Πιστεύω στο κάρμα. Πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα στην ζωή ότι κάνεις επιστρέφει σε σένα. Καλό ή κακό, μεγάλο ή μικρό. Εδώ και μήνες λοιπόν πρακτικά “τρίγκαρα” τους φίλους Thrashaδες που θα έτρωγαν στην μάπα τους “Ντιστούρμπντ” (σ.σ.: Disturbed ντε) για να δουν Anthrax με ατάκες του στυλ “δες το θετικό, θα γυρίσεις νωρίς σπίτι”. Αυτό φυσικά δεν το άφησε έτσι η μοίρα να περάσει και να με σήμερα να πρέπει να παρουσιάσω τους “Ντιστούρμπντ” από την Σερβία.
Οι The Trigger λοιπόν δεν είναι ένα νέο συγκρότημα. Μας έρχονται από το Βελιγράδι και υπάρχουν από το 2005. Έχουν κυκλοφορήσει τρείς ακόμα δίσκους τραγουδώντας όμως στην μητρική τους γλώσσα, κάτι το οποίο τους έκανε προφανώς αρκετά δημοφιλείς στην χώρα τους αλλά μάλλον (σ.σ.: και λογικά) αδιάφορους στο εξωτερικό. Σε μια κίνηση λοιπόν εξωστρέφειας αποφάσισαν να γράψουν αγγλικό στοίχο για τον τέταρτο τους δίσκο (σ.σ.: ο οποίος δεδομένα κερδίζει βραβείο κακόγουστου εξώφυλλου για το 2019). Μια ακόμα ενδιαφέρουσα διαφορά είναι ότι δεν έχουν κάποιον “καραφλό” να τραγουδά αλλά την Milena Brankovic (σ.σ.: που μπορώ να πω ότι το κάνει αρκετά καλά).
No metal λοι… εεε θέλω να πω nu metal είναι το παιχνίδι το οποίο παίζουν με όλα τα κλισέ, τα θετικά (σ.σ.: λίγα) και αρνητικά (σ.σ.: πολλά) του ιδιώματος. Οι συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον mid-tempo με αρκετό όγκο στις κιθάρες. Τα ρεφραίν είναι αξιοπρεπή και αρκετά… “γηπεδικά”. Σαν καλύτερες στιγμές θα μπορούσα να διαλέξω το εναρκτήριο “Pray” και το “Boom”, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να σταθούν και σε έναν δίσκο των αρχηγών του χώρου.
Η Milena σαν τραγουδίστρια πατάει καλά πάνω στα κομμάτια, ναι έχει μια προφορά σε κάποια σημεία αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενόχλησε, ενώ ίσως να μπορούσε να τραγουδήσει και πιο μελωδικά πράγματα. Υποβοηθούμενοι από μια πολύ καλή παραγωγή σαν σύνολο προσωπικά το “The Time Of Miracles” είναι αξιοπρεπές αλλά για τα γούστα μου μάλλον αδιάφορο. Προφανώς οι οπαδοί του χώρου μπορούν να ταυτιστούν καλύτερα.
6.5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
