Υπάρχουν κάποια albums που θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω “διασκεδαστικά”. Ο λόγος για το τέταρτο album των Βρετανών Hawk Eyes. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, η μπάντα κινείται στα “δύσβατα μονοπάτια” του noise rock σε γενικές γραμμές και λέγοντας “δύσβατα”, εννοώ πως εύκολα γίνεσαι κουραστικός μέσα σε αυτό το ιδίωμα. Εμφανώς εξελιγμένοι από την προηγούμενη δουλειά τους, “Everything Is Fine”, προσανατολίζονται (σ.σ.: κυρίως στιχουργικά) στο ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που δίνουν ανεπιθύμητες συμβουλές για το τι πρέπει να κάνουμε ή να είμαστε. Το “Advice” είναι η συμβολή τους και μπορούμε λίγο-πολύ όλοι να σχετιστούμε. Μετά από αυτή τη σύντομη κοινωνική τοποθέτηση, ας περάσουμε στο ζουμί.
O δίσκος ξεκινάει με το “Royal Trouble”, το πρώτο single που κυκλοφόρησε και μας κρατάει στην “τσίτα” καθ’ όλη τη διάρκεια. Οι πειραματισμοί αρχίζουν να εμφανίζονται διάσπαρτα και παίρνουν ξεκάθαρη θέση στο “New Greekfire” με jazz “γεμισματάκια” και shoegaze samples, ενώ οι προσθήκη των χορωδιακών σημείων στο “Perfect Again” λειτουργούν επιδέξια και συνεκτικά με το υπόλοιπο σύνολο χωρίς να στερούνται όγκου. Οι βαριές κιθάρες και τα ιδιαίτερα σόλο είναι αυτά που σε κάνουν να το ακούς ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος αλλά και οι μικρές τεχνικές και μη λεπτομέρειες. Είναι άλλωστε γνωστό τοις πάση πως ο διάβολος κρύβεται μέσα σ’ αυτές. Μιλώντας γι’ αυτό θα ήθελα να αναφερθώ και στο “Smokes” όπου τα punk rock φωνητικά παντρεύονται με την αφηγηματική φωνή του Richard O’ Brien (σ.σ.: Rocky Horror show καλέ!). Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην συνολική προσεγμένη δουλειά που κουβαλάνε πάνω τους οι μπασογραμμές.
Σε γενικές γραμμές είναι ένας δίσκος – συνονθύλευμα, όπου ακούς από alternative rock, punk rock, στοιχεία nu-metal, post punk αισθητική και 90’s grunge. Και ίσως αυτό είναι και το σημείο που χωλαίνει κάπως. Εννοώ, αξιοπρεπέστατη δουλειά, δεν λέω, αλλά “κανένα καλσόν δεν σκίστηκε”.
7/10
Αγγελική Καπίρη
[email protected]
