Μυστήριο καλύπτει την ύπαρξη των Abstract Void, καθώς εκτός από τα αρχικά του μοναδικού τους μέλους και την χρονολογία σύστασής τους, δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο για αυτούς. Ο B.M. λοιπόν, έχει κυκλοφορήσει άλλους δύο δίσκους. Το “Into The Blue” (2017) και το “Back To Reality” (2019). Ο ήχος του συγκροτήματος αποτελεί ένα αμάλγαμα blackgaze και synthwave. Αμφότερα τα δύο μουσικά είδη, δεν βρίσκονταν ποτέ στις προτιμήσεις μου.
Η αλήθεια είναι ότι εκτίμησα πολύ περισσότερο την synthwave πλευρά της μουσικής τους, γεγονός που έκανε την ακρόαση των επτά κομματιών πολύ ευκολότερη και πιο ευχάριστη. Σε σχέση με αυτό που θα ήταν αν είχαμε να κάνουμε με ένα καθαρά blackgaze συγκρότημα ή ατομικό project τουλάχιστον. Από αυτή την σκοπιά, τo “Midnight Heart” ήταν για εμένα η καλύτερη στιγμή του δίσκου. Διότι αγκαλιάζει με μεγαλύτερη και θεαματικότερη ένταση την electro προσωπικότητα του ήχου τους.
Ένα επιπλέον θετικό της κατάστασης είναι ότι σε αντίθεση με την μέση αμιγώς blackgaze κυκλοφορία, δεν ακούγονται όλα τα κομμάτια ίδια και μονότονα. Αν και το «όλα ίσωμα» του blackgaze ήχου δεν αποφεύγεται πλήρως ούτε εδώ. Λόγω της διττής φύσης της, η μουσική είναι εξαιρετικά πολυεπίπεδη και το μονότονο ερμηνευτικό στυλ φωνητικών-σήμα κατατεθέν του ιδιώματος, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον της αφαιρεί πόντους.
Η ομογενοποίηση των δύο ειδών είναι όσο καλή θα μπορούσε να είναι και καταβάλλονται φιλότιμες προσπάθειες από συνθετικής άποψης. Αλλά όπως και να το κάνουμε, η χορευτική και ανέμελη φύση του synthwave μοιάζει αταίριαστη από άποψη κλίματος και συναισθημάτων που θέλει να εκμαιεύσει από τον ακροατή, όταν συναντιέται με κάτι τόσο πεσιμιστικό και άτονο όπως το blackgaze.
Επίσης, είχα την αίσθηση πως ο δίσκος θα ακουγόταν πολύ καλύτερα αν ήταν αμιγώς μια ορχηστρική δουλειά. Δεν γνωρίζω αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αντιπαθώ τα φωνητικά του εν λόγω ιδιώματος γενικότερα ή στο γεγονός ότι το αποτέλεσμα μοιάζει πλήρες, αρκετά θεαματικό και εξαιρετικά ισορροπημένο από μόνο του. Από άποψη παρουσίασης ιδεών, η προσθήκη ενός επιπλέον συστατικού μοιάζει να χαλάει το μείγμα. Εν κατακλείδι, συμπαθητικός δίσκος. Αν έλλειπαν τα φωνητικά, θα ήταν ακόμα συμπαθητικότερος.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
