Δεύτερο ΕΡ για τους Δανούς Ascendancy μετά από τρία χρόνια, δεν τους λες και πολύ δραστήριο σχήμα από άποψη συχνότητας κυκλοφοριών. Μπορεί να παίζει ρόλο ότι τα τρία μέλη που απαρτίζουν το συγκρότημα παίζουν και σε διάφορα άλλα σχήματα, αλλά κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος με το τι γίνεται πίσω από τη σκηνή.
Πάμε στο ζουμί όμως. Το συγκρότημα επιδίδεται σε πρωτόγονο black/thrash με μεγάλη δόση μελωδιών σε σημεία του ΕΡ. Συνδυάζει δηλαδή την πρωτόγονη ωμότητα με τη μελωδική κατάνυξη που αναβλύζει από αυτόν το συνδυασμό. Αν έχετε εντρυφήσει και στα δύο, λογικά έχετε μια ιδέα στο τι προκύπτει από αυτήν την ανάμειξη ιδεών. Ειδικά από τη στιγμή που το riffing δε στέκεται μόνο στο black/thrash, αλλά και στο black/death, με αποτέλεσμα να μπαίνουν και άλλα στοιχεία στο παιχνίδι.
Χοντρικά είναι κάπως σα να ανακατεύονται τα πρωτόγονα, βρώμικα και άξεστα riff της αμερικάνικης black metal σκηνής με τη μελωδία και τη γλυκάδα των Σκανδιναβών (σ.σ.: σε μεγαλύτερο ποσοστό των Σουηδών) αλλά και της δικής μας σκηνής. Η παραγωγή είναι μεν πρωτόγονη και οργανική, αλλά έχει και το γυάλισμά της. Οι συνθέσεις είναι αρκετά προβλεπόμενες, με τα ρεφραίν να φτιαγμένα έτσι ώστε να προσπαθούν να σου καρφωθούν στο κεφάλι. Το tempo αυξομειώνεται, κάνοντας τη ροή της ακρόασης ανέλπιστα ομαλή, και γενικά η συνθετική δουλειά είναι αρκετά συμπαθητική.
Μπορεί να μην ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά γι αυτό που είναι, είναι αρκετά συμπαθητικό και ευχάριστο. Μια καλή δουλειά, που έχει την δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης για να ανακαλύψει αυτό το κάτι παραπάνω που θα τους εκτοξεύσει. Συμπαθητική δουλειά, που αν είστε οπαδός του είδους αξίζει να την τσεκάρετε.
6.5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
