Ίσως το “ΙΙ” να είχε λίγη καλύτερη τύχη αν δεν το είχα ακούσει κατευθείαν μετά την ακρόαση για την κριτική του “I”. Με αυτή τη “back to back” ενέργειά μου λοιπόν, η μεγάλη διαφορά (ή στροφή αν θες) στη μουσική των Space Elevator φάνηκε στα αυτιά μου και με το παραπάνω.
Τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο που, αν και σχετικά αδιάφορο, είχε όπως είπα πολύ καλές melodic rock στιγμές, η Dutchess και οι υπόλοιποι αποφασίζουν εδώ να παρατήσουν ολοσχερώς το hard rock στοιχείο και να προτιμήσουν πιο alternative, new wave ήχους. Τα όποια riffs διέθεταν έδωσαν τη θέση τους σε ρυθμικό μπάσο, χαζοχαρούμενα δεύτερα φωνητικά, funky/pop στοιχεία (“W.Y.T.A.T.”) που ξενίζουν με πολύ κακό τρόπο και μία πιο “vintage” παραγωγή, κάνοντας το τελικά αποτέλεσμα να ακούγεται σαν δίσκος των Blondie που μόλις παντρεύτηκαν τους Garbage. Η απουσία του Neil Murray στο μπάσο κάνει μπαμ από χιλιόμετρα, καθώς απ’ ότι φαίνεται η δουλειά του στο προηγούμενο album δεν περιοριζόταν μόνο στο παίξιμο αλλά είχε ρόλο και στο συνθετικό τομέα. Απόρροια όλων αυτών, ένας εξαιρετικά forgettable δίσκος γεμάτος fillers και άψυχες ερμηνείες που θα σε κάνουν να το κόψεις πριν καν φτάσεις στη μέση.
Αν θέλαμε να το μπαλώσουμε κάπως, τότε η μόνη λύση θα ήταν να μην το αντιμετωπίσουμε ως hard rock δίσκο. Με άλλα λόγια, το δεύτερο album των Space Elevator απευθύνεται σε alternative rock κοινό που μεγάλωσε κατά βάση βλέποντας τα videos του MTV τη δεκαετία του ’90 και που ίσως να μπορέσει να το εκτιμήσει περισσότερο.
3/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
