Δεν ξέρω τι φάση ή περίοδο περνάει η μουσική βιομηχανία στον χώρο μας και τον τελευταίο καιρό έχει πλημμυρίσει η αγορά με AOR και hard rock αλλά όπως φαίνεται πρόκειται για την νέα μεγάλη αναβίωση. Μέσα στις αμέτρητες τέτοιο είδους μπάντες που έχουν περάσει από τα αυτιά μου το τελευταίο καιρό είναι και οι Σουηδοί Cruzh και το δεύτερο άλμπουμ τους “Tropical Thunder”. Υπάρχουν πολλές φορές που νιώθω πως γράφω την ίδια ακριβώς κριτική, αλλάζοντας απλά τα ονόματα των δίσκων και των μπαντών στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του είδους των κυκλοφοριών.
Στα δικά μου αυτιά, οι περισσότερες πάσχουν από την ίδια «παθογένεια» που τους στερεί κατά την γνώμη μου, μια θέση στην δικιά μου δισκοθήκη. Αυτή η ας το πούμε παθογένεια έχει να κάνει με το πόσο «προκάτ» ακούγονται οι περισσότεροι, πόσο ίδιοι είναι ηχητικά και συνθετικά αλλά αλλάζουν τα πρόσωπα στις φωτογραφίες. Πόσο τετριμμένο ηχεί στα αυτιά μου αυτό το είδος. Εκ πρώτης, παραπλήσια περίπτωση θεώρησα πως είναι και αυτή του “Tropical Thunder” με την μόνη διαφορά τελικά να αποτελεί πως τούτοι εδώ, πραγματικά αν υπήρχαν στα 80s θα είχαν σαρώσει τα πάντα και θα στεκόντουσαν αγέρωχα δίπλα στα τέρατα που ανέφερα άνωθεν.
Πολύ καλοπαιγμένο, καλοστημένο και μελετημένο το melodic/hard rock τους, με σαφείς αναφορές σε Van Halen και Def Leppard χωρίς όμως αυτό να γίνεται ενοχλητικό. Κομμάτια και συνθέσεις που θα μπορούσαν πάρα πολύ άνετα να αποτελούν soundtrack ταινιών παλαιότερων δεκαετιών, ευδιάθετα, με έντονο πάρτι χαρακτήρα. Συνθέσεις που όσο απλές και αν είναι, κατορθώνουν να ακούγονται πραγματικά μεγάλες. Τρανό παράδειγμά του, όταν τα κλισέ και οι μανιέρες γίνονται με πραγματικά σωστό, έξυπνο και μελετημένο τρόπο, το αποτέλεσμα εκτοξεύει ακόμα και την πιο απλή ιδέα. Παικτικά όλη η μπάντα τα πάει εξαιρετικά, με το κιθαριστικό κομμάτι να κερδίζει την προσοχή στα σημεία.
Πάρα πολύ ωραίος χαρακτήρας στο κομμάτι των solo, τεχνικά άρτια με όλο το «αλατοπίπερο» που πρέπει να έχουν τα leads μιας τέτοιου είδους μπάντας. Ρυθμικό κομμάτι μπάσου και τυμπάνων σε πλήρη κάλυψη όλων των κλισέ αλλά παράλληλα ακρογωνιαίος λίθος ολόκληρου του δίσκου. Το δυνατό κομμάτι της μπάντας βέβαια είναι η φωνή, με τον Alex Waghorn να κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά, αξιοποιώντας σωστά τόσο την έκταση και την άνεση της φωνής του, όσο και το γρέζι του, που με μαεστρία τονίζει όταν και εκεί που πρέπει. Σε ρεφρέν και φωνητικές γραμμές στημένες και γραμμένες για αρένες. Η παραγωγή επίσης είναι ιδιαίτερα καλή, βγάζοντας μπροστά τον 80s χαρακτήρα της μπάντας.
Οι Cruzh σίγουρα δεν είναι μια μπάντα που θα επιλέξω να ακούσω στο σπίτι μου καθώς είναι αρκετά έξω από το ύφος μου και γενικά αρκετά εκτός των μουσικών μου προτιμήσεων. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν είναι ιδιαίτερα καλοί σε αυτό που κάνουν. Αντιθέτως, αποτελούν ίσως από τις καλύτερες μπάντες του είδους, ανάμεσα σε αυτές που πέρασαν από τα χέρια μου φέτος. Εμπορικοί όσο πρέπει, ποιοτικοί παράλληλα παραπάνω από το προβλεπόμενο, καταφέρνουν και κερδίζουν εκεί που οι περισσότεροι και πολλοί εμπειρότεροι αποτυγχάνουν.
8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
