Από την Λομβαρία της γειτονικής Ιταλίας μας έρχεται αυτή η πεντάδα doom/death μουσικών. Συστάθηκαν το 2017 από τον κιθαρίστα και πληκτρά Nicola Magistro και το “Ascension” αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους. Άλλες κυκλοφορίες που έχουν προηγηθεί του ντεμπούτου τους είναι το single “Apathetic Lacrymae” και το EP “Reveries”. Τα μέλη του κουϊντέτου διαθέτουν κάποια προϋπηρεσία στην τοπική σκηνή που περιλαμβάνει συμμετοχές σε σχήματα όπως οι Mémoire Noire, Counterstroke, Obsolete Theory, Avoral, Alice In Darkland και In–Sight. Με γνωστότερους ίσως τους τελευταίους, στους οποίους συμμετέχουν ο κιθαρίστας της μπάντας Aron Corti και ο τραγουδιστής Maurizio Caverzan, που αποχώρισε για να αντικατασταθεί από την Emanuela Antonelli.
Το ότι δύο παραγράφους τώρα κατά πάσα πιθανότητα σας έχω ζαλίσει με βιογραφικά στοιχεία και άσχετες πληροφορίες είναι ενδεικτικό του ότι δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να πω για αυτά που συμβαίνουν στα έντεκα κομμάτια του “Ascension”. Η κυκλοφορία διαθέτει ένα ενδιαφέρον εξώφυλλο, ένα εξίσου ενδιαφέρον concept περί κοσμολογίας και ακόμα πιο ενδιαφέρουσες συμμετοχές Οι οποίες περιλαμβάνουν και ελληνικό χρώμα, με την Γιαννιώτισσα τραγουδίστρια και εικαστικό Gogo Melone των Aeonian Sorrow, να επιμελείται το εξώφυλλο και τα φωνητικά στο κομμάτι “Cosmic River”, το πρώτο από την τριλογία που βάφτισε τον δίσκο.
Κι εκεί σταματάνε τα όποια ενδιαφέροντα, διότι τίποτα άλλο δεν συμβαίνει εδώ ή τουλάχιστον τίποτα ενδιαφέρον. Ή έστω τίποτα που να μην έχετε ξανακούσει, ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων σε πολύ (πάρα πολύ όμως) καλύτερες και πιο εμπνευσμένες εκδοχές. Αν είστε τακτικοί σε αυτήν την σελίδα, καταλαβαίνετε ότι όταν οι λέξεις doom και αδιάφορο συνυπάρχουν σε δική μου κριτική έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα. Οι Λομβαρδοί παίζουν ένα αναχρονιστικότατο μείγμα doom, post-rock και progressive που με δυσκολία θα περνούσε την τάξη αν ο δίσκος έβγαινε στην δημοσιότητα στα 90s.
Πόσο μάλλον σήμερα, που το ιδίωμα έχει δεχτεί, τουλάχιστον από μπάντες της ανεξάρτητης σκηνής, ιδίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένα ελπιδοφόρο φιλί ζωής. Το οποίο έχει να επιδείξει άκρως ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, κάποιες από τις οποίες έχουν παρουσιαστεί σε κριτικές εδώ το τελευταίο διάστημα. Μεταξύ άλλων και από την υποφαινόμενη. Στα μείον και οι αναίτια μεγάλες διάρκειες τραγουδιών. Δεν είναι ότι αν μιλούσαμε για μικρότερες διάρκειες οι γραμμές που διαβάζετε αυτή την στιγμή θα ήταν πολύ διαφορετικές. Αλλά όσο να ‘ναι, κάτι τέτοια είναι που επιδεινώνουν την κατάσταση.
Ούτε οι καλές ενορχηστρώσεις, ούτε η καλή παραγωγή και απόδοση των μελών, ούτε ακόμα το προσεγμένο αισθητικό κομμάτι δεν σώζουν ένα δίσκο, εάν μια μπάντα πάσχει στον τομέα έμπνευση. Τα τιμημένα 90s να μας μεγάλωσαν και τον τελευταίο καιρό να πνέει ένας άνεμος αναβίωσής τους και όχι μόνο στην μουσική. Αλλά κάποιες εμπνεύσεις τους υπάρχει λόγος που έμειναν πίσω. Δίσκοι σαν το “Ascension” θα μπορούσαν να είναι μια από αυτές.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
