Οι Flesia είναι ένα νεοσύστατο black metal trio από την γερμανική Λειψία. Το ντεμπούτο του συγκροτήματος “Frost” φανερώνει με το πρώτο κιόλας άκουσμα μια μπάντα με πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στους στίχους και την μουσική τους. Οι μεν πρώτοι είναι αμιγώς στα γερμανικά, ενώ η δε δεύτερη αποτελείται μόλις από μπάσο και τύμπανα. Σίγουρα η ιδέα ενός metal συγκροτήματος οποιουδήποτε ιδιώματος που δεν έχει καθόλου και κανενός είδους κιθάρες στον ήχο του είναι κάτι που στην χειρότερη ξενίζει και στην καλύτερη προκαλεί απορία στο άκουσμά της (OK, στην ανάγνωσή της στην προκειμένη περίπτωση).
Παρ’ όλα αυτά, το ντεμπούτο της τριάδας από την Γερμανία εκπλήσσει ευχάριστα. Φαίνεται ό,τι η μινιμαλιστική αντίληψή τους για την μουσική συνοδεύεται από μια αρκετά προσεγμένη δουλειά σε όλους τους τομείς, που ξεκινάει από τις ίδιες τις δομές των εννέα κομματιών και εκτείνεται ως την παραγωγή τους. Η τελευταία ακούγεται εντελώς old-school, θυμίζοντας κάτι από τις black metal μπάντες του πρώτου κύματος και ταυτόχρονα ιδιαίτερα σύγχρονη και καλοβαλμένη. Ο ήχος τους ακούγεται γεμάτος και πλήρης κι έχει πολλαπλές αποχρώσεις.
Όσοι είστε τακτικοί εδώ έχετε κατά πάσα πιθανότητα αντιληφθεί ότι η σχέση μου με την γερμανική γλώσσα δεν ήταν ποτέ η καλύτερη. Αλλά από τα λίγα που κατάφερα να αλιεύσω διαδικτυακά για τις ιστορίες πίσω από τους στίχους, τα πράγματα φαίνονται κι εκεί εξίσου ενδιαφέροντα με την μουσική. Στο “Liebende” το συγκρότημα διηγείται μια ατυχή ιστορία αγάπης , κατά την οποία ο κεντρικός ήρωας του κομματιού δεν ερωτεύεται κάποιο φυσικό πρόσωπο αλλά την ίδια την ιδέα του τίποτα η οποία με την σειρά της τον οδηγεί στο σκοτάδι. Δεν ξέρω πως σας ακούγεται ως ιδέα, πάντως ομολογουμένως μουσικά έχει αποδοθεί πειστικότατα.
Σε παλιότερη κριτική είχα μιλήσει ένα εξίσου ιδιόρρυθμο αλλά με διαφορετικό τρόπο, black metal σχήμα. Επίσης, εξίσου «ερωτευμένο» με εκείνο το σπάνιο είδος lo-fi ήχου που δεν ακούγεται πρόχειρο ή ακατέργαστό. Είχα πει λοιπόν για τους αγαπητούς Bedsore ότι ένα από τα πράγματα που για την δική μου ιδιοσυγκρασία τουλάχιστον, κάνει έναν black metal δίσκο καλό, είναι ότι η συνήθης ευχαρίστηση που αισθάνεται κανείς ακούγοντας ένα ποιοτικό άκουσμα της αρεσκείας του υφίστανται κανονικότατα αλλά στο συγκεκριμένο παρακλάδι συνοδεύεται αντιφατικά από ένα εξίσου ισχυρό συναίσθημα μουδιάσματος κι ενόχλησης. Από τις πρώτες κιόλας νότες του ντεμπούτου αυτού, έγινε σαφές ότι ο δίσκος υπάγεται σε αυτήν την λατρεμένη κατηγορία ακουσμάτων. Οπότε αν συμμερίζεστε αυτή την ιδέα, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
