Ο Lucio Manca είναι ένας Ιταλός μπασίστας και κιθαρίστας, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε την τρίτη solo δουλειά του που δεν είναι άλλη από αυτό το EP. Δυστυχώς αυτή η κυκλοφορία απευθύνεται σε ένα ειδικής κατηγορίας κοινό (στο οποίο ευτυχώς που δεν ανήκω αν με ρωτάτε) καθώς ο τύπος παίζει instrumental progressive rock. Λες και δε μας έφτανε το progressive, έπρεπε να ναι και instrumental. Ε ρε γλέντι που μας περιμένει.
Με τον όρο αυτό βέβαια, εννοούμε ένα festival επίδειξης τεχνικού επιπέδου το οποίο ουδεμία σχέση (θα έπρεπε να) έχει με τη μουσική. Αυτό που εννοώ με απλά λόγια είναι ότι ο Manca το μόνο που κάνει εδώ μέσα είναι να δείχνει πόσο καλός παίχτης είναι, αντί να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να προσπαθεί να γράψει ουσιώδη κομμάτια. Δυστυχώς η τεχνική υπερισχύει του συναισθήματος και έχουμε ακόμα μια κυκλοφορία που ο παίκτης (γιατί μουσικό δε τον λες) απλά δείχνει τι ξέρει να παίζει αντί να δείξει τι ξέρει να γράφει.
Για όσους αναρωτιέστε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο, το πρώτο είναι καθαρά η τεχνική ικανότητα που διαθέτει ο καθένας και το άλλο είναι η ικανότητα του να γράφει κανείς καλά τραγούδια, όπου δεν παίζει μεγάλο ρόλο η τεχνική. Προφανώς και καταλαβαίνετε τι γίνεται εδώ μέσα.
Είναι τουλάχιστον αστείο να έχουμε φτάσει σε μια εποχή που έχουν παιχτεί πάρα πολλά πράγματα και ενώ εκεί έξω υπάρχει άπειρη φοβερή μουσική, να μας έρχονται κυκλοφορίες τέτοιου τύπου. Είναι αποδεδειγμένο ότι θα πατώσουν, όχι γιατί «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι κάνει η μπάντα», αλλά επειδή από όποια σκοπιά το δει κανείς είναι για τα σκουπίδια.
Η μουσική δεν αποτελείται από μόνο ένα στοιχείο, δεν κάνει μόνο η τεχνική τα καλά τραγούδια, όπως αντίστοιχα δεν τα κάνει μόνο η μελωδία ή μόνο το blast beat. Πρέπει να υπάρχει κάτι παραπάνω από την τεχνική σε ένα κομμάτι για να εκτιμηθεί. Γιατί αλλιώς καταντάς όπως ακριβώς αυτός ο τύπος εδώ πέρα. Απίστευτα κουραστικός.
2/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
