Γεγονός είναι ότι όταν καταπιάνεσαι με ορισμένα πράγματα, όπως για παράδειγμα με το να δημιουργήσεις μία ωραία κωμωδία δίχως αυτή να γίνει παρωδία ή “κρύα”, ή να δημιουργήσεις μια ταινία τρόμου με ζόμπι, αλλά για μια φορά να έχεις κάτι να πεις χωρίς να κανείς χρήση σ’ ένα πολυφορεμένο σενάριο, ή βρε αδερφέ, να γεννήσεις ένα ολοκαίνουριο τέρας που χρέος έχει να σε τρομάξει κι όχι να θέλεις να πιάσεις μια μυγοσκοτώστρα και ν’ αρχίζεις από σκηνοθέτη, παραγωγό μέχρι ηθοποιούς και το πιτσαδόρο που τους φέρνει το φαί στη διάρκεια των διαλλειμάτων, είναι αντικειμενικά και πολλές φορές τρομακτικά δύσκολο. Κάτι ανάλογο είναι το νευραλγικό παρακλάδι του πομπώδους συμφωνικού power metal. OK, το έκαναν οι Rhapsody σχεδόν δύο δεκαετίες πριν (πέρασε τόσο ε;), αλλά πραγματικά το να μη γίνεις αστείος, να μη γίνεις κλώνος κάποιου άλλου, γραφικός, ή όπως χαρακτηριστικά κατηγόρησαν κάποιοι το είδος γενικότερα ως “kindergarten metal”, πραγματικά είναι εξαιρετικά δύσκολο, κάτι που ειλικρινά δεν έχω διακρίνει σε κανένα άλλο είδος του σκληρού ήχου και μη.
Αυτό όλο και μόνο με τρόμαξε στο αρχικό άκουσμα της νέας δουλειάς των εξ Ιταλίας Ancient Bards, ειδικά ξεκινώντας κι ακούγοντας το “Origine”, ουσιαστικά intro του “The Black Crystal Sword Saga Part 2” το οποίο ξεκινά με μία αφήγηση θυμίζοντας μου ταινία b-movie/ξέπλυμα χρήματος φαντασίας του 1970, φαντάστηκα πως θα πέσει γέλιο και φάσκελο. Ευτυχώς όμως όχι μόνο διαψεύστηκα, αλλά η μουσική και μυθιστορηματική συνέχεια ουσιαστικά των προηγούμενων άλμπουμ των Ιταλών, όχι μόνο μπορεί δίχως ντροπή να λάβει το χειροκρότημα σας, μα καταφέρνει να έχει το δικό του χαρακτήρα παρότι ακουμπάει στις βασικές του επιρροές που δίχως άλλο είναι οι Rhapsody, Nightwish, Epica, Fairyland μεταξύ άλλων. Με λίγα λόγια, τα “Impious Dystopia”, “Aureum Legacy”, “Light” και το “Oscurita” key track του δίσκου για εμένα (ιδιαίτερα στα πρώτα λεπτά αυτού), με άνεση χαρακτηρίζονται όχι απλώς ως καλοπαιγμένα, αλλά χαλαρά ως μια σίγουρη επιλογή για όσους ακούν το είδος, “καμένοι” ή και κάτι λιγότερο από αυτόν το χαρακτηρισμό.
Οι κιθάρες των Claudio Pietronik και Simone Bertozzi, ο οποίος μάλιστα προσφέρει και brutal φωνητικά ενίοτε στο όλο εγχείρημα, είναι δυναμικές μελωδικές και στακάτες, δίχως ίχνος φλυαρίας ή μουσικών σκοπών δίχως λόγο ύπαρξης και σαφώς σε συνδυασμό με τη φωνή της Sara Squadrani, το αποτέλεσμα είναι πολύ πάνω του μετρίου. Δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν ακούγοντας το δίσκο στιγμές, που το πράμα κάνει κοιλιά, αλλά υποθέτω πως όλο αυτό το… cinema metal, διαθέτει αναγκαστικά αυτό το μειονέκτημα. Κάτι που τελικώς βαπτίζει εις βάθος το όλο είδος ως φλύαρομου φαίνεται. Δηλαδή ο μέσος ακροατής δεν παρακολουθεί δακρύβρεχτη μακριά σε χρόνο όπερα, το όλο θέμα οφείλει αν είναι κάπως συνοπτικό, άρα κομμάτια όπως το δεκαπεντάλεπτο “The Great Divide” καταντούν σπανίως μη κουραστικά, κάτι που είναι και ένα από τα αρνητικά της κυκλοφορίας αυτής.
Κοντολογίς, το “The Black Crystal Sword Saga Part 2” είναι όντως μια δουλειά που ευχαριστήθηκα ακούγοντας την, όμως δίχως τη μελωδία ή μελωδίες που θα μου μείνουν χαραγμένες και τη πομπώδη φλυαρία να ρίχνουν κάτω αρκετούς πόντους το δίσκο, θα προτείνω την ακρόαση του κυρίως στους “καμένους” και λιγότερο στο μέσο metalhead. Πάντως η φωνή της δεσποινίδος μ’ άρεσε και είναι βασικό πλεονέκτημα των Ancient Bards θεωρώ.
7/10
Μιχάλης “The Lone Wolf” Κανακουσάκης
[email protected]
