Είναι κάποια συγκροτήματα που υπάρχουν εδώ και χρόνια, που δεν τους έχεις καθόλου ακουστά αλλά μόλις τύχει να ακούσεις κάτι από αυτούς σκέφτεσαι «εδώ είμαστε». Αυτό πρόσφατα συνέβη μ’ εμένα μόλις άκουσα το πρώτο κομμάτι από τον καινούργιο δίσκο των Δανών LLNN. Οι LLNN σχηματίστηκαν το 2014 από τους Christian Bonnesen και Rasmus Sejersen όταν η προηγούμενη μπάντα τους, οι The Psyche Project, διαλύθηκε την ίδια χρονιά. Με την προσθήκη των Ketil Sejersen και Rasmus Furbo, οι LLNN έβαλαν μπροστά τα σχέδια τους και το 2016 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Loss”, το οποίο ακολουθήθηκε από το EP “Marks/Traces” και από το δεύτερο άλμπουμ “Deads”. Τώρα, οι Δανοί μας παρουσιάζουν την τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, ονόματι “Unmaker”.
Η μουσική των LLNN έχει χαρακτηριστεί ως dark, heavy, sludge και post-apocalyptic και θα έλεγα ότι οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι αρκετά εύστοχοι. Αρχικά να πω πως γενικά ο ήχος των Δανών δεν είναι εύκολος και ως εκ τούτου η μουσική τους δεν είναι για ευρεία κατανάλωση. Μιλάμε για έναν ήχο βαρύ, σκοτεινό και δυστοπικό που ορισμένες φορές αγγίζει το όριο του drone και για να το επιτύχει αυτό η μπάντα πατάει κυρίως πάνω στο doom με τη χρήση βαριάς κιθάρας και βαρύ μπάσου, αργού αλλά δυνατού παιξίματος στα τύμπανα, βρόμικου ήχου αλλά και εκτεταμένης χρήσης πλήκτρων στο βάθος.
Και ειδικά τα πλήκτρα (τα οποία, σύμφωνα με τους ίδιους, ήταν βασικό στοιχείο του ήχου τους) είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία ενός πολύ όμορφα σκοτεινού και απόκοσμου ήχου και μιας δυστοπικής, μετα-αποκαλυπτικής και απειλητικής ατμόσφαιρας. Ενός ήχου και μιας ατμόσφαιρας όπου ταιριάζει απόλυτα το αργό και βαρύ παίξιμο των οργάνων αλλά και των φωνητικών του Bonnesen, τα οποία είναι φωναχτά και επιθετικά αλλά ταυτόχρονα βγάζουν και μια απελπισία και μια απόγνωση, ενισχύοντας το ζοφερό και δυστοπικό αποτέλεσμα.
Και όλη αυτή η σκοτεινή και απειλητική ατμόσφαιρα είναι κάτι που κυριαρχεί ακόμα και σε συνθέσεις που είναι πιο καθαρές σε ήχο (“Resurrection”) αλλά και σε συνθέσεις που έχουν βρόμικο ήχο και κάνουν χρήση απόκοσμων εφέ αλλά είναι πιο μινιμαλιστικά από μουσικής άποψης (“Vakuum”). Ακόμα κι εκεί οι LLNN καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα, η οποία κάνει τον ακροατή να αισθάνεται άβολα και να έχει μια διαρκή αίσθηση ανησυχίας.
Όπως είπα και πιο πάνω, αλλά σίγουρα και όπως καταλάβατε κι εσείς, η μουσική των Δανών δεν είναι κάτι που όλοι μπορούν να ακούσουν. Η ζοφερή ατμόσφαιρα μαζί με τη βαριά μουσική και τα απεγνωσμένα φωνητικά είναι ήδη κάτι που αποτρέπει αρκετούς από το να ακούσουν τέτοιου είδους δίσκους. Όταν σε αυτά προσθέτεις την υπερβολική παραμόρφωση, το χτύπημα των χορδών της κιθάρας και του μπάσου, ώστε να τα νιώσεις μέχρι το μεδούλι, και τη γενικότερη drone προσέγγιση, τότε καταλαβαίνετε ότι η μουσική αυτή είναι για λίγους. Εκείνοι όμως οι λίγοι που γουστάρουν τέτοιου είδους μουσικής και ακούσουν το “Unmaker”, είμαι σίγουρος πως θα μαγευτούν από αυτό και θα μπαρκάρουν για ένα πανέμορφο σκοτεινό ταξίδι.
7,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
