κακώς, με τη διαφορά ότι σε αυτήν τη μπάντα δεν ταιριάζει αυτός ο συμφωνικός ήχος. Ακροβατούν κάπου στη μέση με τη βρωμιά να δίνει τη θέση της στα πλήκτρα και τούμπαλιν.
Το θέμα είναι ότι ακούγονται υπερβολικά…μαλακοί (δε θέλω να γράψω κάτι άλλο και να μας τρέχουν) στα συμφωνικά σημεία, σχεδόν σαν goth μπάντα και αυτό όσο να ναι είναι κάτι που ξενίζει ρε αδερφέ. Black metal ακούμε στην τελική, άμα θέλω να ακούσω goth βάζω το “Temple Of Love” και τελείωσε η συζήτηση.
Σε καμία περίπτωση δε ζητάω να παίζουν και σαν κακομοίρηδες που την έχουν δει “true”, κάτι τέτοιο την εποχή που διανύουμε είναι από αστείο μέχρι απλά βλακώδες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε το είδος να ακούγεται και σαν τη μελωδία της ευτυχίας. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία και θεωρώ ότι εκεί είναι που οι Πολωνοί χάνουν τη μπάλα.
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να αλλάξουν πράγματα και να δώσουν κάτι, μιας και μιλάμε για ένα σχήμα με πάρα πολλά χρόνια παρουσίας στο χώρο αλλά για μένα οι κιθάρες θα πρέπει να αυξηθούν και τα synths και οι αιθέριες φωνές να περιοριστούν. Κάνουν για άλλες μπάντες, όχι για αυτούς.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
