Ακούγοντας αυτό το δίσκο, τρεις λέξεις πέρασαν από το μυαλό μου στα πρώτα δέκα λεπτά: κλασσική περίπτωση βλάβης. Όχι ο δίσκος δεν είναι κάποιο σκουπίδι ή κάτι τέτοιο και ίσως τον απολαύσει κόσμος εκεί έξω. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα που με εμποδίζει από το να κρίνω το άλμπουμ και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία δεν είναι metal. Για την ακρίβεια, αυτό που παίζει εδώ η μπάντα μου θυμίζει προσωπικά κάτι σε Depeche Mode αλλά και πάλι δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος για να κρίνω. Πάντως, αν δε με απατά η μνήμη μου, το περιοδικό μας ειδικεύεται σε metal κυκλοφορίες, όπως και στα παρακλάδια αυτού (rock πχ) και όχι σε synthetic pop ή οτιδήποτε που δεν έχει σχέση με τη metal μουσική.
Καλώς ή κακώς αυτή είναι η αλήθεια και για αυτό άλλωστε υπάρχουν περιοδικά και zines για το κάθε είδος, γιατί έτσι η μουσική κρίνεται από ανθρώπους που είναι σε θέση να εκφέρουν γνώμη για αυτό που ακούνε και γίνεται εμπεριστατωμένη κριτική. Δε γίνεται να δώσεις ένα δίσκο smooth jazz σε έναν οπαδό death metal που δεν έχει καμία σχέση με αυτή τη μουσική (άσχετα αν το δεύτερο έχει επηρεαστεί από το πρώτο) όπως επίσης δε μπορείς να κάνεις και το αντίστροφο.
Υπάρχουν, είτε το θέλουμε είτε όχι, κάποια όρια στο γούστο του καθενός και δεν γίνεται όλη να ακούμε τα πάντα. Και αυτή είναι η περίπτωση εδώ, καθώς όταν είσαι σε ένα metal περιοδικό εξυπακούεται ότι ο κύκλος των ακουσμάτων σου είναι κατά βάση το metal και άρα οι κριτικές σου περιστρέφονται γύρω από αυτό.
Πραγματικά δεν ξέρω τι όνειρο είδε η Sentient Ruin και αποφάσισε ότι ήταν καλή ιδέα να στείλει τη συγκεκριμένη κυκλοφορία εδώ. Και επαναλαμβάνω: Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αυτό το δίσκο γιατί πολύ απλά, τόσο το περιοδικό, όσο και τα ακούσματά μου ειδικεύονται σε άλλους κύκλους. Η παρακάτω βαθμολογία είναι για το τυπικό της υπόθεσης.
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
