Οι εν λόγω κύριοι μας έρχονται από τη Γερμανία και παίζουν progressive/power metal. Δημιουργήθηκαν πίσω στο μακρινό 1985 και ντεμπούταραν το 1997. Αξιοσημείωτο είναι ότι εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησαν δύο δίσκους μέσα στο ίδιο έτος. Λογικά για να καλυφθεί το κενό κυκλοφοριών. Όπως και να χει πάντως, η μπάντα όλα αυτά τα χρόνια δε διέλυσε ποτέ, αλλά παρέμεινε δισκογραφικά ανενεργή από τότε, οπότε αυτός ο δίσκος είναι στην ουσία η κυκλοφορία με την οποία επιστρέφουν.
Με αυτά που ακούω εδώ πάντως, πιστεύω θα ήταν καλύτερα να μην επέστρεφαν και ποτέ. Ο λόγος για αυτό είναι ότι ο δίσκος πάσχει από το βασικό πρόβλημα του power metal των τελευταίων είκοσι χρόνων, που δεν είναι άλλο από την ανακύκλωση θεμάτων που έχουν παιχτεί από τους πάντες. Τα ίδια powerchords που απλά συνοδεύουν τον τρομακτικό όγκο από synths και διάφορα άλλα εφέ riffs, τα ίδια πλήκτρα, η ίδια παραγωγή, ε κάπου το πράγμα κουράζει.
Για να είμαι ειλικρινής, από το δίσκο άκουσα περίπου τα είκοσι πρώτα λεπτά πριν τον κλείσω εντελώς. Αυτό συνέβη γιατί η μπάντα παρουσιάζεται εντελώς μα εντελώς ανίκανη να γράψει κάποια μελωδία που να ακούγεται ξεχωριστή ή εμπνευσμένη. Αντίθετα, έχει παγιδευτεί στα καλούπια που το είδος δημιούργησε και αδυνατεί να βγει από εκεί. Και συγγνώμη, καλό, χρυσό το power metal των 90s αλλά δε μπορώ να ακούω για νιοστή φορά τα ίδια θέματα. Ειδικά δε, όταν βρισκόμαστε σε μια εποχή που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε τόνους μουσικής με το πάτημα ενός κουμπιού.
Αυτό σημαίνει πως αν θες να ξεχωρίσεις τη σήμερον ημέρα, θα πρέπει να δίνεις απόλυτη προσοχή στις συνθέσεις σου προκειμένου να έχουν κάτι καινούριο να προσφέρουν στον ακροατή. Δεν ξέρω αν θεωρούν τη μπάντα χόμπι ή κάτι, εξού και τα τεράστια κενά στις κυκλοφορίες, αλλά με τέτοια προχειροδουλεμένα θέματα, πιο πολύ για χομπίστες μου κάνουν. Επόμενοοοοος.
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
