Η αναβίωση των ’70s καλά κρατεί… Αυτή τη φορά σειρά έχουν οι psychedelic / fuzz rockers Asteroid, με την τρίτη του δισκογραφική δουλειά, η οποία έχει τον απλό τίτλο “ΙΙΙ”. Η μπάντα πήρε τον χρόνο της και έκανε 7 χρόνια για κυκλοφορήσει αυτή τη δουλειά, συνεχίζοντας την πορεία τους μετά το αναγνωρισμένο στην σκηνή προκάτοχό, “ΙΙ” (λες και είναι οι Led Zeppelin).
Αν κάτι μπορεί κάποιος να παραδεχτεί για αυτή την μπάντα, είναι το γεγονός ότι μπορεί μέσα από την ψυχεδέλεια και τα prog στοιχεία, να δώσει ένα απλό ηχητικό αποτέλεσμα. Φυσικά μην περιμένετε βαριές κιθάρες και μια καθαρά metal κυκλοφορία με το “III”. Και μάλλον από τη στιγμή που δεν γνωρίζετε τους Σουηδούς, θα πρέπει να φανταστείτε το mood των Black Sabbath, την ψυχεδέλεια και τα prog στοιχεία των Pink Floyd, μέσα από ένα πρίσμα φιλτραρισμένο με τον ήχο των Blue Oyster Cult.
Μπορώ να πω ότι το είδος αυτής της μουσικής, δεν είναι και το φόρτε μου, αφού το θεωρώ αρκετά βαρετό. Παρόλα αυτά, το “ΙΙΙ” των Asteroid, έχει μια ποιότητα την οποία δεν νομίζω ότι μπορεί κανένας να αρνηθεί. Καταρχήν, η μαεστρία της μπάντας να μπορεί να απλοποιεί τα κομμάτια και να τα κάνει προσιτά σε οποιοδήποτε ακροατή, είναι άξια αναφοράς. Κατά δεύτερο λόγο, οι Asteroid, σε αντίθεση με πολλές άλλες space μπάντες, έχουν μια ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα που ειδικά με τα ατμοσφαιρικά και ακουστικά στοιχεία τους δεν μπορούν παρά να σε κερδίσουν.
Το μεγαλύτερο θετικό στο “III” πάντως, είναι οι μελωδίες που υπάρχουν διάσπαρτες σε όλο το δίσκο, είτε υπό την μορφή riff στην κιθάρα του Robin Hirse, είτε υπό τη μορφή μελωδικών γραμμών στα φωνητικά του Johannes Nilsson ή του Hirse, που απλά σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή.
Το μόνο αρνητικό στην όλη προσπάθεια, είναι ο ήχος της κιθάρας, ο οποίος απλά – και πάντα γράφω την προσωπική μου άποψη – είναι τόσο stoneαρισμένος, που δεν μου κολλάει με το υπόλοιπο σύνολο. Πιστεύω ότι με έναν πιο καθαρό ήχο, οι Asteroid θα είχαν επιτύχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα και συνάμα θα ήταν προσιτοί σε περισσότερο κόσμο. Γενικά η παραγωγή και ο ήχος του δίσκου, δεν είναι κακός αλλά και πάλι για τα προσωπικά μου γούστα, όχι και τόσο καθαρός.
Κάθε κομμάτι του δίσκου έχει τις απαραίτητες μελωδίες και τα riff που μπορούν να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον αλλά και να σε ‘αναγκάσουν’ να τον ακούσεις ξανά. Φυσικά οι πιο δυνατές στιγμές του δίσκου “Them Calling”, “Last Days” και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου “Mr. Strange” είναι αυτά που ξεχώρισα, χωρίς όμως να υπολείπονται οι πιο ταξιδιάρικες στιγμές, σαν τα “Silver And Gold” και “Pale Moon”.
Σε γενικές γραμμές, οι οπαδοί του είδους μπορούν να ανακαλύψουν ένα μικρό διαμαντάκι στους Asteroid και το “ΙΙΙ”. Οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να ακούσουν το δίσκο, αλλά μόνο αν έχουν πειραματικές διαθέσεις στα γούστα τους, γιατί σίγουρα δεν θα βρουν τα grooves και τις βαριές κιθάρες σε αυτό το δίσκο.
7 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
