Είναι από τα νέα καυτά ονόματα αυτής της σκηνής κι ας αποτελούν ταυτόχρονα μία από τις πιο αμφιλεγόμενες περιπτώσεις μπάντας τα τελευταία χρόνια. Για όλους εμάς όμως που παίρνουμε τη ζωή λίγο πιο στην πλάκα, οι Beast In Black αποτελούν τη συνήθεια που σταδιακά μετατρέπεται σε γλυκιά λατρεία. Ο Anton Kabanen είναι ο ορισμός του mastermind κι αυτό φάνηκε πολύ απ’ όταν εγκατέλειψε τους Battle Beast οι οποίοι έκτοτε προσπαθούν να διατηρηθούν με νύχια και με δόντια στα μουσικά δρώμενα, χάνοντας τη σπίθα που τους είχε δώσει ο «ξανθούλης».
Από την άλλη πλευρά, οι Beast In Black απολαμβάνουν την ξαφνική επιτυχία που τους προσέφερε μέσα σε λίγες μόλις ώρες το προπέρσινο “Berserker” κοιτάζοντας μόνο μπροστά, με το Γιάννη Παπαδόπουλο να κάνει εμάς τα ελληνόπουλα περήφανα με το φωνητικό ταλέντο και το εύρος της χροιάς του. Το φετινό “From Hell With Love” στην ουσία συνεχίζει με το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Ανεβαστικά κομμάτια γραμμένα για party, disco/power/hard rock μίξεις και τη γνωστή επιτηδευμένη “wannabe” epic προσέγγιση στην πρώτη γραμμή πυρός. Όπως και το 2017 έτσι και φέτος, ο δίσκος ξεκινάει με δυναμικά με το ευφυέστατο mainstream riff-άκι του “Cry Out For A Hero” και ένα refrain που σε βάζει στο κλίμα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Στη συνέχεια έρχονται οι πρώτες disco metal αναφορές με το ομότιτλο για να οδηγηθούμε στο “Sweet True Lies“ single και τις έντονες (σε σημεία αντιγραφής) επιρροές σε Bon Jovi. Η πολύ έξυπνη ιδέα να πετάξεις τα hits σχεδόν κολλητά λειτουργεί και φέτος θετικά και έτσι έχουμε το δεύτερο single “Die By The Blade” (θεούληδες!) να διαδέχεται ένα μάλλον μέτριο “Repentless“. Η πρώτη μπαλάντα έρχεται και φέρει τον τίτλο “Oceandeep” που ναι μεν είναι υπέροχη και θυμίζει λίγο Nightwish στα καλά τους αλλά κανείς δεν ακούει Beast In Black για τις μπαλάντες. Μοιραία λοιπόν έχουμε back-to-back τα “Unlimited Sin” και “True Believer“, με το πρώτο να τιμά και με το παραπάνω όλα εκείνα που δίδαξαν melodic rock μπάντες όπως οι Europe στα 80s και το δεύτερο να αποδεικνύει πως ο David Hasselhoff θα είναι για πάντα μέσα σ’ όλα με μία synth-based εισαγωγή που θα έκανε πολλούς σκληροπυρηνικούς μεταλλάδες να χάσουν τον ύπνο τους για μέρες.
Αν μου ζητούσες κάποια αδιάφορη στιγμή πιθανότερο να ήταν το “This Is War“. Παίρνει υπερβολικά τον εαυτό του στα σοβαρά, έχει πολύ χλιαρό ρυθμό και ένα παντελώς αλησμόνητο refrain. Το τέλος έγινε εξίσου δυνατά με την αρχή, υπό τους ήχους του “No Surrender“. Ένα κλικ πιο πάνω οι ταχύτητες, μελωδικό refrain που σου μένει αλλά και ένα riff που μοιάζει σαν εκείνο του “Sign Of The Cross“ των Iron Maiden, με πιο ανάλαφρη παραγωγή βέβαια. Μπορείτε να κράξετε άφοβα γι’ αυτό το τελευταίο αλλά η γνώμη μου δε θα αλλάξει.
Για συμπέρασμα σχετικά με το “From Hell With Love” λοιπόν, θα πω ακριβώς το ίδιο πράγμα που είχα πει και προ διετίας όταν είχα ακούσει το “Berserker”. Οι Beast In Black δεν είναι ούτε χαζοί, ούτε εθελοτυφλούν. Και στα δύο albums ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Προσφέρουν λίγες στιγμές απομυθοποιημένης απόλαυσης σε όλους εκείνους που φοβούνται να πουν πως ακούνε και κάτι παραπάνω από heavy metal. Έχουν ταλέντο στο να συνθέτουν hits άμεσα και “the 80s way”, ενώ μέσα απ’ όλο αυτό το διχασμό απόψεων μεταξύ κοινού ξεδιπλώνουν και τις ικανότητές τους στο marketing. Άλλος για χορό;
Υ.Γ.: H bonus διασκευή στο “No Easy Way Out” του Robert Tepper θα είναι διασκευή της χρονιάς! Ορίστε, το είπα.
8/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]