Η συγκεκριμένη μπάντα σχηματίστηκε από τις στάχτες των Wraith’s Sing, ενός project που ήταν δραστήριο το 2006, με ιδρυτικά μέλη τον Tiziano “Hammerhead” Sbaragli (κιθάρα και φωνή) των Etrusgrave (εμφανίστηκαν στο περσινό Up The Hammers Festival παίζοντας μάλιστα διασκευή, αν θυμάμαι καλά στο “Colossus Of Argil” των συμπατριωτών τους Dark Quarterer) και τον Tiziano Atreiu Chater (Ormgarth και πρώην μέλος των Imperium). Στο ξεκίνημά τους τις πρώτες μέρες, γράφτηκε το τραγούδι Angel Martyr το οποίο έγινε και το όνομα του συγκροτήματος. Λίγοι μήνες πέρασαν και τα δύο μέλη συνειδητοποίησαν ότι δεν έχουν κοινό μουσικό όραμα, παρόλο που είναι καλοί φίλοι και έτσι η συνεργασία τους τελείωσε. Τελικά το line up συμπληρώθηκε με ένα παλιό φίλο του “Hammerhead”, τον “Destroyer” Rostix – Dario Rosteni στο μπάσο (του είχε γίνει πρόταση στο Heavy Metal Night 2012) και τον Francesco Taddei στα τύμπανα. Ο συγκεκριμένος ήταν επίσης στους Etrusgrave, τους οποίους άφησε και παραλίγο να εγκαταλείψει και τους Angel Martyr λόγω κάποιων δυσκολιών που είχε. Παρόλο που ζει στο Λονδίνο είναι ακόμα με τη μπάντα, διότι λόγω του συνολικού καλού αποτελέσματος δε θέλανε να ψάξουν για άλλο ντράμερ. Αυτό είναι το background των Ιταλών από το Λιβόρνο, που μετά από ένα EPτο 2015 κυκλοφορούν φέτος το πρώτο του full length.
Αυτό που θέλουν να παίξουν είναι traditional/pure heavy metal και νομίζω ταιριάζει ο όρος που πολλοί χρησιμοποιούν, δηλαδή “true”. Θα έλεγα λοιπόν ότι έχει αρκετή δόση «τρουίλας»! Το άλμπουμ, μετά την εισαγωγή του “Obsequies” ξεκινά με το speed-άτο “They… Among Us” με τα κιθαριστικά riffs να πατάνε τελείως στο N.O.W.B.H.M. Φοβερό και το μπάσο του Rosteni που ξεχωρίζει. Τα φωνητικά του Tiziano Sbaragli, χαρακτηρίζονται φυσικά από τις εντυπωσιακές σε πολλά σημεία ψιλές που βγάζει και που φυσικά θα περίμενε οποιοσδήποτε τον έχει ξανακούσει με τους Etrusgrave. Το “Victims” είναι πολύ χαρακτηριστικό κομμάτι του είδους, αυτού που θέλουν να παίξουν. Η πρώτη πιο επική στιγμή έρχεται με το μεγάλης διαρκείας “Eric The Conqueror” με το καλύτερο και πιο ξεχωριστό στοιχείο του να είναι τα επίσης επικά και διαφορετικά φωνητικά στο bridge, τα οποία δεν είναι ψιλά, ανεβάζουν το κομμάτι και το κάνουν πιο περιγραφικό. Το ίδιο ισχύει και για το solo κάπους τη μέση του τραγουδιού, που και αυτό το ενεβάζει. Τα speed riffs και οι πιο up-tempo ρυθμοί επιστρέφουν για τα καλά με το “Turn On The Fire”. Αρκετά μελωδικό και με τις κλασικές φόρμες στα φωνητικά χωρίς κάτι να κάνει κάποια έκπληξη. Όσο πέρναγε η ώρα στην ακρόαση του άλμπουμ, φαίνονταν ολοένα και περισσότερο οι ομοιότητες της φωνής του Sbaragli με αυτή του Biff Byford των Saxon. Ωραίο και το “Pirate Song”, με “drinking” διάθεση, αλλά δε χρειαζόταν να το τραβήξουν τόσο στη διάρκεια, όπως και το “On The Divine Battlefield” το οποίο και με κούρασε. Σωστότατη η επιλογή να κλείσουν το δίσκο με το “Angel Martyr”, το οποίο είναι από τα πρώτα που έγραψαν, αλλά και από τα καλύτερα σε αυτό το ντεμπούτο τους.
Γενικώς, ένα άλμπουμ με τις περισσότερες συνθέσεις να έχουν ενδιαφέρον. Θεωρώ ότι εάν κάνανε και σε άλλα κομμάτια αυτό που ακούσαμε στο “Eric The Conqueror”, με τα πιο «περιπετειώδη» φωνητικά, θα ήταν παραπάνω ενδιαφέρον και θα κράταγε περισσότερο. Επίσης θα πρόσθετε ποικιλία στο δίσκο και στην ουσία θα τον ανέβαζε πιο πολύ. Πάντως σίγουρα όχι άσχημα για ντεμπούτο άλμπουμ. Συγκρότημα και όνομα που είναι ιδανικό για να παίζει τις πρώτες ώρες σε festival τύπου Up The Hammers. Ακόμα και αυτό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στο ξεκίνημα μιας μπάντας, αν και στους συγκεκριμένους δεν έλειπε η εμπειρία! Το μόνο «πρόβλημα» είναι ότι αρκετές φορές στο παρελθόν, τέτοια project εξαφανίζονταν μετά το πρώτο full length και δε κυκλοφορούσαν κάτι άλλο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για καλλιτέχνες που είχαν δουλέψει με προηγούμενα σχήματα, όπως ο Tiziano Sbaragli με τους Etrusgrave. Αυτή τη φορά πάντως, ο τίτλος μας δείχνει ότι ίσως και να μην είναι έτσι και ενδεχομένως να υπάρξει “Chapter Two” κάποια στιγμή.
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
