Τους 6th Circle τους έμαθα (δυστυχώς) από μια κυκλοφορία τους ονόματι “The Third Estate”. Δε θα μπω στον κόπο να συστήσω τη μπάντα, όσοι θέλετε να χάσετε το χρόνο σας να μάθετε όντως, μπορείτε να τσεκάρετε τη συγκεκριμένη κριτική. Στο δια ταύτα τώρα, ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι μου φάνηκε τουλάχιστον αστείο να έρχεται μη metal κυκλοφορία σε ένα περιοδικό που ειδικεύεται στη σκληρή μουσική, βρείτε που είναι το οξύμωρο και κερδίστε μια τοστιέρα.
Αντίθετα, ας επικεντρωθούμε στο γεγονός ότι οι κύριοι κατάφεραν κάτι που φάνταζε ακατόρθωτο και για αυτό πρέπει να τους βγάλουμε το καπέλο. Η προηγούμενη χαζομάρα που βγάλανε ακούγεται αριστούργημα μπροστά σε αυτό εδώ το τεμάχιο που άκουσα μόλις τώρα (και ούτε καν ολόκληρο, το λέω απροκάλυπτα). Κάτι που από όποια οπτική και να το πάρουμε είναι κατόρθωμα μιας και επαναπροσδιορίζει την έννοια «απόλυτος πάτος». Και ενώ φαινομενικά ακούγεται υπερβολικά δύσκολο να ακούγεται τόσο χάλια (σε επίπεδο που πλησιάζει επικίνδυνα πράγματα τύπου “Illud Divinum Insanus”), κι όμως αυτό εδώ κατάφερε να με κάνει να νοσταλγήσω τον cowboy να ρωτάει “are you morbid?”.
Ναι, για τέτοιο αίσχος μιλάμε. Μια μπάντα που προσπαθεί αποτυχημένα να παίξει κάτι ανάμεσα σε goth και Depeche Mode και τελικά το κάνει τόσο μα τόσο επίπεδα που ακούγεται τρομακτικά βαρετό. Και όντως τώρα που το σκέφτομαι, αν αυτή η μπαρούφα είναι χρήσιμη σε κάτι, αυτό είναι να λύνει όλα τα προβλήματα με τον ύπνο χωρίς να χρειάζεται να πάρεις Xanax προκειμένου να ξεραθείς.
Αν η ποιότητα της μουσικής εξαρτιόταν από το κατά πόσο σε διευκολύνει στον ύπνο, αυτοί εδώ θα είχαν φτάσει το μέγεθος των Metallica στο πολύ χαλαρό. Δυστυχώς όμως για αυτούς δεν είναι έτσι τα πράγματα και καλό θα είναι τέτοια τεμάχια να μη φτάνουν στα αυτιά μας και μας τρώνε χρόνο από ενδεχομένως σοβαρή μουσική που ακούμε μέσα στη μέρα. Δεν κάνει ούτε για κρέμασμα στο μπαλκόνι για να διώχνει τα περιστέρια. Θέλω βαρέα και ανθυγιεινά.
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
