Πρώτη φορά νομίζω συναντάω όνομα συγκροτήματος όπου όλες οι λέξεις μοιάζουν να είναι λάθος. Όλες όμως. Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή λοιπόν. Μεγάλους δεν τους λες. Ούτε ηλικιακά, πιτσιρίκια φαίνονται, αλλά ούτε και από άποψη μεγέθους αφού είναι καινούρια μπάντα και δεν έχουν καταφέρει ακόμα να κάνουν κάτι στη σκηνή. Το συγκεκριμένο EP αποτελεί τη δεύτερη επίσημη κυκλοφορία τους, μετά το ντεμπούτο “Enemy” του 2015.
Πάμε στο επόμενο. Jazz επίσης δεν τους λες. Δεν έχουν καν επιρροές από αυτή τη μουσική. Symphonic deathcore παίζουν, το οποίο για κάποιο λόγο τείνει να γίνει μόδα τώρα τελευταία. Πολύ κοπάνημα, blastbeats, φωνητικά που κυμαίνονται από brutal μέχρι σκισμένα, αρκετά breakdowns και κοψίματα στους ρυθμούς. Πάνω από όλα αυτά, ένα symphonic πέπλο, τόσο σε ορχηστρικά όσο και χορωδιακά μέρη, το οποίο μου ακούγεται εντελώς παράταιρο.
Τελευταίο, το duo. Ούτε καν. Πεντάδα είναι και συγκεκριμένα από την Ιταλία. Μία χώρα από την οποία, όπως έχω ξαναγράψει σε αυτές εδώ τις σελίδες, σπάνια μπορώ να βρω συγκροτήματα ή κυκλοφορίες να μου αρέσουν. Δεν ξέρω γιατί και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο, αλλά αυτό συμβαίνει.
Το “Scion Soothsayer” λοιπόν αποτελείται από πέντε συνθέσεις με συνολική διάρκεια κάτι παραπάνω από ένα εικοσάλεπτο. Η τελευταία είναι καθαρά ορχηστρική, ίσως και χωρίς λόγο ύπαρξης μπορώ να πω. Ακούγοντάς το προσεκτικά πάντως, μπορώ να πω ότι αν έλειπε ένα στοιχείο από τη μουσική τους, η συνολική εικόνα και εντύπωση που θα είχα, θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Στο καθαρά deathcore μέρος, τα πράγματα είναι πάρα πολύ καλά. Τα κομμάτια είναι ωραία δομημένα, πορωτικά, με αξιοπρόσεκτα riffs και ωραίες εναλλαγές. Αλλά τα symphonic στοιχεία είναι που μου κάθονται στο στομάχι. Όχι γενικά, έχει αποδειχθεί πολλές φορές από άλλες μπάντες ότι αυτοί οι κόσμοι μπορούν να συνυπάρξουν με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Απλά ο συνδυασμός με το συγκεκριμένο στυλ μουσικής πιστεύω ότι δεν ταιριάζει καθόλου. Όσοι έχετε αντίθετη άποψη, δώστε του μια ευκαιρία.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
