Μετά από 5 χρόνια σιγής από πλευράς της μπάντας και αναμονής από αυτής των οπαδών του symphonic-progressive rock, οι Σουηδοί, που αποτελούν αγαπημένο και αξιοσέβαστο δείγμα του είδους, επιστρέφουν δυναμικά με το ‘Banks Of Eden’, το οποίο –σε σχεδόν απόλυτη συνέπεια με το ύφος τους- μεταφέρει τον ακροατή στην ένδοξη πλην δημιουργική εποχή των seventies, χωρίς, ωστόσο, να υστερεί σε μοντέρνα στοιχεία. Επηρεασμένοι από θρύλους της rock (βλ. Frank Zappa, Deep Purple, Yes etc.), και προερχόμενοι από ποικιλία διαφορετικών μουσικών backrounds, δημιουργούν μια μουσική κατανοητή μεν από τον μέσο οπαδό της ροκ, τεχνικά απαιτητική δε, η οποία αφήνει εξίσου ικανοποιημένο εκείνον της progressive, απαλλαγμένη όμως από δεξιοτεχνικές φλυαρίες, με πινελιές jazz και blues. Highlight του άλμπουμ, το 25λεπτο- επικό ‘Numbers’, αμάλγαμα ανεπτυγμένης τεχνικής μαεστρίας και υφολογικής κυκλοθυμίας, ενώ το φωνητικά απαιτητικό ‘For the love of Gold’ δίνει την ευκαιρία στον Hasse Frogberg να λάμψει. Το μπάσο συνοδεύει με λιτές γραμμές, τα πλήκτρα βρίσκονται σε melodic- groove-symphonic mode, ο Roine Stolte μας εντυπωσιάζει με τα κομψά και μεστά νοήματος (συχνά blues) guitar solos, καθώς ο καινούργιος drummer, Felix Lehrmann, ανταποκρίνεται εξαιρετικά στα standards της μπάντας. Το χαρωπό mood των συνθέσεων έρχεται να ‘σπάσει’ η -κάπως πεσιμιστική- κοινωνική/ μεταφυσική θεματολογία των στίχων. Σε γενικές γραμμές το άλμπουμ δε φέρνει κάποια καινοτομία –και ούτε συντέθηκε γι αυτόν τον σκοπό-, όμως μένει πιστό στο είδος του και έχει ενδιαφέροντα πράγματα να δείξει, χωρίς να είναι παρωχημένο.
9/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
