Μπάντες σαν τους Γερμανούς Elmsfeuer συναντώ σχεδόν μία φορά κάθε μήνα, είναι το στανταράκι που δεν χρειάζεται καν ακρόαση, μιας και ξέρεις τι να περιμένεις μέχρι σχεδόν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο λόγος για το πειρατικό rock/metal ντεμπούτο τους, με τα πανταχού παρόντα folk στοιχεία, την μεσαιωνική θεματολογία και τα φωνητικά που έχουν παρθεί από τους πειρατές της Καραϊβικής, ή για να το θέσω πιο μουσικά, από κάθε άλλο πειρατικό συγκρότημα, με κυρίαρχους αυτών τους Alestorm. Μέτριος προς αργός ο ρυθμός των κομματιών με έμφαση στο ακορντεόν και στο βιολί. Ο καπετάνιος Wirti μας διηγείται μία συναρπαστική περιπέτεια με σκοτωμούς, αίματα, θησαυρούς και τόσα άλλα που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι στα Γερμανικά. Επιλογή τους είναι φυσικά και δεν τους κατακρίνω γι’ αυτό, απλά κοιτώντας την γενική εικόνα δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι. Ποιος ο λόγος να ακούσω ένα συγκρότημα που από μουσικής πλευράς είναι το ίδιο μέτριοι με σχεδόν κάθε άλλο σχήμα με παρόμοιες επιρροές (πόσο μάλλον αν δεν μπορώ να ακολουθήσω και την θεματολογία). Όσο αφορά τα πιο “ακραία” χαρακτηριστικά δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν σε πληθώρα, μιας ακόμα και τα λίγα riffs που υπάρχουν υπό την χρήση των ηλεκτρικών κιθάρων βρίσκονται θαμμένα κάτω από πολλά στρώματα άμμου (πειρατικός αστεϊσμός). Δεν θέλω να σχηματίσει κανείς την άποψη ότι ο δίσκος δεν ακούγεται ή ότι είναι κακός, απλά για τον μέσο “Metal” ακροατή, αυτός ο δίσκος προσφέρει κάποιες πολυπαιγμένες ιδέες από τις ίδιες επιρροές, με το στοιχείο του “Ιρλανδικού πάρτι” πάντα στο προσκήνιο. Το “κυνήγι του θησαυρού” όπως και μεταφράζεται ο τίτλος του δίσκου προορίζεται αποκλειστικά σε Γερμανόφωνους οπαδούς που γουστάρουν σε μεγάλο βαθμό το όλο πειρατικό στυλ. Φέρνοντας την γενική εικόνα στο μυαλό μου νομίζω ότι οι Elmsfeuer έχουν αρκετό δρόμο μπροστά τους ώστε να καταπλήξουν το κοινό.
4.5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
