Τι τραβάω και δεν το μαρτυράω. Αυτές εδώ οι καμένες περιπτώσεις από την Γαλλία, είναι ένα υπερδραστήριο (χα!) συγκρότημα που από 2005 που δημιουργήθηκαν έχουν βγάλει όλες κι όλες τρεις κυκλοφορίες. Μην κουράζεστε παιδιά, χαλαρά. Ένα demo το 2007 (“Discolocauste”), συμμετοχή σε ένα split την επόμενη χρονιά με τα ίδια τραγούδια, σε ένα άλλο το 2009 και συμμετοχή σε διάφορες συλλογές με δικά τους κομμάτια και διασκευές. Αυτή η συλλογή λοιπόν φροντίζει να συνοψίσει όλη την καριέρα τους. Όλη όμως. Και τα 15 κομμάτια. Σε ένα album που δεν διαρκεί ούτε μισάωρο.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι μιλάμε για brutal death metal/goregrind. Μικρά σε διάρκεια κομμάτια και ποικιλία σάπιων φωνητικών, τα οποία σε μερικά σημεία είναι τόσο αστεία που δεν ξέρεις αν το κάνουν ειρωνικά ή όχι. Στο “Once Upon The Crotte” μάλιστα, ακούγεται και ένα μερακλίδικο ρέψιμο που έκανε τα τζάμια μου να τρίξουν. Γενικά ο χαβαλές είναι αρκετά εμφανής στους τίτλους των κομματιών (“I’m Your Boogie Touffe”, “Camembert Necrophile”, “Abbath Loves Friskies”) και ενώ το οπισθόφυλλο του album γράφει ότι υπάρχουν και στίχοι, μάλλον θα διαφωνήσω αφού τα φωνητικά μοιάζουν περισσότερο με άναρθρες κραυγές. Οι διασκευές είναι στα γνωστά goregrind συγκροτήματα Last Days Of Humanity (“Orgasmic Abortion”) και Cock And Ball Torture (“Cunt Caviar”). Ρομαντισμός στο φουλ.
Επίσης, δε φαίνεται να τους ένοιαξε και τόσο να βγάλουν ένα ομοιόμορφο ηχητικά αποτέλεσμα, αφού δεν υπάρχει καμία επεξεργασία στην ένταση των κομματιών με αποτέλεσμα ο ήχος να έχει σκαμπανεβάσματα κάθε φορά που αλλάζει η κυκλοφορία από την οποία προήλθαν. Τέλος, το ότι περισσότερο γέλασα με αυτή την ακρόαση παρά πορώθηκα, δεν είναι και τόσο καλό σημάδι. Πιθανώς να παίρνουν και οι ίδιοι πιο πολύ στην πλάκα αυτή την μπάντα, αφού τα αδέρφια Mike και Dave Chaigne έχουν κάνει πολύ πιο αξιόλογη και σοβαρή δουλειά με τους Brennkelt και Savage Annihilation, όντας συνοδοιπόροι και στα τρία συγκροτήματα.
Γιώργος Τερζάκης
