Βλέποντας σκανδιναβικό όνομα, σκανδιναβικούς τίτλους και εντεκάλεπτα κομμάτια μπορώ να πω ότι φοβήθηκα. Πριν ξεκινήσουμε λοιπόν την κριτική για το νέο album των Fornhem ας πω την κλασική δήλωση. Δεν είμαι φίλος του black σε καμία μορφή του. Δυστυχώς είναι ένα είδος που δεν μπορώ να ακούσω καθόλου. Δεν έχει βρεθεί ακόμα black μπάντα που να με κάνει να αναθεωρήσω αλλά μακάρι να είναι οι Fornhem.
Ξεκινώντας λοιπόν με το “Den Längsta Dagen“ η πηγαδίσια παραγωγή δεν με προϊδέασε θετικά. Τα τύμπανα δεν ακούγονται καθόλου, ενώ η μπότα είναι σαν νεκρό κουφάρι ζώου (με αυτά που ακούω μπορεί και να είναι). Τα φωνητικά προσωπικά δεν τα αντέχω ούτε στο παραμικρό και το λέει αυτο ένας άνθρωπος που ακούει Lorna Shore και Infant Annihilator. Οι πολλές αλλαγές στον ρυθμό επίσης ήταν άκρως εκνευρίστηκες, ενώ το μοναδικό που άξιζε για έμενα ήταν οι κιθάρες. Ακούγοντας το δεύτερο κομμάτι, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει σωτηρία.
Πραγματικά τα τύμπανα ακούγονται απαράδεκτα σε ένα τελείως νέο επίπεδο. Δεν νομίζω ότι έχω ακούσει χειρότερη μίξη. Αν κάποιος ζήταγε τον ορισμό του trve, τότε αυτός ο δίσκος είναι ακριβώς αυτο. Το μήκος των κομματιών επίσης κάνει την ακρόαση κάτι υπερβολικά κουραστικό και για εμένα ακατόρθωτο. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτο το album δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει και είναι ακόμα ένας trve black metal δίσκος. Η σύνθεση δεν είναι καθόλου του γούστου μου αλλά και η απαράδεκτη παραγωγή δεν με βοηθά καθόλου στο να είμαι αντικειμενικός.
Θα ήθελα πολυ τα ακούσματα μου να ήταν πιο ευέλικτα και να μπορούσα να γράψω μια αξιοπρεπή κριτική που να είναι και δίκαια για την μπάντα, δυστυχώς όμως η κατάσταση δεν είναι αύτη. Ζήτω συγγνώμη τόσο από τη μπάντα, όσο και από τους φίλους του είδους που δεν μπορώ να δώσω μια αντικειμενική γνώμη για τη νέα προσπάθεια των Fornhem.
2/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]