Let’s Rock Festival 2019: Gus G., SixForNinE, Illusory, Vonavibe, Cellar Stone
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019, Ανοιχτό Θέατρο Οινοφύτων, Οινόφυτα
Το συγκεκριμένο Σάββατο του Σεπτέμβρη αποτελούσε “δίκοπο μαχαίρι”, μιας και πέραν αυτού του πολύ καλού φεστιβάλ, συνέπεσε και το τέταρτο Under The Quarry Festival στο Γαλάτσι. Παίξαμε λοιπόν “κορώνα – γράμματα” με τον φίλτατο συνεργάτη Μιχάλη Νταλάκο ποιος θα πάει που. Τελικά εκείνος πήγε στο Γαλάτσι (σ.σ.: ανταπόκριση του φεστιβάλ μπορείτε να διαβάσετε εδώ) και εμένα ο δρόμος με έβγαλε στα Οινόφυτα.
Φτάνοντας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σε αυτό τον εξαιρετικό χώρο του Ανοιχτού Θεάτρου Οινοφύτων και λόγω απρόσμενης καθυστέρησης, νόμιζα ότι είχα χάσει τις πρώτες δυο μπάντες μιας και η ώρα άφιξης έδειχνε 20:45. Για καλή μου τύχη η συναυλία ξεκίνησε με καθυστέρηση περίπου μιας ώρας, οπότε το πρόγραμμα πήγε προς τα πίσω, αναγκάζοντας σχήματα να κόψουν μέρος του set list τους. Δεν έλειψαν και κάποια τεχνικά θέματα όπως η πτώση του ρεύματος κατά το set των Vonavibe, κάτι που δεν επηρέασε την εμφάνιση του σχήματος στο ελάχιστο.
Την αρχή έκαναν οι Cellar Stone, μια ωραία heavy rock μπάντα, της οποίας στην μουσική διέκρινα ψήγματα επιρροών κυρίως Αμερικάνικης σχολής και δη σχήματα όπως Alter Bridge, Shidedown ενώ δεν έλλειπαν και κάποια περάσματα τα οποία μου έφεραν στο μυαλό AC/DC ή ακόμα και Thin Lizzy θα μπορούσα να πω. Αρκετά δεμένο παίξιμο, ωραίος ήχος αλλά το σημαντικότερο είναι ότι αποτέλεσαν το ιδανικό opening act για να ζεστάνουν τον κόσμο σε αυτή την εξαιρετική βραδιά, παρουσιάζοντας δικό τους υλικό. Σίγουρα μελλοντικά θα ήθελα να τους ξαναδώ.
Για την συνέχεια, την σκηνή του Let’s Rock Festival 2019 πάτησαν οι επίσης heavy rockers Vonavibe, οι οποίοι πραγματικά με ενθουσίασαν. Και αυτοί αρέσκονται σε επιρροές από σχήματα πέραν του Ατλαντικού όπως Alter Bridge, Black Stone Cherry, Rev Theory, Nickelback ενώ η Ευρωπαϊκή επιρροή για εμένα έρχεται από τους Volbeat. Διαθέτουν εξαιρετικές “πιασάρικες” μελωδίες στα φωνητικά, ωραίες μελωδίες στις κιθάρες αλλά το μεγάλο τους “χαρτί” αποτελεί ο εξαιρετικός drummer του σχήματος, ο οποίος επιβεβαίωσε τα λεγόμενα μου χάρη στο εξαιρετικό drum solo του. Εντυπωσιακή ήταν και η διασκευή πάνω στο κλασσικό κομμάτι των The Rolling Stones, “Paint It Black”. Τους Vonavibe σίγουρα κάποια στιγμή θα ήθελα να τους ξαναπετύχω επί σκηνής.
Επόμενο σχήμα επί σκηνής ήταν οι heavy metallers Illusory. Έχοντας μια μακρά ιστορία στο χώρο, παρουσίασαν υλικό από τα δυο άλμπουμ της μπάντας, “The Ivory Tower” (2013) και “Polysyllabic” (2016). Δυστυχώς ο ήχος δεν ήταν στο “πλάι” τους αυτή την φορά, με τα πλήκτρα να ακούγονται… “βαβουριάρικα” ενώ οι κιθάρες “λάσπωναν” αρκετά σε σημείο που δεν ξεχώριζες τα lead, μιας και οι διακυμάνσεις ήταν αρκετές. Την προηγούμενη φορά που είχα δει το σχήμα ήταν στο πλευρό των Operation:Mindcrime του σπουδαίου Geoff Tate (σ.σ.: διαβάστε σχετικά εδώ), όπου εκεί τα πράγματα ήταν περίφημα. Αυτή την φορά όμως δεν με έπεισαν δυστυχώς καθόλου. Ευελπιστώ στο μέλλον τα πράγματα να είναι καλύτερα για τους Illusory.
Διαθέτοντας “στις αποσκευές τους” ένα πολύ καλό άλμπουμ, το “Parallel Universe”, οι SixforNinE κατάφεραν για ακόμα μια φορά να καθηλώσουν. Σαφώς πιο “φορμαρισμένοι” κατά την προσωπική μου άποψη σε σχέση με την εμφάνιση τους στο πλευρό των Disturbed, και όπως είναι λογικό, το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης τους αποτέλεσαν τα κομμάτια του “Parallel Universe”, μαζί με κάποιες στιγμές από το ομώνυμο – εξωφρενικό – ντεμπούτο τους. Αρκετά καλός ήχος, η μπάντα δεν σταμάτησε να “χτυπιέται” λεπτό και το σημαντικότερο από όλα είναι ότι ο κόσμος έδινε παλμό στην εμφάνιση των heavy rockers. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ήθελα να τους δω και σε μια headline εμφάνιση.
Από την πρώτη στιγμή που πάτησε αυτό το power trio την σκηνή, ήταν ξεκάθαρο γιατί αυτοί ήταν οι headliners της βραδιάς. Ο λόγος για τον Gus G και την παρέα του αποτελούμενη από τον Αμερικανό Dennis Ward στο μπάσο/φωνητικά και τον Βέλγο συνοδοιπόρο του στους Firewind, Jo Nunez, ο οποίος “σπέρνει” πίσω από τα τύμπανα. Με αρκετά κομμάτια να προέρχονται από το τελευταίο του προσωπικό άλμπουμ, “Fearless”, με περίτρανο παράδειγμα τα “Letting Go”, “Mr Manson”, “Don’t Tread On Me”, την εξαιρετική διασκευή πάνω στο “Money For Nothing” των Dire Straits αλλά και το ομώνυμο “Fearless” καθώς και την προσθήκη των εξαιρετικών “I Am The Fire”, “The Quest” ανάμεσα σε άλλα προσκάλεσε σε ένα ατελείωτο non-stop party. Βέβαια, όπως είπε και ο ίδιος δεν μπορούσε να μην ευχαριστήσει με ένα medley τον άνθρωπο που ευθύνεται για την εκτόξευση της καριέρας του, τον Ozzy Osbourne. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι είναι η δεύτερη φορά που βλέπω το σχήμα (σ.σ.: πρώτη ήταν τον Ιανουάριο που μας πέρασε στο Κύτταρο, με μόνη διαφορά ότι στα τύμπανα τότε ήταν ο Felix Bohke των Edguy/Avantasia) και κάθε φορά τους απολαμβάνω όλο και περισσότερο. Φαίνεται ότι η χημεία που έχουν οι Gus G και Dennis Ward είναι τρομακτική, άλλωστε είμαι εμφανής επί σκηνής κάτι τέτοιο. Όσο για τον Jo, τι να πεις… Κάθε φορά “γιγαντώνεται” όλο και περισσότερο.
Τα θερμά συγχαρητήρια στην διοργάνωση. Ευελπιστώ του χρόνου όπου θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας να μην υπάρχουν αυτά τα θέματα με την πτώση του ρεύματος. Εις το επανιδείν λοιπόν…
Ανταπόκριση: Νίκος Σιγλίδης
