Το “Fists Of Iron” είναι το δεύτερο EP των Martyr και κυκλοφορεί σε τρεις εκδοχές. Είναι διαθέσιμο σε ψηφιακή μορφή, σε 12” βινύλιο και σε πενήντα κόπιες κασέτας. Με το τελευταίο μέρος της πρότασης που μόλις διαβάσατε, νομίζω ειπώθηκε το πιο old-school πράγμα που θα γραφεί οπουδήποτε, για φέτος. Πιο old-school από αυτό, απλά πεθαίνεις. Και μετά σκάει στα καπάκια ο Bill Tsamis να σου κάνει τον επικήδειο. Έτσι, για τα ρέστα.
Για τους δυο-τρείς που δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, οι Γερμανοί Martyr παίζουν NWOBHM. Ο ιθύνων νους του σχήματος και τραγουδιστής των Invictus, Nicolas Peter, αναλαμβάνει τα πάντα και φαίνεται να τα καταφέρνει περίφημα σε όλα τα πόστα. Τα φωνητικά του αποτελούν φόρο τιμής σε δύο μεγάλους τραγουδιστές του είδους. Στον συμπατριώτη του, Udo Dirkschneider και στον Rob Halford. Γενικότερα, σε όλη τη διάρκεια του δίσκου δεν γίνεται καμία προσπάθεια να κρυφτούν συγκεκριμένες επιρροές κι όλος ο καλός ο κόσμος είναι εδώ: Saxon, Accept, Judas Priest, Iron Maiden, Warlord, Manilla Road.
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ένα cult, αλλά άκρως εθιστικό δισκάκι. Αρχικά θα το θεωρήσεις παρωχημένο ή γραφικό, αλλά πριν το καταλάβεις θα ξέρεις απ’ έξω το refrain του “Nothin’ But Metal” και το κυριότερο, θα κάνεις ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να το μάθει κι η υπόλοιπη γειτονιά. Στις τρεις το χάραμα. Καθημερινής. Επειδή metal.
Κακά τα ψέματα, τέτοιες κυκλοφορίες είναι σαν ταινία από τη φιλμογραφία του Dwayne “The Rock” Johnson. Τις πετυχαίνεις τυχαία, ξεκινάς να τις παρακολουθείς για να ειρωνευτείς τα κλισέ, τις γραφικότητες και τα στερεότυπα, μέχρι που ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να παρακολουθεί με απόλυτη προσήλωση τον κεντρικό ήρωα να προκαλεί συντριπτικά κατάγματα σε όποιον τον στραβοκοιτάξει. Κι αυτό διότι μέσα στην ελιτιστική σνομπαρία σου, έχεις ξεχάσει ότι τα κλισέ έχουν γίνει κλισέ για κάποιο λόγο.
Κάποια πράγματα λειτουργούν πάντα, όσο γραφικά ή πολυπαιγμένα κι αν είναι. Συν ότι όσο πιο γραφικό, και πολυπαιγμένο είναι ένα αρχέτυπο ή έστω ένα σύνολο από αυτά, τόσο περισσότερο ενισχύεται η δράση του, σε αντίθεση με ότι θα συνέβαινε με κάτι «κουλτουριάρικο» και πρωτοποριακό. Διότι απευθύνεται ακριβώς σε εκείνα τα ένστικτά μας ως ακροατές, που το μετέτρεψαν σε αρχέτυπο.
Ναι, έχεις ξανακούσει σίγουρα το “Fists Of Iron”. Σε όποια γενιά metalhead κι αν ανήκεις. Πολλές φορές ή λίγες, σε καλύτερες ή χειρότερες εκδοχές. Δεν έχει σημασία. Αν αμφιβάλλεις για αυτό, υπάρχει το εξής test. Βάλε για παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου να παίζει σε ένα party, ένα μαγαζί, ένα δισκάδικο, ένα χώρο τέλος πάντων που απευθύνεται στο κοινό του σκληρού ήχου. Δείξε μου ποιοι από τους θαμώνες δεν κούνησαν το κεφάλι ασυναίσθητα όσο έπαιζε το τραγούδι έστω μια φορά και θα σου δείξω ποιοι ήρθαν σε λάθος μέρος.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
