Πώς να κάτσει κάποιος να γράψει κάτι για μια εμπειρία που περίμενε 30 και χρόνια για να καταφέρει να ζήσει; Η πρώτη μου φορά εκτός των ορίων της χώρας για ένα φεστιβάλ – μαζί με το έτερον ήμισυ και συνάδελφο στο greekrebels, την Αλίκη Μαξούτογλου- επιφύλαξε εκπλήξεις, συγκινήσεις, απογοητεύσεις, επεισοδιακές καταστάσεις και όλα τα συναισθήματα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Και να μην το ξεχάσω… εκπληκτική ζέστη για τα δεδομένα της Γερμανίας, θερμοκρασία που άγγιζε ακόμα και τους 38 βαθμούς. Εν μέσω πολιτικής και οικονομικής κρίσης λοιπόν, ο προορισμός μας ήταν ένας: Το Balingen στη Γερμανία και το Bang Your Head Festival που συμπλήρωνε φέτος τα 20 χρόνια του.
Πριν ξεκινήσουμε το ημερολόγιο, θα πρέπει να πούμε μερικά πράγματα όσον αφορά στην οργάνωση του φεστιβάλ. Καταρχήν, το σημαντικότερο από όλα που έχει να κάνει με την συναυλία, αυτή καθ’ αυτή: Εκπληκτικός ήχος, κρυστάλλινος σε κάθε εμφάνιση οποιουδήποτε συγκροτήματος. Τα προβλήματα με τον ήχο ήταν ελάχιστα και ίσως αμελητέα, οπότε όπου παρακάτω δείτε ότι μια μπάντα είχε προβλήματα με τον ήχο, απλά δεν μπόρεσε να φτάσει το 100% που κατά γενική ομολογία είχαν οι μπάντες. Δεύτερον, η τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων εμφάνισης κάθε μπάντας ήταν ακριβής. Η διάρκεια εναλλαγής ήταν 15 λεπτά για όλες τις μπάντες και γύρω στα 30 λεπτά για τα headliners.
Πέμπτη 16 Ιουλίου
Φτάνουμε στο χώρο διεξαγωγής του festival κατά τις 11:30 το πρωί, αφήνοντας μισή ώρα πριν την πρώτη εμφάνιση, αυτή των Onslaught, για να εξερευνήσουμε τη ζώνη πολέμου. Με την πρώτη ματιά νομίζαμε ότι βρισκόμασταν στον metal παράδεισο: Merchandise περίπτερα, σταντ για μπύρες και βρώμικο, αμέτρητα σταντ για ότι αγορά μπορεί να θέλει ένας οπαδός του heavy metal, από ρούχα, μεταχειρισμένα CD / LP μέχρι και sex shop. Η ώρα είχε έρθει όμως και οι Onslaught ανέβηκαν στη σκηνή τις 12 ακριβώς για να δώσουν την έναρξη στο Bang Your Head.
Onslaught – 12:00 με 12:50
Οι πρώτες νότες του “Let There Be Death” ξεκινούν και η cult μπάντα από την Αγγλία κατακλύζει το χώρο με το ΝWΟΒΗΜ και thrash στυλ της. Δυναμικοί κάτω από αρκετή ζέστη, και η αλήθεια είναι χωρίς πολύ κόσμο για τα δεδομένα του φεστιβάλ, οι Onslaught έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους, παρουσιάζοντας κομμάτια από όλη την πλούσια καριέρα τους, όπως τα “66 Fucking 6”, “Fight With the Beast” και φυσικά το “Onslaught (Power from Hell)”. Πολύ καλή η αρχή του φεστιβάλ και ενώ ο ήλιος άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά, ήρθε η ώρα για το επόμενο συγκρότημα.
Hardcore Superstar -13:05 με 14:00
Δεν τους είχα ακούσει ξανά, οπότε ήμουν πολύ περίεργος να δω και να ακούσω τους εν λόγω κυρίους. Μπορώ να πω ότι με απογοήτευσαν. Όχι με τη εμφάνισή τους, αφού ήταν αρκετά ενεργητικοί στη σκηνή, αλλά με την μουσική τους ποιότητα. Ένα poser hard rock στυλ, το οποίο δεν μου έλεγε και πολλά, αλλά ήταν ότι πρέπει για καλοκαίρι και την απίστευτη ζέστη που επικρατούσε στο χώρο. Τραγούδια σαν τα “Don’t Mean Shit” και “We Don’t Celebrate Sundays” κράτησαν κάπως το ενδιαφέρον μου, πίνοντας χαλαρά και την πρώτη μπύρα της ημέρας. Πολλά ποζεριλίκια επί σκηνής από τους Hardcore Superstars και πάρα πολλοί διάλογοι του τραγουδιστή με το κοινό, που κατάντησαν κάπως κουραστικοί.
H.E.A.T – 14:15 με 15:10
Είχε έρθει όμως η ώρα για τους Σουηδούς H.E.A.T. και από τα ηχεία ακούστηκε η εισαγωγή του “The Heat is On” (Glenn Frey). Οι H.E.A.T. κάνουν μια δυναμική είσοδο με το “Point of No Return”, ενώ τα κομμάτια τους παιγμένα ζωντανά ακούγονται πολύ πιο metal από τις στούντιο δουλειές τους. “A Shot At Redemption”, “Beg Beg Beg” (με μια μικρή σφήνα του “Highway Star” των Deep Purple), “Emergency” και το πολύ ωραίο “Living on the Run” για κλείσιμο. Ένας καταπληκτικός frontman με το όνομα Erik Grönwall, όργωσε κάθε σπιθαμή της σκηνής με άξιους συμπαραστάτες όλα τα μέλη της μπάντας. Μια πολύ καλή εμφάνιση, που άφησε την πλειοψηφία του κόσμου, που έφτανε πλέον περίπου τα 5.000 άτομα, ικανοποιημένη. Ένα συγκρότημα που σίγουρα θα ψάξω περισσότερο.
Grand Magus – 15:25 με 16:20
Το πρώτο συγκρότημα που ήθελα πολύ να δω. Δυστυχώς, προσωπικά πιστεύω ότι μετά το “Hammer Of The North”, οι Grand Magus κάπου έχουν αρχίσει και χάνουν τη δύναμη και τη δημιουργικότητα που είχαν σε δίσκους όπως το “Iron Will”. Δυστυχώς με το “I, The Jury” που άνοιξαν, οι φόβοι μου ότι το τρίο δεν θα ακούγεται συμπαγές στις συναυλίες, έγιναν πραγματικότητα. Χωρίς κίνηση πάνω στη σκηνή, και με τη μια κιθάρα να μην μπορεί να προσδώσει όλο τον όγκο που βγάζουν στις στούντιο ηχογραφήσεις τους, με απογοήτευσαν ακόμη και στο αγαπημένο μου “Like The Oar Strikes The Water”. Ο Christoffersson επίσης, όχι και στα καλύτερά του φωνητικά, δεν με ικανοποίησε. Ελπίζω όταν τους δω ξανά, να είναι πιο ενεργητικοί και σε καλύτερη ημέρα.
Death Angel – 16:40 με 17:40
Η σύνθεση της πρώτης ημέρας δεν θα μπορούσε να ήταν πιο cult, από τη στιγμή που περιλάμβανε τους Αμερικάνους Thrashers Death Angel. Αν και ξεκίνησαν με το “Left for Dead” από τον τελευταίο τους δίσκο, κάλυψαν αρκετές πτυχές της καριέρας τους, με κλασσικά κομμάτια όπως τα “The Ultra-Violence”, “Thrown to the Wolves”, αλλά δίνοντας περισσότερο βάρος στους δύο τελευταίους δίσκους τους. Δεν είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες, αλλά μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα από την ενέργεια και την ποιότητα τους σαν ζωντανή εμφάνιση. Μπορώ να πω με ευκολία ότι αρκετοί αυχένες υπέφεραν κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους.
Sonata Arctica – 18:00 με 19:00
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την κυκλοφορία του “Ecliptica” και του “Silence” που με έκαναν να αγαπήσω τους Sonata Arctica. Μετά το “Reckoning Night” απλά δεν μπορώ καν να τους ακούσω, με αυτό το παράξενο και ανούσιο progressive, τεχνικό power metal τους. Με βαριά καρδιά, λοιπόν, περίμενα με υπομονή να τελειώσει ένα ανούσιο intro το οποίο ακολουθήθηκε από… την έκπληξη που δεν θα περίμενα ποτέ να ακούσω: Το “White Pearl, Black Oceans” ξεκίνησε και απλά αφέθηκα στις απίθανα όμορφες στιγμές που μου έδωσε το κομμάτι όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Με μεγάλη μου χαρά, οι Sonata Arctica έδωσαν βάρος στο “Reckoning Night” και στο “Ecliptica” με τραγούδια όπως το “Full Moon”, “8th Commandment”, “Destruction Preventer” και με το κλείσιμο της εμφάνισής τους “Don’t Say a Word”. Απόδοση; Κάτι παραπάνω από ότι θα μπορούσα να ελπίζω, με τον Kakko να είναι σε πολύ καλή ημέρα αλλά όχι και τόσο επικοινωνιακός με το κοινό, όπως και το κοινό όχι τόσο θερμό με αυτόν. Ελπίζω ότι κάποτε θα ξαναβρεί το δρόμο του ο συμπαθής Kakko σε σωστές μουσικές κατευθύνσεις. Εγώ πάντως, τους ευχαριστήθηκα.
W.A.S.P. – 19:25 με 20:35
Η ώρα για το πρώτο μεγάλο όνομα (που αμφιβάλλω ότι θα τους δούμε ξανά στην Ελλάδα, μετά τα τελευταία καμώματα του Blackie), είχε έρθει. Ένας φανερά γερασμένος και καταπονημένος frontman προσπαθούσε να παίξει σωστά τα riff του και να τραγουδήσει σωστά τα κομμάτια που έχουν γράψει ιστορία. “On Your Knees”, “Wild Child”, “The Idol”, “Chainsaw Charlie (Murders In The Rue Morgue)” κάποια από τα τραγούδια που ακούστηκαν. Η συμμετοχή του κοινού πολύ ισχνή και γενικά μάλλον δεν θύμιζε η όλη φάση ότι στη σκηνή βρίσκονταν οι W.A.S.P. .Πάντως με τέτοια τραγούδια, δεν είναι δυνατόν να μην περάσεις καλά και να μην τραγουδήσεις, αφού τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είχαν μια πολύ καλή παρουσία. Ακόμη και ο Blackie προσπαθούσε τίμια να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Μεγάλη έκπληξη η προσθήκη του “Forever Free” στο setlist, το οποίο δεν νομίζω ότι έχουν παίξει ξανά, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Δίνοντας βάση μόνο στα κλασσικά κομμάτια τους, και χωρίς καμία αναφορά στον τελευταίο τους δίσκο, ο Blackie ίσως θα πρέπει να σκέφτεται αν έχει νόημα να διατηρεί τους W.A.S.P. μόνο πλέον για το χρήμα.
Setlist: “On Your Knees”, “I wanna Be Somebody”, “L.O.V.E Machine”, “Sleeping In The Fire / Forever Free”, “The Idol”, “Wild Child”, “Blind In Texas”.
Sabaton – 21:15 με 23:00
Οι Sabaton είναι πλέον ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα, τουλάχιστον εμπορικά. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του set τους, πρέπει να τους παρακολούθησαν γύρω στα 20.000 άτομα. Έχει μεγάλη διαφορά να τους βλέπεις στη σκηνή του Fuzz και τη σκηνή ενός μεγάλου φεστιβάλ. Ενώ το τανκ έπιανε όλη τη σκηνή του Fuzz, εδώ φαινόταν απλά πολύ μικρό. Πυροτεχνήματα, φωτιές, κανονιές από το τανκ, πραγματικά έδωσαν τα μέγιστα σε όλη την εμπειρία. Οι Sabaton έπαιξαν ένα setlist με αρκετές εκπλήξεις, αφού για πρώτη φορά έπαιξαν το “No Bullets Fly”. Επίσης παίχτηκε το “Panzer Battalion”, το “Panzerkampf” και το “Attero Dominatus” που μας θύμισαν το παρελθόν της μπάντας, κομμάτια που δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε ζωντανά στην Ελλάδα. Πάντως, θα πρέπει να πούμε ότι το συγκρότημα έχει δώσει καινούργια ερμηνεία στον όρο ποζεριά. Από ένα σημείο και έπειτα κατάντησαν πάρα πολύ κουραστικοί με τα θεατρικά τους επί σκηνής, τα οποία προκαλούσαν γέλιο αλλά… επίσης κουραστικοί και οι Γερμανοί οπαδοί με την συνεχή ιαχή “Noch ein Bier” (Άλλη μια μπύρα), απευθυνόμενοι στον Joachim, ο οποίος ήπιε τέσσερις κατά τη διάρκεια του set, νικώντας μάλιστα έναν Γερμανό οπαδό σε ένα μεταξύ τους διαγωνισμό μπυροποσίας. Μέχρι και το “Got Mit Uns” άλλαξαν οι Sabaton σε “Noch ein Bier” (συγκεκριμένα το ρεφρέν έλεγε “Noch ein Bier, If We All Drink United, All Together, Noch ein Bier”). Τέλος πάντων, η εμφάνιση ήταν επαγγελματική και όλοι φάνηκαν να διασκεδάζουν. Ελπίζω το ποζεριλίκι να μην χαλάσει τη μελλοντική συνθετική ικανότητα του Joachim και των υπολοίπων. Το τέλος με το “Metal Crew” μας βρίσκει να μεταβαίνουμε γρήγορα και για πρώτη φορά στο Halle για τους Κorpiklaani.
Setlist: “Ghost Division”, “To Hell and Back”, “Carolus Rex”,“No Bullets Fly”, “Panzer Battalion”, “Resist and Bite”, “Screaming Eagles”, “Swedish Pagans”, “Panzerkampf”, “Far from the Fame”, “The Art of War”, “Soldier of 3 Armies”, “Gott mit uns”, “A Lifetime of War”, “Attero Dominatus” Encore:“Night Witches”, “Primo Victoria”, “Metal Crüe”
Κorpiklaani – 23:00 με 00:30
Αν και όχι η αγαπημένη μου μπάντα, ήθελα πολύ να δω τους Korpiklaani, λόγω και τις επικείμενης επίσκεψής τους στη χώρα μας. Αν και η κούραση ήταν αισθητή, ευχαριστηθήκαμε αρκετά τους Φινλανδούς, οι οποίοι πειστικά απέδωσαν τα πιο σοβαρά τους τραγούδια όπως το “Sumussa hämärän aamun” και “Lempo” αλλά και τα πιο κωμικά τους και ίσως πιο γνωστά “Wooden Pints” και “Vodka”. Η Folk αίσθηση ήταν πολύ μεγάλη, αφού αρκετοί είχαν ντυθεί κατάλληλα με τη μουσική των Korpiklaani, ενώ οι χοροί είχαν στηθεί για τα καλά στο αρκετά μεγάλο κλειστό συναυλιακό χώρο του Halle. Ενεργητικοί πάνω στη σκηνή – παρά την πολύ ζέστη – οι Korpiklaani μας χάρισαν μια πολύ ωραία μιάμιση ώρα, κάνοντάς μας να ανανεώσουμε το ραντεβού μας στην Αθήνα μαζί τους.
Κάπου προς το τέλος του set των Korpiklaani, η κούραση μας κατέβαλε και έτσι αποφασίσαμε να προτιμήσουμε μια τελευταία μπύρα, ένα ταϊλανδέζικο και τον υπνόσακο από τους Crazy Lixx. Την επόμενη ημέρα μας είπαν ότι κακώς χάσαμε Finntroll και Orden Ogan… Αλλά αυτά είναι τα άσχημα του κάθε festival. Ότι πρέπει να διαλέξεις.
Open Air:
21:15-23:00 – Sabaton
19:25-20:35 – W.A.S.P.
18:00-19:00 – Sonata Artica
16:40-17:40 – Death Angel
15:25-16:20 – Grand Magus
14:15-15:10 – H.E.A.T
13:05-14:00 – Hardcore Superstar
12:00-12:50 – Onslaught
Halle:
00:50-02:10 – Crazy Lixx
23:00-00:30 – Korpiklaani
21:10-22:40 – Finntroll
19:45-20:55 – Orden Ogan
18:30-19:30 – Enforcer
Παρασκευή 17 Ιουλίου
Η δεύτερη ημέρα άρχιζε ακόμη πιο νωρίς και θα μας συγχωρήσετε που προτιμήσαμε μια βόλτα στο Balingen με τους καινούργιους φίλους που κάναμε, παρά τους Tank.
Jag Panzer – 11:30 με 12:20
Καταφέραμε να πιάσουμε τους Jag Panzer στο τέλος, ουσιαστικά, του set τους, προλαβαίνοντας τα “Iron Eagle”, μια διασκευή του “Lights Out” των U.F.O., καθώς και μια μικρή αναφορά στο “We Are the Champions” των Queen. Ποτέ δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε το συγκεκριμένο στυλ και η συγκεκριμένη μπάντα, αλλά η απόδοσή τους, για όσο τους είδα, ήταν δυναμική και αρκετά true.
Tygers Of Pan Tang – 13:35 με14:30
Οι πρωτεργάτες του NWOBHM ανέβηκαν στη σκηνή, συγκεντρώνοντας αρκετό κόσμο. Η ζέστη άρχισε ήδη να είναι ανυπόφορη, κάνοντάς μας να καταναλώνουμε νερά και μπύρες με τρομερά γρήγορους ρυθμούς. Ευτυχώς οι TOPT, μας αποζημίωσαν με την εμφάνισή τους. Άλλωστε είναι στο χώρο σχεδόν 40 χρόνια, οπότε κατέχουν το άθλημα. Τα “Paris by Air”, “Euthanasia”, “Insanity” και “Hellbound” ήταν κάποια από τα κομμάτια που μας έβαλαν σε ένα party mood, προσπαθώντας μέσα σε 50 λεπτά που έπαιξαν, να μας δώσουν όσα περισσότερα πράγματα μπορούσαν από τη δισκογραφία τους. Καλοί, αλλά το μυαλό μου ήδη έτρεχε μπροστά και στους Refuge.
Refuge – 14:45 με 15:40
Θα μου επιτρέψετε το φλυάρισμα. Με την ανακοίνωση της επανασύνδεσης των Rage της περιόδου του ’88-’93 κάτω από το όνομα Refuge, φυσικά με τους Peavy, Manni Schmidt και τον Χρήστο Ευθυμιάδη, φαντάστηκα ότι το όνειρο μου να τους δω ζωντανά θα γινόταν πραγματικότητα. Οι πρώτες νότες του “Firestorm” ακούστηκαν και απλά ότι και να πω είναι λίγο. Αν και θα προτιμούσα ένα άλλο setlist, οι Refuge ήταν καταπληκτικοί, συγκεντρώνοντας αρκετό κόσμο μπροστά στη σκηνή, ο οποίος συμμετείχε αδρά μεν, αλλά όσοι συμμετείχαν, το έκαναν με πάθος. “Solitary Man”, “Enough Is Enough”, “Invisible Horizons”, “Baby, I’m Your Nightmare”, “Don’t Fear the Winter”, “Refuge” ήταν μερικά από τα κομμάτια που μας παρουσίασαν στο χρόνο τους οι Refuge, από τη χρυσή εποχή των Rage. Τι να κάτσω να πω, τα ελάχιστα λάθη που έκαναν δεν με πείραξαν καθόλου. Στιβαροί, ογκώδεις, παρόλο που υπάρχει μόνο μια κιθάρα. Απλά ελπίζω να τους δω ξανά.
Setlist: “Firestorm”, “Solitary Man”, “Nevermore”, “Death in the Afternoon”, “Enough Is Enough”, “Invisible Horizons”, “Shame on You”, “The Missing Link”, “Baby, I’m Your Nightmare”, “Don’t Fear the Winter”, “Refuge”
Primal Fear – 15:55 με 16:50
Συνέχεια με περισσότερο Γερμανικό κλασσικό power metal. Οι Primal Fear είναι μια μπάντα η οποία πιστεύω ότι δεν έχει και πολλά καλά album να δείξει. Παρόλα αυτά, έχουν αρκετά συναυλιακά κομμάτια όπως τα “Nuclear Fire”, “Unbreakable Pt. 2” και με μόνο μια αναφορά στο τελευταίο τους δίσκο, το “Alive & on Fire”. Οι εμβληματικές μορφές των Ralf Scheepers και Mat Sinner υποστηριζόμενες από άλλους τρεις πολύ καλούς μουσικούς, παίζουν πιστά, αλλά όχι και με την μεγαλύτερη ενέργεια, τα κομμάτια. Μπορεί να υπάρχουν αρκετοί στους οποίους μπορεί να μην αρέσει η φωνή του Scheepers, αλλά όπως και να το κάνουμε, η ευκολία με την οποία τραγουδούσε ο άνθρωπος όλα αυτά που μπορεί να τραγουδήσει, πάνω στη σκηνή, ήταν απλά παροιμιώδης. Κλείσιμο με το “Metal Is Forever” φυσικά και συνέχεια με πιο cult πράγματα.
Loudness – 17:05 με 18:00
Σε μία από τις σπάνιες εμφανίσεις τους επί ευρωπαϊκού εδάφους, οι Ιάπωνες θρύλοι ήταν παρόντες στο ΒΥΗ 2015 και έτσι είχαμε την τύχη και την τιμή να τους απολαύσουμε. Παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί με το κοινό και προτίμησαν αρκετές από τις επιτυχίες τους να τις τραγουδήσουν στα ιαπωνικά, κάτι που δυσκόλευε την συμμετοχή του κόσμου, η εμφάνισή τους ήταν άκρως επαγγελματική, όπως αρμόζει σε μία μπάντα τέτοιου βεληνεκούς. Μετά το “Crazy Nights” που άνοιξε την εμφάνισή τους, σειρά είχαν τα “Like Hell”, “Heavy Chains”, “In the Mirror”, “Esper”, “Crazy Doctor”. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική και θερμή, κάτι που δεν εκπλήσσει αν αναλογιστούμε ότι οι Loudness δεν έρχονται και πολλές φορές Ευρώπη.
Arch Enemy – 18:15 με 19:20
Ποτέ δεν μου άρεσαν και τόσο πολύ, οπότε την αράξαμε ποιο πίσω με σκοπό να μεταβούμε στο Halle για τους Stormwitch. Δυστυχώς ο καιρός μας έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι, αφού μέσα στη ζέστη, κάπου στο τρίτο τραγούδι άρχισε ένας κατακλυσμός ο οποίος δεν είχε προηγούμενο. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε για να προστατεύσουμε τη σκηνή μας στο camping, εν μέσω θυελλώδους αέρα και χαλαζιού. Όσο είδα από τους Arch Enemy, μπορώ να πω ότι είναι μια άκρως επαγγελματική μπάντα αλλά όσον αφορά την καινούργια τραγουδίστρια, Alissa White-Gluz, μάλλον δεν μπορεί να συγκριθεί στο είδος με την Angela Gossow.
Queensryche – 19:40 με 20:50
Δεν είχε τελειωμό η ατυχία μας αφού χάσαμε όλο το set των κλώνων των Queensryche, της μπάντας που κάποτε μεσουρανούσε. Καταφέραμε μόλις να ακούσουμε το μισό “Take Hold Of The Flame” με τον κόσμο να έχει ενεργή συμμετοχή και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ο Todd La Torre είναι απλά καταπληκτικός. Τουλάχιστον για όσο τους είδα.
Anvil – 21:10 με 22:30
Ποτέ δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά ήθελα να τους δω, ειδικά μετά το ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2009, το “Anvil: The Story of Anvil”. Έπαιζαν παράλληλα με τους Kreator, οπότε αποφασίσαμε να δούμε μέχρι τις 22:00 τους Anvil, οι οποίοι δεν μου έκαναν και κάποια ιδιαίτερη εντύπωση και ζωντανά. Έχουν βέβαια το μεράκι και την αγάπη για αυτό που κάνουν, αλλά εμφανώς γερασμένοι και χωρίς την ενέργεια αλλά και τον όγκο που έχουν στους δίσκους τους, απλά δεν με κέρδισαν, για όση ώρα τους είδα. “666”, “School Love” και το “This Is Thirteen” από την τελευταία αξιόλογη δουλειά τους, κάποια από τα τραγούδια που είδαμε. Σίγουρα όμως οι οπαδοί τους φάνηκαν να το διασκεδάζουν.
Kreator – 21:20 με 23:00
Κατά τις 22:00 μεταφερόμαστε στην ανοικτή σκηνή για να δούμε το φαντασμαγορικό thrash light show των Γερμανών Kreator, που είχαν μαζέψει πολύ κόσμο και τα mosh pit είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Τους πιάσαμε από το “Extreme Aggression” και μετά. Σε πολύ καλή βραδιά, οι Kreator με πολύ ενέργεια thrashαραν ανελέητα, παρουσιάζοντας όλα τα κλασσικά από όλη τους την καριέρα, χωρίς να λείπουν και οι εκπλήξεις των “Renewal” και “Black Sunrise”. Θα το πω ξανά: έχει μεγάλη διαφορά να βλέπεις τις μπάντες σε μεγάλη σκηνή. Εκρήξεις, πυροτεχνήματα και video wall στο πίσω μέρος της σκηνής, απλά έκαναν φαντασμαγορική τη βραδιά και το αποτέλεσμα. Στα μισά του “Betrayer” εγκαταλείπουμε την ανοικτή σκηνή για να μεταφερθούμε στο Halle και στους Primordial.
Setlist: “Enemy of God”, “Terrible Certainty”, “Phobia”, “Awakening of the Gods”, “Endless Pain”, “Warcurse”, “Mars Mantra”, “Phantom Antichrist”, “From Flood into Fire”, “Extreme Aggression”, “Suicide Terrorist”, “Black Sunrise”, “Hordes of Chaos (A Necrologue for the Elite)”, “Renewal”, “Civilization Collapse”, “The Patriarch”, “Violent Revolution”, “Pleasure to Kill” Encore: “United in Hate”, “Flag of Hate”, “Betrayer”
Primordial – 23:00 με 00:30
Καλοί οι Kreator, αλλά στο, ήδη είχαν αρχίσει Halle οι Primordial το ταξίδι τους, εκεί που οι μεγάλοι άντρες έπεσαν: “Where Greater Men Have Fallen”, ένα κομμάτι που θα μείνει μάλλον κλασσικό στο μέλλον για τους Ιρλανδούς. Ήθελα πολύ να τους δω ξανά – μετά την σχετικά πρόσφατη εμφάνισή τους στην Ελλάδα – και αποζημιώθηκα. Οι Primordial, είτε παίζουν στο An είτε σε μεγάλη σκηνή, βγάζουν μεγάλη ενέργεια. “The Coffin Ships”, “As Rome Burns”, “Babel’s Tower” και “Empire Falls” μερικοί από τους ύμνους που μας χάρισαν οι Primordial. O Nemtheanga απλά όργωσε και πάλι τη σκηνή κάνοντας την εμφάνιση του και πάλι εκρηκτική. Αν δεν τους έχετε δει, την επόμενη φορά που θα έρθουν Ελλάδα, απλά μην τους χάσετε.
Και κάπου εκεί τελείωσε και πάλι η βραδιά μας λόγω κούρασης και αφήσαμε τους Flotsam And Jetsam, αφού τους είχαμε δει στην Ελλάδα πρόσφατα.
Open Air:
21:20-23:00 – Kreator
19:40-20:50 – Queensryche
18:15-19:20 – Arch Enemy
17:05-18:00 – Loudness
15:55-16:50 – Primal Fear
14:45-15:40 – Refuge
13:35-14:30 – Tygers Of Pan Tang
12:30-13:20 – Jag Panzer
11:30-12:20 – Tank
Halle:
00:50-02:20 – Flotsam And Jetsam
23:00-00:30 – Primordial
21:10-22:30 – Anvil
19:55-20:50 – Portrait
18:50-19:40 – Stormwitch
Σάββατο 18 Ιουλίου
Η τρίτη και τελευταία ημέρα είχε έρθει. Αποφασίσαμε να μην δούμε τους Hirax και τους Exhumer, μιας και θέλαμε να κρατήσουμε δυνάμεις για την πολύ ενδιαφέρουσα, λόγω ονομάτων, ημέρα. Φτάνοντας στο χώρο, ήταν αισθητό το γεγονός ότι πλέον υπήρχε πολύ περισσότερος κόσμος από τις δυο προηγούμενες ημέρες, μάλλον λόγω του ότι ήταν Σάββατο.
Exciter – 13:30 με 14:25
H cult speed / thrash μπάντα ανέβηκε στη σκηνή στην ώρα της, με τον εμβληματικό Dan Beehler να τραγουδάει και να παίζει τύμπανα μαζί. Δυστυχώς λίγο μετά την αρχή του set τους, οι ουρανοί άνοιξαν και πάλι, κάνοντας πολύ κόσμο να τρέξει να βρει καταφύγιο. Οι Exciter δεν πτοήθηκαν όμως, παρουσιάζοντας μας τραγούδια από όλη τους την καριέρα, με κλασσικά όπως τα “Heavy Metal Maniac”, “Violence & Force”, “Pounding Metal” και “Beyond the Gates of Doom”. Παρόλο που δεν υπήρχε ο κλασσικός frontman, οι Exciter ήταν ενεργητικότατοι και θα μπορούσαν να αποφύγουν ένα σόλο κιθάρας στη μέση σχεδόν του set τους. Σε γενικές γραμμές όμως, πιστεύω ότι όλοι όσοι ήρθαν να τους δουν ευχαριστήθηκαν.
Μorgana Lefay – 14:45 με 15:40
Δεν είχα δει ξανά τους Σουηδούς και είχα πολύ μεγάλη απορία για το τι θα μας παρουσιάσουν. Χωρίς πολλές φανφάρες και ποζεριές, οι Morgana Lefay ανέβηκαν στη σκηνή και για περίπου 50 λεπτά απλά παρέδωσαν μαθήματα metal και πώς πρέπει αυτό να παίζεται στις συναυλίες. Μπαίνοντας με τον απόλυτο metal ύμνο “To Isengard”, έθεσαν τη δύναμη με την οποία θα πορευόντουσαν για όλο το υπόλοιπο set τους. Προσπαθώντας να καλύψουν όλη την πορεία τους με τραγούδια όπως τα “In The Court of the Crimson King”, “Maleficium”, “Hollow”, “I Roam” και το κλείσιμο “Symphony of the Damned”, απλά, κατά την προσωπική μου και ταπεινή άποψη, ήταν το κορυφαίο συγκρότημα του τριήμερου. Ένας καταπληκτικός Charles Rytkönen στα φωνητικά, χωρίς λάθη και με την απόλυτα σωστή επικοινωνία με το κοινό, χωρίς να γίνεται κουραστικός, με τους Tony Eriksson και Peter Grehn στις κιθάρες να οργώνουν τη σκηνή, απλά μου άφησαν τις τέλειες εντυπώσεις. Χαβαλές χωρίς ποζεριές και metal όπως θα έπρεπε να είναι. Κορυφαίοι και ελπίζω απλά να τους δω ξανά στο μέλλον, έστω και αν δεν έπαιξαν κάτι από το “Knowing Just As I”.
Omen – 15:50 με 16:45
Οι γερασμένοι πλέον Omen πήραν τα ηνία στη σκηνή, και από τη στιγμή που δεν μου αρέσουν, προτίμησα τη ζεστασιά μιας πίτσας με την απαραίτητη μπύρα. Από μακριά που τους είδα, παρατήρησα πολύ κόσμο μαζεμένο κοντά στη σκηνή να διασκεδάζει με το αμερικάνικο power metal τους. Όλα τα κλασσικά τους κομμάτια, σαν τα “Death Rider”, “Don’t Fear the Night”, “Battle Cry” και “Die by the Blade” ήταν μέσα στο set τους. Επαναλαμβάνω ότι, δεν μου αρέσει η εν λόγω μπάντα και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο ύπαρξης της, από τη στιγμή που έχει να κυκλοφορήσει δίσκο εδώ και 13 χρόνια. Τέλος πάντων, οι οπαδοί τους φάνηκαν να διασκεδάζουν, οπότε…
Υ&Τ – 17:00 με 18:00
Από το cult power metal στο Californian Rock των ιστορικών πλέον Y&T. Η μπάντα ανέβηκε με μεγάλη όρεξη στη σκηνή, και παρουσίασε αρκετά κλασσικά κομμάτια της. “Mean Streak”, “Cold Day in Hell”, “Summertime Girls” και ίσως η κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους το “I Believe In You”, με τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά. Γενικά, δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω εκτός από το ότι ήταν μια συμπαθητική εμφάνιση από τους βετεράνους rockers.
Rhandy Rhoads Tribute – 17:30 με 18:40
Μια μπάντα που σχηματίστηκε, από ότι καταλάβαμε μόνο για τις ανάγκες του festival, από τον κιθαρίστα των Jag Panzer, Joey Tafolla, ενώ συμμετείχαν οι Ralf Scheepers (Primal Fear), Kevin Goocher (Omen) και ο Phillip Svennefelt (Portrait) στα φωνητικά. Όλα τα κλασσικά κομμάτια της περιόδου του Rhandy Rhoads στον Ozzy Osbourne ακούστηκαν: “Crazy Train”, “Mr. Crowley”, “Bark At The Moon” και είχε αρκετό ενδιαφέρον να τα ακούς από τους προαναφερθέντες τραγουδιστές. Δεν θα μπορούσε βέβαια να μη επιδοθεί ο αγαπητός Joey Tafolla, σε ακατάσχετα σόλο, τα οποία με κούρασαν κάπως, αλλά σε γενικές γραμμές, η ώρα πέρασε ευχάριστα στο πολύ ζεστό Halle.
Pretty Maids – 18:15 με 19:15
Ένα από τα κλασσικά ονόματα στο hard rock / heavy metal της Σουηδικής σκηνής ανέβηκε στη συνέχεια στο σανίδι, για να ισοπεδώσει ουσιαστικά τα πάντα. Μέσα σε τρομερή ζέστη και παρόλο που είχαν κάποια προβλήματα ήχου (δυστυχώς η μοναδική μπάντα που αντιμετώπισε θέματα με τον ήχο), έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και ξεσήκωσαν τον κόσμο που τους παρακολούθησε. Και πως είναι δυνατόν να μην ξεσηκωθεί ο κόσμος, από τη στιγμή που ακούστηκαν τραγούδια σαν τα “Pandemonium”, “I.N.V.U.”, “Red, Hot and Heavy”, “Back to Back” και “Future World”, σε ένα πολύ προσεγμένο setlist για όλα τα γούστα. Πολύ κινητικός ο Ronnie Atkins, έδωσε επίσης μαθήματα του πώς πρέπει ένας frontman να αντιμετωπίζει ένα μεγάλο κοινό. Αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα ήχου, ίσως θα ήταν η κορυφαία εμφάνιση του festival.
Setlist: “Mother of All Lies”, “Nuclear Boomerang”, “Rodeo”, “Lethal Heroes”, “Pandemonium”, “I.N.V.U.”, “Yellow Rain”, “Red, Hot and Heavy”, “Little Drops of Heaven”, “Back to Back” Encore: “Future World”
Warrant – 18:55 με 19:55
Κατά τη διάρκεια των Pretty Maids, στο Halle, οι αναγεννημένοι Γερμανοί thrashers Warrant (όχι οι Αμερικάνοι που κάνουν κερασόπιτες), έδιναν μαθήματα cultίλας σε όσους αποφάσισαν να τους τιμήσουν. Μόνο και μόνο από απορία κάθισα να δω την πρώτη μισή ώρα τις εμφάνισής τους (έπρεπε να γίνει αλλαγή φρουράς λόγω Dream Theater), αφού δεν τους είχα ακούσει στο παρελθόν. Ωραίο, κλασσικό speed / thrash όπως παιζόταν στη Γερμανία τη δεκαετία του ’80, αλλά με σύγχρονο ύφος, οι Warrant κατάφεραν να σχηματίσουν κάποια mosh pits. Το τρίο με τη βοήθεια του executioner, έναν τύπο βγαλμένο από τα εξώφυλλα των Sodom, που κρατούσε ένα τσεκούρι, με ταξίδεψαν στη δεκαετία του ’80 για τα καλά. Καθόλου άσχημοι, αλλά οι Dream Theater ακολουθούσαν και έπρεπε να πάρω θέση.
Dream Theater – 19:35 με 20:45
Μετά τους Refuge, ήταν η δεύτερη μπάντα που ουσιαστικά ταξίδεψα για να δω, αφού δεν έχω ιδέα αν θα του δω κάποτε ξανά στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω αφού 1 ώρα και 15 λεπτά είναι πολύ λίγο για μια μπάντα σαν τους Dream Theater. Πραγματικά με εξέπληξαν με το setlist τους, αφού προσπάθησαν στο χρόνο που είχαν να παρουσιάσουν ένα κομμάτι από κάθε δίσκο, αφήνοντας εκτός τα “Awake” και “Black Clouds & Silver Linings”. Μεγάλη έκπληξη το “Burning My Soul”, το οποίο δεν νομίζω ότι έχουν παίξει ξανά μετά την περιοδεία του “Falling Into Infinity”. Γενικά, δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν πλήρως, αφού φάνηκε σαν να κάνουν αγγαρεία. Οι Dream Theater μάλλον ήταν εκτός κλίματος, σε ένα festival το οποίο είχε να κάνει περισσότερο με cult metal συγκροτήματα, παρά με progressive φάση. Προσπάθησαν να επιλέξουν τα πιο σκληρά κομμάτια που μπορούσαν για να κολλήσουν, αλλά κάτι ο ήχος, κάτι το κοινό που δεν συμμετείχε, απλά δεν με ικανοποίησαν. Από τα δυο τελευταία album τους επίσης θα μπορούσαν να είχαν διαλέξει διαφορετικά κομμάτια. Είναι η πέμπτη συνολικά φορά που τους βλέπω ζωντανά και μάλλον η χειρότερη. Ας ελπίσουμε στο μέλλον και με καλύτερο δίσκο.
Setlist: “False Awakening Suite”, “Afterlife”, “Metropolis Pt. 1: The Miracle and the Sleeper”, “Burning My Soul”, “The Spirit Carries On”, “As I Am”, “Panic Attack”, “Constant Motion”, “Bridges in the Sky”, “Behind the Veil”
Suicidal Angels – 20:10 με 21:20
Παρόλο που στη σκηνή του Open Air βρίσκονταν οι Dream Theater, ο κόσμος που συνέρρεε στο Halle από τις 20:00 για να απολαύσει τους Έλληνες thrashers Suicidal Angels ήταν πολύς. “Bleeding Holocaust”, “Seed of Evil”, “Reborn in Violence”, “Morbid Intention to Kill”, “Control the Twisted Mind” είναι μερικά από τα τραγούδια που παίξανε οι Suicidal Angels και τρέλαναν στην κυριολεξία τους παρευρισκομένους. Στα συν της εμφάνισης των Ελλήνων thrashers εκτός από το πολύ καλό setlist, η συχνή και πολύ καλή επικοινωνία που είχαν με τον κόσμο, κάτι που αναγνωρίστηκε μέσω της πολύ θερμής ανταπόκρισης του κοινού. Γενικά στο Halle κυριάρχησε μία πολύ thrash ατμόσφαιρα, ότι έπρεπε να ζέσταμα πριν από τους Accept και φυσικά τους Destruction.
Accept – 21:15 με 23:00
Η ώρα για τους αναγεννημένους Accept και το συγκρότημα που θα έκλεινε το festival στο Open Air είχε έρθει. Είχα απορία για το αν οι Accept άξιζαν να παίξουν πάνω από τους Dream Theater. Τελικά η απορία λύθηκε από τις πρώτες νότες του “Stampede” αλλά και του “Stalingrad” που ακολούθησε. Οι Accept έχουν πραγματικά αναγεννηθεί και έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γίνουν πάλι αυτό που ήταν στη δεκαετία του ’80. Με περίσσιο επαγγελματισμό και ένα χαρισματικό frontman, τον Mark Tornillo που περικλειόταν από τα original μέλη Peter Baltes και Wolf Hoffmann, έδωσαν ακριβώς αυτό που ήθελαν οι οπαδοί. Μελωδικό, δυνατό heavy metal, μπλέκοντας με μαεστρία τα καινούργια τραγούδια τους με παλιούς ύμνους όπως τα “Restless and Wild”, “Fast As A Shark”, “Princess of the Dawn”, “Metal Heart” και “Balls to the Wall”, με τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά με τα διάφορα “ΟΟΟΟΟ”, σε όλα σχεδόν τα τραγούδια. Θα το πω ξανά και ας είμαι κουραστικός: έχει μεγάλη διαφορά να βλέπεις μια μπάντα σε μεγάλη σκηνή, με τα πυροτεχνήματα, τις φωτιές και όλο το απίθανο Light-show που είχαν ετοιμάσει. Οι Accept έκλεισαν ιδανικά την ανοικτή σκηνή του Bang Your Head για το 2015.
Setlist: “Stampede”, “Stalingrad”, “London Leatherboys”, “Restless and Wild”, “Dying Breed”, “Final Journey”, “Shadow Soldiers”, “Losers and Winners”, “Midnight Mover”, “No Shelter”, “Princess of the Dawn”, “Dark Side of My Heart”, “Pandemic”, “Fast as a Shark” Encore: “Metal Heart”, “Teutonic Terror”, “Balls to the Wall”
Destruction – 23:15 με 00:45
Δυστυχώς λόγω Accept, χάσαμε τους Asphyx που μας είπαν ότι έδωσαν ρέστα. Η βραδιά δεν είχε τελειώσει και οι Destruction ανέβηκαν στη σκηνή του Halle για να κλείσουν εξ’ ολοκλήρου το Festival. Και τι κλείσιμο ήταν αυτό! Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος και οι παλαβοί Γερμανοί thrashers έκαναν τα πάντα για να δημιουργήσουν τον απόλυτο πανικό. Mosh pits, head banging και πραγματικά μια τρομερή thrash ατμόσφαιρα. “Thrash Till Death”, “Nailed to the Cross”, “Mad Butcher”, “Tormentor”, “Bestial Invasion”, “The Butcher Strikes Back” και άλλα κλασσικά ήταν εκεί απλά να μας σκοτώσουν. Διοργανωτές της Ελλάδας, φέρτε τους Destruction επειγόντως… το τρίο ήταν απλά καταπληκτικό, αφήνοντάς μας τις καλύτερες εντυπώσεις.
Open Air:
21:15-23:00 – Accept
19:35-20:45 – Dream Theater
18:15-19:15 – Pretty Maids
17:00-18:00 – Y&T
15:50-16:45 – Omen
14:45-15:40 – Morgana LeFay
13:30-14:25 – Exciter
12:30-13:20 – Hirax
11:30-12:20 – Exhumer
Halle:
23:15-00:45 – Destruction
21:35-22:55 – Asphyx
20:10-21:20 – Suicidal Angels
18:55-19:55 – Warrant
17:30-18:40 – Randy Rhoads
Κάπου εκεί, τελείωσε και επίσημα το Bang Your Head του 2015, αφήνοντάς μας μια πικρία, όχι για τίποτε άλλο, αλλά μόνο για το γεγονός ότι δεν υπήρχε και τέταρτη ημέρα. Παρόλες τις ατυχίες, δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο εκτός του ότι, αν δεν έχετε επισκεφτεί ανάλογο festival στο εξωτερικό, θα πρέπει να το κάνετε. Μόνο και μόνο όλη η ατμόσφαιρα αξίζει την επίσκεψή σας. Τα μόνα αρνητικά του BYH, η εξωπραγματικές τιμές νερού και μπύρας για festival (2,20 και 3,80 Ευρώ αντίστοιχα) καθώς και η ελλιπής, όπως το βρήκα οργάνωση του camping. Μπάνιο τις 02:00 τα ξημερώματα με κρύο νερό, σε ανοικτές μπανιέρες στη Γερμανία, δεν είναι και ότι το καλύτερο. Όλα τα υπόλοιπα, ειδικά η διοργάνωση του festival, μπορώ να πω ότι μας άφησε κάτι παραπάνω από ικανοποιημένους. Αν δεν ήταν και ο καυτός ήλιος, ο οποίος πραγματικά μας έλιωσε, τα πάντα θα ήταν τέλεια. Εμείς σχεδιάζουμε ήδη την απόδραση μας σε Ευρωπαϊκό φεστιβάλ το καλοκαίρι του 2016. Εσείς;
Ανταπόκριση: Δημήτρης Σταύρος & Αλίκη Μαξούτογλου
