Πέμπτη 14 Φεβρουαριου, Gagarin, Αθήνα
Το να γράψω για ποιους λόγους το συγκεκριμένο live δίκαια απέκτησε ιστορική σημασία και το πόσο σημαντικό είναι το άλμπουμ που θα ερμηνευόταν ολόκληρο, νομίζω δεν υπάρχει λόγος. Όλα αυτά έχουν γραφτεί έτσι κι αλλιώς ουκ ολίγες φορές. Τα ερωτήματα αρκετά, αλλά νομίζω το event και το περιεχόμενό τους ήταν αρκετά ώστε το Gagarin να γεμίσει. Αν και η αλήθεια ότι ο συναυλιακός χώρος είναι ότι δε γέμισε τελείως και υπήρχαν αρκετά κενά., πράγμα που όμως έκανε τη ζωή όλων των παρευρισκόμενων πιο εύκολη, όσον αφορά το θέμα της άνεσης.
Γύρω στις 21:00, τη μεγάλη βραδιά άνοιξε ένα δικό μας, εγχώριο συγκρότημα, οι Illusory. Μας παρουσίασαν κομμάτια από τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, το “The Ivory Tower” (2013) και το “Polysyllabic” του 2016. Τον ήχο τον βρήκα αρκετά μέτριο στην αρχή και θεωρώ ότι δε τους βοήθαγε, στη συνέχεια άλλαξα θέση και πηγαίνοντας πιο δίπλα μου φάνηκε ότι ήταν καλύτερο το ηχητικό αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα, heavy/power στοιχεία, με κάποιες progressive πινελιές κυρίως προς το τέλος του setlist τους, όπως για παράδειγμα στο τελευταίο κομμάτι “Ivory Tower”, το οποίο είναι μέσα σε αυτά που ξεχώρισα. Από τα κομμάτια που ακούστηκαν επίσης, ήταν το αρκετά καλό “Dreamshade”, για το οποίο ο τραγουδιστής Δημήτρης Θεοδώρου μας θύμισε ότι υπάρχει και σαν επίσημο βίντεο κλιπ. Πολύ δυνατό drumming, από τα στοιχεία που σίγουρα ξεχώρισα γενικά. Σε κάποια σημεία, όπως για παράδειγμα στο τέλος, στον ήχο το μπάσο είχε περισσότερο χώρο. Τα φωνητικά, ενώ είχαν ποιότητα, μου φάνηκαν μονοδιάστατα, με τις μόνιμα και σταθερά υψηλές συχνότητες/ψιλά φωνητικά, δίχως να υπάρχουν κάποιες εναλλαγές. Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Αξιόλογη, τίμια και γενικώς αρκετά καλή προσπάθεια, ένα βήμα παραπάνω για τη μπάντα από την Αθήνα.
Η προσμονή μου μεγάλη για αυτό που θα ακολουθούσε, αναλογιζόμενος την πρώτη μου επαφή με το “Operation: Mindcrime” και όλα αυτά που μου έχει δώσει αυτό το άλμπουμ. Με καθυστέρηση ενός τετάρτου, όλα ξεκίνησαν κατα τις 22:30. Μπορεί εξ αρχής να θεωρούσα το γεγονός από μόνο του αρκετό, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες από τις προσδοκίες μου δε δικαιώθηκαν. Το γιατί, θα το γράψω παρακάτω. Με τις πρώτες νότες των εισαγωγικών “I Remember Now”, “Anarchy X” και φυσικά του “Revolution Calling” (χαμός και μπόλικη συμμετοχή του κόσμου!) και των πρώτων στίχων που άρχισαν να βγαίνουν από τον Geoff Tate ομολογώ ότι με διαπέρασε δέος και φυσικά υπήρξε αρκετή συγκίνηση. Αρκετές αναμνήσεις που άρχισαν σιγά σιγά να «σκάνε» στο μυαλό. Ένας από τους προβληματισμούς μου είναι ότι, αυτό το πάθος, αυτό το δέος και αυτή η συγκίνηση, όσο πέρναγε η ώρα εξανεμίστηκαν, κάτι που υπό κανονικές συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να γινόταν! Σίγουρα φταίει η απόδοση του τραγουδιστή τόσο στην αρχή αλλά και κατά τη διάρκεια όλου του live, αφού δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου, όσο και η γενικότερα εικόνα, ή αύρα ας πούμε που έβγαζε, η οποία μου έδειξε ότι δεν προσπαθούσε καν παραπάνω για λίγο καλύτερο αποτέλεσμα και ότι δεν ήθελε κιόλας! Ήδη από το “Revolution Calling” είχε φανεί ότι το πράγμα δε θα πήγαινε τόσο καλά, καθώς έκοψε αρκετά σημεία του τραγουδιού, εκεί που ανεβαίνει, π.χ. στην τελευταία στροφή του refrain, αφήνοντας το κοινό να «αναλάβει». Πάντα με ενοχλούσε αυτό, σε οποιαδήποτε συναυλία, πόσο μάλλον τώρα, γιατί αλλοιώνεται αρκετά το κομμάτι και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το refrain. Το παραπάνω, επαναλήφθηκε αρκετές φορές στη διάρκεια του live. Πάντως για να είμαι δίκαιος, εννοείται ότι δεν είχα απαιτήσεις ο τεράστιος αυτός τραγουδιστής να ακούγεται όπως το παρελθόν, φυσικά και δεν περίμενα κάτι τέτοιο στα 60 του, αλλά δεν περίμενα και αυτή την κατάσταση… Αυτό που με πείραξε αρκετά είναι αυτό που έγραψα πιο πάνω, ότι δηλαδή δεν είδα την παραμικρή προσπάθεια για ένα έστω λίγο καλύτερο αποτέλεσμα. Ευδιάθετος μπορεί να ήταν, όπως και το έδειξε, αλλά για εμένα ήταν και αδιάφορος, έχοντας συμβιβαστεί με τα απολύτως απαραίτητα στην απόδοση. Εδώ να αναφέρω το εξής: είδα κάποιες φάτσες να κοιτάνε αρκετές φορές προς τον ηχολήπτη επάνω. Οπωσδήποτε το ηχητικό αποτέλεσμα δεν ήταν το ιδανικό και δεν βοήθησε τους μουσικούς και κυρίως τον Tate. Για παράδειγμα, τα τύμπανα ακούγονταν αρκετά πιο πάνω από ότι χρειαζόταν να είναι. Όμως, εάν ο τραγουδιστής έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να τραγουδήσει καλά, ο ηχολήπτης δε μπορεί να κάνει και τόσα πολλά πράγματα. Απλά νομίζω ότι συνολικά σε όλη την συναυλία ο ήχος δε βοήθησε.
Από τη μεριά μου, η προσμονή για το “Speak” ήταν τεράστια και η πόρωση αρκετή να με κάνει να παραβλέψω έστω για λίγο τις αστοχίες στην απόδοση και τον ήχο. Η όποια φλόγα υπήρχε πάντω, κάπου στη μέση είχε ήδη σβήσει και είχα την αίσθηση ότι η μία κομματάρα μετά την άλλη, πέρασαν τόσο γρήγορα, χωρίς να δώσουν αυτό το κάτι που σε κάνει να αναφωνείς και να το θυμάσαι μετά απο καιρό. Είχα την αίσθηση ότι όλα πέρασαν πολύ γρήγορα και σε αυτή την περίπτωση θα ήθελα να δώσω μία συμβουλή, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Χαρείτε την κάθε στιγμή στην ολότητά της και μην αφήνετε να περνάνε οι στιγμές έτσι. Οι αντιδράσεις και η συμμετοχή του κόσμου στα περισσότερα κομμάτια που ακούστηκαν μπορώ να πω ότι ήταν παραπάνω από θερμές. Η πραγματική απογοήτευση για εμένα ήρθε στο “The Mission”, ένα κομμάτι που απλά λατρεύω και περίμενα πάρα πολύ να ακούσω. Η συγκίνηση αρκετή, αλλά ακόμα και στην αρχή του κομματιού που έχει χαμηλά φωνητικά, αππογοητεύτηκα από την απόδοση του Tate. Ας πούμε ότι τραγουδώντας το refrain, αυτό με έκανε να το ξεχάσω, αλλά όπως περίπου είχε πει και μια ψυχή σε παλαιότερη ανταπόκριση άλλης συναυλίας, από άλλο site, διέλυσέ τα όλα ρε φίλε, αλλά όχι και αυτό! Φτάνουμε πλεόν στο “Suite Sister Mary”, όπου τον ρόλο της Mary (που άλλοτε τον είχε η Pamela Moore) ανέλαβε η Marilia Zangrandi. Ανταποκρίθηκε μια χαρά στις απαιτήσεις τυο τραγουδιού, καθώς ήταν πολύ καλή στην απόδοσή της και με κάποια, όσα χρειαζόταν θεατρικά στοιχεία, τα οποία ήταν και τα μόνα του όλου concept, αν εξαιρέσουμε π.χ. κάποια σταυροκόπια και γκριμάτσες του Geoff. Μπράβο της. Η καλύτερη απόδοση από το θρυλικό concept άλμπουμ θεωρώ ότι δόθηκε στο “Breaking The Silence”, ενώ σχετικά βελτιωμένη ήταν και στα “I Don’t Believe In Love” και “Eyes Of A Stranger”. Στα τελευταία σαν να βελτιώθηκε κάπως και ο ήχος. Ειδικά για το τελευταίο, δεν υπάρχουν λόγια, ακόμα κι έτσι, καθηλωτικό. Πάντως, επιμένω ότι ο Tate θα μπορούσε να τα πάει έστω λίγο καλύτερα… Αξίζουν τα εύσημα και οι υπόλοιποι μουσικοί, με τον Felix Bohnke πίσω από τα τύμπανα, ο οποίος είναι γνωστός για το περασμά του από τους Avantasia (αλλά και Edguy, Gus G. κλπ.). Θεωρώ ότι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό, με πρώτους και καλύτερους του δύο, αν δε κάνω λάθος, Ιταλούς κιθαρίστες (δε συγκράτησα ονόματα), οι οποίοι είχαν εξ αρχής πολύ δύσκολο ρόλο, μπαίνοντας στα παπούτσια των Michael Wilton και Chris DeGarmo, ενός φοβερού, ιστορικού και θρυλικού, άλλωτε κιθαριστικού διδύμου. Τα πήγαν πάρα πολύ καλά και έχουμε να θυμόμαστε πολύ καλές κιθαριστικές στιγμές, όπως για παράδειγμα στα solo των δύο τελευταίων κομματιών του “Operation: Mindcrime” και ειδικά όταν ο ήχος είχε βελτιωθεί. Μετά το πέρας της εκτέλεσης όλου του θρυλικού concept, με ανάμεικτα συναισθήματα αλλά και αρκετή απογοήτευση, περίμενα, όπως πολλοί, να δω τι θα ακολουθούσε εκτός από το κομμάτι “Empire”, το οποίο το περίμενα. Εν τέλει, οι τέσσερεις επιπλέον επιλογές, αφορούσαν μόνο τον ομώνυμο δίσκο του 1990 και η πρώτη έκπληξη έγινε με το εισαγωγικό του κομμάτι, το “Best I Can”! Στην απόδοση και στα φωνητικά του Tate, όλα ήταν καλύτερα, αλλά μιλάμε για διαφορετικά κομμάτια και συνεπώς διαφορετικές απαιτήσεις και προσδοκίες σε σχέση με αυτά του Mindcrime. Αnyway, ο ενθουσιασμός και η συμμετοχή του κοινού ήταν σίγουρα σε υψηλό επίπεδο, τραγουδήθηκε με μεγάλη ζωντάνια και ευχαρίστηση και το καταχαρήκαμε, για να έρθει λίγο αργότερα το “Silent Lucidity”, που για να πω την αλήθεια, για κάποιο λόγο δε το περίμενα και ήταν για εμένα σαν ευχάριστη έκπληξη! Και πάμε λίγο πάλι στον ήχο… Δεν είναι δυνατόν το συγκρότημα να παίζει ένα κομμάτι που είναι μπαλάντα και με τις πρώτες του νότες να τρέμει σχεδόν όλος ο χώρος! Εντάξει, κατανοητό να υπάρξει και λίγο βουητό ή τρήξιμο, αλλά όχι αυτό το πράγμα, δηλαδή ήμαρτον, μπαλάντα ακούμε, τι μπορεί να πάει τόσο στραβά ; Γενικά ο ήχος σε όλη τη διάρκεια του live είχε θέματα και δε βοήθαγε τους μουσικούς και ειδικά τον Tate που έπρεπε σίγουρα να ακούγετε λίγο παραπάνω, ανεξάρτητα από την απόδοση. Θυμάμαι και παλαιότερες συναυλίες στο Gagarin, που υπήρχαν παράπονα για τον ήχο, είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά το βάζουν τελευταίο στην ιεραρχία, όσον αφορά τις προτιμήσεις των οπαδών για τους χώρους που γίνονται τα live. Για το αναμενόμενο “Empire”, που μάλιστα είχε ζητηθεί λίγο πριν, δε μπορώ να πω ότι δε μας ικανοποίησε και φτάνουμε στο κλείσιμο που περιελάμβανε το “Jet City Woman”! Αφού οι έτερες επιλογές ήταν μόνο από το “Empire”, θα προτιμούσα να κλείσουν ή να είχε προστεθεί το αγαπημένο “Anybody Listening?” Ας έπαιζαν κι αυτό, αφού πήγαν μόνο σε αυτό το άλμπουμ και δε θα με ένοιαζε τίποτα!
Ένα μεγάλο και ιστορικής σημασίας live φτάνει στο τέλος του, με τα καθιερωμένα φυσικά χειροκροτήματα και την αποθέωση, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο τραγουδιστή και μία τέτοια προσπάθεια, αλλά δυστυχώς από τη μεριά μου, με ανάμεικτα συναισθήματα, με αρκετή απογοήτευση και ξενέρα. Και λυπάμαι πραγματικά πολύ που το γράφω αυτό. Φαντάζομαι σε αυτή την περίπτωση παίζει ρόλο και η ψυχολογία στην οποία μπαίνεις, όταν για παράδειγμα όταν βλέπεις ότι από τα πρώτα κομμάτια η απόδοση δεν είναι καλή. Τουλάχιστον θα έχω να λέω και να θυμάμαι ότι είδα έαν τραγουδιστή από τους μεγαλύτερους στο heavy metal, να αποδίδει τραγούδια που λατρεύω. Αν και δυστυχώς (ξανά) και επίσης λυπάμαι ξανά που το λέω, μάλλον θα το ξεχάσω γρήγορα το συγκεκριμένο live. Υπό άλλες συνθήκες, λίγο διαφορετικές και καλύτερες, θα έκλεινα το κείμενο με τη φράση “I Remember Now”. Τώρα απλά θα γράψω ότι θυμηθήκαμε τα παλιά, περασμένα μεγαλεία των Queensryche. Ποιος ξέρει άλλωστε πότε και αν θα έχουμε την ευκαιρία ξανά για κάτι τέτοιο.
Operation: Mindcrime setlist: I Remember Now/Anarchy-X/Revolution Calling/Operation: Mindcrime/Speak/Spreading the Disease/The Mission/Suite Sister Mary/The Needle Lies/Electric Requiem/Breaking The Silence/I Don’t Believe In Love/Waiting For 22/My Empty Room/Eyes Of A Stranger/Encore: Best I Can/Silent Lucidity/Empire/Jet City Woman
Υ.Γ.1 : Για εμάς τους λίγους ρομαντικούς που καθίσαμε μέσα στο κρύο και περιμέναμε μήηηπως και πάρουμε καμιά υπογραφή και βγάλουμε καμιά φωτογραφία. Απλά απαράδεκτο να μην σέβεσαι καν τους οπαδούς σου και να μη τους δίνεις την παραμικρή σημασία. Όσο κουρασμένος και να είσαι και να μην την παλεύεις, δεν κοστίζει τίποτα η ευγένια και έστω, απλά να μας το πεις. Και στην τελική ούτε ένα δεκάλεπτο δε θα έπαιρνε να έβγαζε μία φωτογραφία με όλους μας και να βάλει δέκα τζίφρες… Αλλά από κάτι τέτοια φαίνονται διάφορα πράγματα.
Υ.Γ.2 : Δεν υπάρχει πραγματικά κανένας λόγος λίγο καιρό πριν τη συναυλία, να διαρρέεται – τελείως εσφαλμένα όπως φάνηκε – ότι θα παίξουν 2ώρες+ και από το “Operation: Mindcrime” και πίσω…!
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
