Οι Sonata Arctica είναι ένα καλό παράδειγμα μπάντας που άλλαξε αρκετά τον ήχο της, με αποτέλεσμα να χάσει σε οπαδούς και εκτίμηση τα τελευταία χρόνια. Φυσικά και υπάρχουν μπάντες που τους έχει βγει αυτό, με αποτέλεσμα να ανανεωθούν πραγματικά και η αλλαγή πορείας να κριθεί πετυχημένη αλλά στην περίπτωση των Sonata Arctica δεν συμβαίνει αυτό! Οι Sonata Arctica έγιναν γνωστοί και αγαπητοί στους ακροατές καθώς ήταν από τα καλύτερα “παιδιά” των Stratovarius, κοντά στα τέλη των 90’s, που το ιδίωμα του euro–power βρισκόταν ψηλά. H μπάντα έχει ρίξει κατά πολύ τις ταχύτητες, οι εναλλαγές στα solo μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων σχεδόν εξαφανισμένες, και γενικότερα λείπει η σπίθα. Η ίδια συνταγή ακολουθείται και στον νέο δίσκο λοιπόν, με mid–tempo συνθέσεις που κινούνται σε μελωδικά metal και ενίοτε hard rock μονοπάτια, μερικά μοντέρνα σημεία ή ακόμα και pop περάσματα. Γρήγορα σημεία υπάρχουν αλλά είναι ελάχιστα και ούτε ανεβάζουν ποιοτικά το τελικό αποτέλεσμα. Το θέμα είναι ότι η μπάντα έχει χάσει σε δυναμική και ταυτότητα, με αποτέλεσμα να έχει γράψει ανέμπνευστα τραγουδάκια της σειράς που δεν έχουν έστω κάτι το πιασάρικο. Και εκτελεστικά ακόμα υπάρχουν διάσπαρτες φωνητικές γραμμές που είναι κακογραμμένες και ενοχλητικές, συγκεκριμένα στα refrain. Τραγούδια όπως τα 2 πρώτα, “ Only the Broken Hearts”, “Shitload O’ Money” ή και το “I Have A Right” το αποδεικνύουν. Μάλλον μια απογοήτευση για τους φίλους του συγκροτήματος.
3/10
Παναγιώτης Αποστολόπουλος
