Η συγκεκριμένη κυκλοφορία ήταν η πρώτη καινούρια που άκουσα για το 2019. Αν πίστευα στις προλήψεις, τότε θα καταριόμουν ήδη για την ποιότητα όλων των υπόλοιπων που θα ακούσω μέσα στο νέο έτος. Αλλά δεν το κάνω και κρατάω τις ελπίδες μου. Οι Αυστριακοί Artas λοιπόν (σ.σ.: δε νομίζω να έχουν καμία σχέση με την Άρτα) βγάζουν την τρίτη κυκλοφορία τους μετά τα “The Healing” (2008) και “Riotology” (2011).
Εδώ λοιπόν ακούμε ένα, ας πούμε, μοντέρνο ακραίο metal. Λίγο metalcore, λίγο melodic death, λίγο rap (ναι, έχει κι από αυτό), λίγο απ’ όλα. Οι περισσότεροι στίχοι είναι στα γερμανικά, κάτι λίγοι και στα αγγλικά, γενικά τα παλικάρια πάσχουν από μία κρίση ταυτότητας. Προσπαθούν να χωρέσουν ένα κάρο πράγματα εδώ μέσα. Και αυτό δεν είναι κακό φυσικά, αλλά χρειάζεται μία πολύ σημαντική προϋπόθεση. Να είσαι πολύ καλός μουσικός για να μπορέσεις να το υποστηρίξεις. Και μαντέψτε τι (δεν) είναι.
Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό, προσπαθώντας να ξεχωρίσεις κάποια πράγματα, απλά δεν το καταφέρνεις. Καταρχάς, προσωπικά μιλώντας, τα γερμανικά ποτέ δεν τα χώνεψα σαν γλώσσα. Ειδικά στη μουσική μου ανεβάζουν την πίεση. Δεύτερον, το album είναι μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Τα 67(!) λεπτά που διαρκεί είναι πολλά ακόμα και για ένα prog συγκρότημα, πόσο μάλλον για αυτούς εδώ που δεν πρωτοτυπούν σε κάτι. Μια τακτική βέβαια που χρησιμοποίησαν και στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους, καθώς και αυτές είναι πολύ μεγάλες σε διάρκεια. Κουραστικό.
Πέρα λοιπόν από το εξώφυλλο που έχει πλάκα, την πολύ καλή παραγωγή και τον πολιτικοποιημένο στίχο που έχουν, αν πιστέψεις τα λεγόμενά τους, δεν μπόρεσα να βρω κάτι να κρατήσω από ένα album το οποίο με κούρασε πάρα πολύ. Οι λίγες ενδιαφέρουσες ιδέες εδώ κι εκεί, χάνονται στο σύνολο. Καλά τα παρεμφερή, αλλά η μουσική είναι που μένει. Μπορείς να φορέσεις ένα κουστούμι σε μια κατσίκα, αλλά δεν παύει να παραμένει κατσίκα. Αν είχε τη μισή διάρκεια και τα μισά κομμάτια, τα πράγματα πιθανώς να ήταν διαφορετικά.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
