Οι σχετικά νεοσύστατοι Βρετανοί Space Elevator επανακυκλοφορούν εδώ την πρώτη τους δουλειά ώστε να δέσει τόσο με το νέο δεύτερο album με το λιτό τίτλο “ΙΙ”, όσο και με την έναρξη της συνεργασίας τους με την SPV/Steamhammer. Πιασάρικο όνομα λέω, εξώφυλλο που παραπέμπει καθαρά σε hard rock καταστάσεις και μπάσο δια χειρός του μεγάλου Σκωτσέτζου Neil Murray. Αν δε γνωρίζετε τον εν λόγω κύριο, το μόνο που έχω να αναφέρω είναι πως υπήρξε μπασίστας των Whitesnake τη χρυσή περίοδο 1978-1987, στo αριστουγηματικό “Tyr” και το “Forbidden” των Black Sabbath, στα δύο πρώτα Gary Moore, καθώς και σε solo δουλειές του θρυλικού Brian May. Μετά από αυτά τα λίγα, όλα έδειχναν πως η ακρόαση προμήνυε ήχους και συνθέσεις από τα παλιά. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι.
Και δε θέλω να παρεξηγηθώ. Η… Δούκισσα (ναι παιδιά, The Dutchess, δεν ξέρουμε το αληθινό της όνομα!) μπορεί να είναι πολύ ωραία φωνή και από εμφάνιση μπορεί να σκίσει ως performer στην πορεία, αλλά το όλο σύνολο δεν επαρκεί ώστε να μας κάνει ασχοληθούμε με προσοχή μαζί τους. Έχουν σίγουρα κάποιες πολύ καλές μελωδικές στιγμές τύπου “Loneliness Of Love” που μας δείχνει πως θα ηχούσαν οι REO Speedwagon εάν αποφάσιζαν να το γυρίσουν σε AOR, ή τα “More Than Enough” και “Little White Lies” που ενώνουν όμορφα Lita Ford με Vixen, αλλά στην πλειονότητά του ο δίσκος απαρτίζεται από κομμάτια υπερβολικού pop χαρακτήρα. Στα πολύ μπαλαντοειδή δε, θυμίζει μέχρι και Mariah Carey! Και δε θα είχα πρόβλημα με αυτό, αν περισσότερα τραγούδια ακούγονταν όπως αυτά που προανέφερα.
Μονολότι πρόκειται για ένα δίσκο που τελικά δεν είναι όσο rock θα περιμέναμε, αλλά υποσυνείδητα έχει ’80s υπόβαθρο. Τα καλά κομμάτια είναι λίγα, αλλά για κάποιο περίεργο ακούγεται ευχάριστα. Μάλλον ο Neil Murray θα φταίει.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
