Αυτά είναι που δεν αντέχω. Οι Excruciation είναι από την Ελβετία και υπάρχουν στη πιάτσα εδώ και σχεδόν τρείς δεκαετίες, από το 1985 για την ακρίβεια ,όταν και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους demo. Η αλήθεια είναι πως δεν τους ήξερα, φαντάστηκα όμως ότι θα ανακαλύψουμε κάποιο χαμένο διαμάντι του ακραίου ήχου που μας ξέφευγε μέχρι τώρα. Η πραγματικότητα όμως έρχεται με περισσή ωμότητα να διαλύσει το ρομαντισμό μου. Το ύφος της μπάντας σε αυτό το δίσκο (τουλάχιστον) ακροβατεί ανάμεσα στις πρώτες μέρες των Paradise Lost και κάτι λίγο περισσότερο με το γενικότερα πιο πρώιμο ύφος των επίσης Βρετανών My Dying Bride. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε δηλαδή και με τη ταχύτητα που πάει δεν λέει με τίποτα να σηκωθεί και να μας αφήσει ήσυχους. Δεν ξέρω πραγματικά τι ακριβώς μπορεί να εξυπηρετεί μια τέτοια κυκλοφορία και μάλιστα αυτού του ύφους. Ακόμη περισσότερο δε, δεν μπορώ να φανταστώ ποιοι θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν γι αυτού του είδους τα πράγματα. Δεν γίνεται στη τελική να μπορέσεις να κρατήσεις ζωντανό το ενδιαφέρον του ακροατή με ελάχιστες mid tempo εξάρσεις και με ανύπαρκτα riff να συνοδεύουν ένα συνεχόμενο και χωρίς δυναμικές ταλαιπωρημένο (σχεδόν) brutal μοιρολόι. Αυτά είχα να σας πω. Αν σας έπιασε διάθεση για doom-ίλες τέτοιου είδους ακούστε καλύτερα Ahab που έχουν και θαλασσινή θεματολογία … Μακριά!
2/10
Tάσος Δεληγιάννης
