Annihilator, Archer Nation, Dreamlord
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2019, Piraeus 117 Academy, Αθήνα
Δε χρειάζονται συστάσεις για τους Καναδούς thrashers. Οι Annihilator έχουν πολύ καλές σχέσεις με την Ελλάδα, και το κοινό της, μιας και μας επισκέπτονται συχνά πυκνά από την πρώτη εμφάνιση τους το 1990 και μετά. Η περσινή αναβολή της συναυλίας προσωπικά με χάλασε λίγο μιας και δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ, αλλά σίγουρα όλο και περισσότερος κόσμος θέλησε να τους δει με αυτή την ενός έτους αναμονή.
Φτάνοντας στο χώρο του Academy διαπίστωσα μια καθυστέρηση και μια ουρά μέχρι τη γωνία. Οι πόρτες ενώ ήταν να ανοίξουν 19.00, άνοιξαν στις 20.15. Αυτό δεν φάνηκε να χαλάει τη διάθεση του κόσμου, ούτε και τη δική μου αρχικά. Όταν όμως μετά από ένα τέταρτο μπήκα στο χώρο, διαπίστωσα ότι το πρώτο support, οι Dreamlord, είχαν τελειώσει με μόλις 2 κομμάτια set. Είναι απαράδεκτο να αντιμετωπίζονται έτσι τα ελληνικά συγκροτήματα, ειδικά όταν αυτά τα live είναι πολύ καλές ευκαιρίες για να τους μάθει ο κόσμος, αν και από ότι έμαθα δεν είχε καμία ευθύνη η διοργάνωση γι’ αυτό.
Από ότι φαίνεται, κάποιο πρόβλημα προέκυψε και γενικώς όλο το πρόγραμμα μετατέθηκε περίπου ένα 20λεπτο νωρίτερα. Έτσι το κύριο ζέσταμα του κοινού ήταν οι Archer Nation από την California που κυκλοφόρησαν φέτος τον τρίτο τους δίσκο “Beneath the Dream”. Αρχικά οι νεαροί οπαδοί του κοινού ξεκίνησαν δειλά δειλά τα pit αλλά και αυτοί λίγο πριν τη μέση κουράστηκαν και απλά χάζευαν. Προσωπικά δεν βρήκα κάτι θετικό να πω γι’ αυτή τη μπάντα. Το heavy / thrash που παίζουν ενώ όταν το ακούς στον δίσκο θα περάσει ευχάριστα η ώρα σου, σαν ζωντανή εμφάνιση τα προβλήματα ήταν πολλά. Ο κιθαρίστας – τραγουδιστής, δυσκολευόταν σε πολλά σημεία με τα φωνητικά. Οι κιθάρες ήταν αρκετά πιο χαμηλά από το μπάσο και τα τύμπανα. Το μόνο σημείο που ζωντάνεψαν λίγο τα πράγματα, εκτός από τα πρώτα κομμάτια που ο κόσμος είχε όρεξη να ακούσει κάτι καλό, ήταν το τελευταίο “I Am the Dawn” με το παιχνιδιάρικο riff του. Τα 45’ που έπαιξαν θα μπορούσαν να ήταν λιγότερα και να έχουμε την ευκαιρία να δούμε λίγο τους Dreamlord.
Setlist: Not My Own / Shackled / Acedia / Hell in a Handbag / Day That Never Came / Division / Severed / I Am the Dawn
Μετά το απαραίτητο μισάωρο διάλειμμα για τη διαμόρφωση της σκηνής, τα φώτα χαμήλωσαν και οι φωνές μας ενώθηκαν στο όνομα των Καναδών Annihilator. Τα πρώτα τρία κομμάτια φύγανε χωρίς να το καταλάβουμε με το “King of the Kill” και το “No Way Out” να είναι από τα αγαπημένα του κοινού κρίνοντας από τον χαμό που έγινε. Αμέσως μετά ο Jeff Waters μας συστήθηκε ως ο Καναδός Jim Carrey, πραγματικά η ομοιότητα είναι εκπληκτική ακόμα και στις εκφράσεις, ευδιάθετος και γεμάτος ενέργεια προλόγισε το “Set the World on Fire”. Περίπου στη μέση του set, ήρθε η ώρα να μας αποδείξει την γνωστή σε όλους φήμη του ως ένας από τους κορυφαίους shredders του πλανήτη. Τα κομμάτια που διάλεξε ήταν τα instrumental “The Trend” και “Schizos”, όπου πραγματικά μας έπεσαν τα σαγόνια από το κιθαριστικό του ταλέντο. Όσον αφορά τα άλλα μέλη της μπάντας που τον πλαισιώνουν, είναι άξιοι του επιπέδου και του ονόματος του συγκροτήματος. Βέβαια τα παράπονα από τους φανατικούς οπαδούς, ότι αλλάζει μέλη κάθε τρείς και λίγο, δεν τα βρίσκω και τελείως αβάσιμα, μιας και ο τέλειος leader να είσαι η συνολική εικόνα είναι που μετράει. Τώρα να πω την αλήθεια όσο καλός και αν είναι ο Fabio Alessandrini, το drum solo ήταν η πιο αδιάφορη στιγμή της βραδιάς. Ο Jeff συνέχισε ακάθεκτος να μιλάει και να λέει διάφορα αστεία και ιστορίες από τις πρώτες τους εμφανίσεις στην Αθήνα και μας μίλησε για το “Psycho Ward” που βρίσκεται στον νέο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Μια απ’ τις μεγαλύτερες στιγμές της συναυλίας ήταν το “Phantasmagoria” που ήρθε μαζί με την ανακοίνωση ότι θα δούμε του χρόνου τους Annihilator μαζί με τον τραγουδιστή του “Never, Neverland”, Coburn Pharr σε περιοδεία που θα παιχτεί ολόκληρο το άλμπουμ. Μετά το ολιγόλεπτο διάλλειμα για encore, ο λόγος του Jeff αφορούσε τον Randy Rampage, τραγουδιστή του “Alice in Hell”, o οποίος πέθανε πέρυσι και τα τελευταία τρία κομμάτια αφιερώθηκαν στη μνήμη του. Αγαπημένη στιγμή το “Burns Like a Buzzsaw Blade” αλλά ο πραγματικός πανικός έγινε στα “W.T.Y.D.” και “Alison Hell” όπου το κοινό ακουγόταν πιο πολύ από την μπάντα. Όσον αφορά τα φωνητικά ο Jeff ήταν τίμιος και ειλικρινής και δεν προσπάθησε να φτάσει τις φωνές αυτών που έχουν περάσει από το συγκρότημά του αλλά τα απέδωσε με το δικό του στυλ και με τη βοήθεια των δικών μας φωνών.
Συνολικά μιλάμε για μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση, αν και δεν έχω μέτρο σύγκρισης με τις προηγούμενες επισκέψεις τους, που ειδικά από θέμα setlist δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο μιας και μιλάμε για best of. Εις το επανιδείν λοιπόν και ελπίζω το tour του “Never, Neverland” να περάσει και από τα μέρη μας για να απολαύσουμε αυτή τη δισκάρα στην ολότητά της.
Setlist: Betrayed / King of the Kill / No Way Out / One to Kill / Set the World on Fire / Ultraparanoia / The Trend / Schizos (Are Never Alone) Parts I & II / Knight Jumps Queen / Twisted Lobotomy / Psycho Ward / Tricks and Traps / Phantasmagoria Encore: Burns Like a Buzzsaw Blade / W.T.Y.D. / Alison Hell
Κείμενο, Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
