Οι Edge Of Paradise είναι ένα συνθετικό δίδυμο της τραγουδίστριας/πληκτρού Margarita Monet και του κιθαρίστα Dave Bates, οι οποίοι έχουν ως έδρα το Los Angeles των Η.Π.Α.. Για όσους δεν τους γνωρίζουν (όπως και ο γράφων), το “The Unknown” αποτελεί την τέταρτη δισκογραφική δουλειά του σχήματος, δεύτερο συνολικά με Frontiers Music SRL μετά το περσινό “Universe”.
Σε τούτο εδώ τον δίσκο η μπάντα συνεργάζεται με τους παραγωγούς Howard Benson (Halestorm, Seether, Black Stone Cherry), Mike Plotnikoff (Halestorm, Three Days Grace) και Neil Sanderson (Three Days Grace), χρίζοντάς τους έτσι υπεύθυνους για το ηχητικό αποτέλεσμα. Στην μίξη και το mastering συναντάμε τον εξαιρετικό Jacob Hansen (Amaranthe, Volbeat, Pretty Maids), ο οποίος αντικειμενικά αποτελεί εγγύηση. Ωστόσο τα πράγματα δεν έχουν εξελιχθεί καθόλου καλά για τους Edge Of Paradise.
Δυστυχώς μπορεί η κοινοπραξία αυτών των τεσσάρων να αποτελεί την ατραξιόν του δίσκου, ωστόσο το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου ομοιογενές. Το συγκρότημα τείνει να γίνει όπως εγώ αποκαλώ «μπάντα Ιζνογκούντ» και εξηγούμαι. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως βρίσκεσαι ήδη στον τέταρτο δίσκο και δεν έχεις ένα ηχόχρωμα, παρά σκόρπιες ιδέες οι οποίες βγάζουν τις καταβολές σου στην επιφάνεια, σε σημεία που πολλές φορές να ακούγεσαι ίδιος με αυτές. Όπως αντιλαμβάνεστε, το φιλτράρισμα δεν έχει επιτευχθεί σωστά. Πιο πολύ σαν αχταρμάς ακούγεται αυτό το symphonic rock/metal που θέλουν να παίξουν, παρά οτιδήποτε άλλο.
Η εισαγωγή γίνεται με το “Digital Paradise”, το οποίο σε μπερδεύει τι θέλει να παίξει η μπάντα. Εμένα προσωπικά μου έφερε Sentenced και όλο το προσφιλές προς αυτούς ηχόχρωμα. Η αλήθεια είναι ότι μου ξίνισε αρκετά γιατί σε σημεία ήταν λες και ακούω το προαναφερθέν συγκρότημα, με γυναικεία φωνητικά. Στο “My Method Your Madness” ξαφνικά ακούς μια άλλη μπάντα. Σε πιο μελωδικά μονοπάτια, θυμίζοντας έντονα από Thunderstone στην πιο μοντέρνα εκδοχή του με περάσματα από σχήματα τύπου Halestorm και Three Days Grace ενώ κάλλιστα θα μπορούσα να φανταστώ τον εξαιρετικό Chris Daughtry να τραγουδά σε αυτό το κομμάτι.
Στο “Tidal Wave” από την άλλη πάμε στο άλλο άκρο και δείχνουν την αγάπη τους σε σχήματα όπως Within Temptation και Amberian Dawn. Το ομότιτλο “The Unknown” οδηγείται και αυτό στα βήματα των Within Temptation-meets-Lacuna Coil, με την Margarita Monet σε τέταρτο σερί τραγούδι να μας δείχνει…ότι μπορεί να τραγουδήσει ψηλά. Κάπου ώπα δηλαδή, αρχίζει και κουράζει κούκλα μου. Και ναι, στο “Believe” έχουμε τα ίδια με το “The Unknown”. Ψηλά φωνητικά στα ρεφρέν σε ένα κατά βάση mid-tempo κομμάτι, το οποίο αν δεν τα είχε θα ήταν πάρα πολύ ωραίο.
Το δεύτερο video clip του δίσκου ακολουθεί και δεν είναι άλλο από το “False Idols”. Στην αρχή δε μπορεί λέω, θα διαφέρει. Αλλά δεν, μια από τα ίδια. Ψηλά φωνητικά που δεν βρίσκω τον λόγο να υπάρχουν σε κάθε κομμάτι. Το α-λα Kamelot “Poetry For The Poisoned” εποχής σε vibe “You Touch You Die” ακολουθεί αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Όπως δηλαδή και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Δεν προκαλούν τίποτα άλλο παρά μόνο παγερή αδιαφορία. Αν είστε παρόλα αυτά λάτρεις των προαναφερθέντων συγκροτημάτων, μπορείτε να κάνετε μια ακρόαση. Οι υπόλοιποι δεν χάνετε και κάτι. Οι λόγοι, σας έχουν αναλυθεί παραπάνω.
5/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com
