Το νέο άλμπουμ του James Christian έχει τίτλο “Craving” και κυκλοφορεί από την Frontiers Records. Ο James Christian έχει μακρά θητεία στη μουσική βιομηχανία που ξεκινά από τα τέλη του ‘70. Ο Christian έχει μείνει γνωστός ως ο frontman των House Of Lords, που στα τέλη των ‘80s τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ήταν πολύ αξιόλογα. Στο “Craving” συμμετέχουν αρκετοί αξιόλογοι μουσικοί που έχουν συμβάλει τόσο στο performance όσο και συνθετικά στο άλμπουμ. Ενδεικτικά αναφέρω τους Josh Freese (ex-Guns n Roses, Perfect Circle, Nine-inch Nails κλπ), τον Clif Magness (που συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τους Quincy Jones, Avril Lavigne, Kelly Clarkson κλπ), τον Tommy Denander (Radioactive) και τον πληκτρά Alessandro Del Vecchio (Hardline, Edge Of Forever).
Δεν έχω πληροφορίες σχετικά με το που ηχογραφήθηκε το άλμπουμ, αλλά την θέση του παραγωγού μοιράστηκαν με τον James οι Alessandro Del Vecchio, Pete Alpenborg, Clif Magness και Daniel Volpe. Δυστυχώς τα ηχηρά ονόματα που ανέφερα παραπάνω δεν είναι ικανά να σώσουν το “Craving” από τη μετριότητα. Το άλμπουμ περιλαμβάνει 11 κομμάτια που κινούνται στο χώρο του AOR – εμπορικού -πλαστικού rock. Δεν έχω προηγούμενα με το AOR ή γενικά με την μελωδική ή την εύκολη μουσική, αλλά έχω σίγουρα με τη βαρετή μουσική. Το “Craving” εμπίπτει σε αυτή τη κατηγορία. Τα κομμάτια έχουν μια αισθητική που συναντάς στα τέλη των ‘80s, υπάρχουν πολλά πλήκτρα, φωνητικά, καθαρές chorus κιθάρες, overdrived κιθαρες, και χίλια-δυο ενορχηστρωτικά elements που είναι όμως ανίκανα να κάνουν τις συνθέσεις λίγο πιο ενδιαφέρουσες.
Η φωνή του Christian είναι σε καλή κατάσταση αλλά σίγουρα ακούγεται “στενή” και “μικρή”, και απέχει παρασάγγας από τα ηχογραφήματα του ‘90 και του ‘92. Θα ήθελα να πω πως τα κομμάτια του “Craving” δεν έχουν κάτι κακό, απλά δεν έχουν κάτι καλό, και με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Ώρες-ώρες νομίζω ότι ακούω Duran Duran (και δεν το λέω με την καλή έννοια) και νομίζω ότι θα αρχίσουν να ξεφυτρώνουν γύρω μου τύποι με βάτες, διπλωμένα μανίκια στα σακάκια και περίεργα βαμμένα μαλλιά. Ένα άλλο πράγμα που με ξενίζει πολύ στο συγκεκριμένο άλμπουμ, είναι τα τύμπανα που ακούγονται σαν να είναι προγραμματισμένα από κάποιο αρχαίο synthesizer της Ensoniq ή της EMU, και αυτό είναι πάλι πολύ κακό για την έκβαση αυτής της κριτικής.
Συνοψίζοντας θα έλεγα πως δυστυχώς το τέταρτο προσωπικό δισκογραφικό πόνημα του κατά τα άλλα συμπαθή James Christian, δεν κατάφερε να βγει από τη μετριότητα και δεν έχει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον ακροατή. Αν πέσει στα χέρια σας και έχετε ελεύθερο χρόνο ακούστε το, αλλά κατά τα άλλα δεν βλέπω την παραμικρή θέση για αυτό το άλμπουμ στη δισκοθήκη μου.
5/10
Αβραμίδης Γιώργος
[email protected]
